Rozdział 18

SEN O ŻELAZNYM LESIE

   Loki szedł wolno przed siebie, wsłuchując się w rytm swoich kroków. Człap-człap-człap. Jego stopy wręcz kleiły się do błotnistego podłoża. Miał już brudne całe buty i pochlapane spodnie – wszystko było ślicznie ozdobione szarobrązowymi cętkami. Nie przejmował się tym jednak. Coś w jego wnętrzu – coś, czego nie byłby w stanie tłumaczyć – nie chciało zawrócić, a wręcz przeciwnie: za wszelką cenę pragnęło iść przed siebie tak długo, aż dotrze do celu, choćby Loki miał sczeznąć ze zmęczenia…

Był sam. Ale nie przeszkadzało mu to. Czasem bardzo lubił samotność. Mógł w spokoju skupić się na zadaniu, nikt go nie rozpraszał… ani jego pyszałkowaty brat, ani jego skretyniali znajomi. Jeszcze by mu tego tylko brakowało – bezsensownej paplaniny któregoś z tych idiotów! Nie… Loki zdecydowanie bardziej wolał samotność. Może dlatego, że dotychczas nie poznał nikogo, kto dorównałby mu intelektem? Chodziło oczywiście o taką osobę, która nie obrażałaby jego wyrafinowanego poczucia humoru i której podobałyby się jego żarty i psikusy. Nie znalazł jeszcze takiej osoby, ale podświadomie chyba nawet wolał przebywać sam i do woli cieszyć się ze swoich dowcipów.

Samotność miała tylko jeden minus… Brak jakichkolwiek ludzi wokół niego oznaczał również brak potencjalnych ofiar. Bo czymże byłby dobry kawał, jeżeli nie wyrządzałby on nikomu krzywdy?

Uśmiechnął się do siebie. Swego czasu jego ojciec uważał go za „skłonnego do zachowań sadystycznych” i „wymagającego odpowiedniej pomocy psychicznej”. Według Odyna radość z cudzego nieszczęścia była niewłaściwa, a co najmniej niewskazana, jak to zwykł bóg wojny mówić. Dobry władca powinien przecież wspierać poddanych, a nie cieszyć się z ich udręki.

Rzecz w tym, że Loki nie był władcą. Jeszcze. Miał głęboką nadzieję, że odkrycie, jakiego tutaj dokona, uczyni go lepszym w oczach Odyna i zwiększy jego szanse na objęcie tronu.

Żelazny Las – Jarnwidjur – krył w sobie wiele tajemnic i Loki oczekiwał, że tego dnia odsłoni jedną z nich. Była to mroczna, niebezpieczna puszcza, o której krążyły same nieprzyjemne plotki… Najśmielsi wędrowcy nie zapuszczali się w te tereny, w obawie przed porwaniem przez wyklęte olbrzymki-wiedźmy, czy przed pożarciem przez ich straszliwe wilki o żelaznych zębach. Wiadome było, że las nie wypuszczał nikogo, kto zapędził się w jego odmęty, o ile osoba ta nie dosięgła swego celu.

Nie łatwo było jednak to zrobić. Jarnwidjur mącił podróżnikom zmysły. Sprawiał, że zapominali ścieżki, którą przybyli. Plątał szlaki, zsyłając na wędrowców niechybną zgubę. Tworzył złudzenia i iluzje, które potrafiły każdy umysł zniszczyć i rozerwać na strzępy…

Iluzjonista szedł powoli przed siebie. Był spokojny i opanowany, jak zawsze. Nie odwracaj się, mówił sobie. Zachwycał się otaczającą go naturą – smukłymi, zdrowymi drzewami, nie noszącymi śladów jakichkolwiek zniszczeń, tak jakby w Jarnwidjur wiecznie panowała wiosna. Nie odwracaj się, myślał. Skupiał się na spowijającej las ciszy – nie słyszał nic, poza delikatnym szmerem jasnozielonych liści, w które zaplątał się wiatr, odległym szumem jakiegoś strumyczka i odgłosem swoich własnych kroków. Nie odwracaj się, powtarzał. Próbował nie skupiać wzroku na jednym punkcie, bo wiedział, że wówczas wzrok zacznie płatać mu figle i stanie się częścią lasu. Starał się ignorować brak śpiewu ptaków, które przecież powinny uwijać swe gniazda w koronach drzew. Z trudem akceptował fakt, że na ziemi nie było nic, poza błotem – żadnych traw, żadnych kwiatów… tylko korzenie drzew tonących w brudnej wodzie.

Nie. Odwracaj. Się. Te trzy słowa utrzymywały go przy życiu. I nie mógł o nich zapomnieć.

Szedł długo, w pewien sposób ciesząc się ze spokoju, jaki gwarantowało mu to odizolowanie się od świata. Powinien czuć strach przed niebezpieczeństwami czyhającymi na niego między drzewami, ale on… był dziwnie opanowany. Trwał w przemiłym błogostanie, całkowicie zatraciwszy swoją czujność i nieufność, które tak często ratowały mu życie. Wokół było przecież tak ciepło i przytulnie, tak majestatycznie i pięknie… Loki uwielbiał naturę, a Jarnwidjur uważał za jeden z cudowniejszych lasów.

Zatrzymał się.

—    Zgodnie z mapą, to powinno być tutaj… - mruknął do siebie.

Podniósł wzrok znad kartki papieru i… aż westchnął z podziwu. Oto dotarł do celu. Tuż przed nim, po drugiej stronie błotnistej rzeczki, znajdowało się wejście do słynnych Żelaznych Jaskiń, skrywających w mroku między zimnymi, wilgotnymi skałami najgorsze, najgłębsze tajemnice Jarnwidjur.

Wejście było ogromne, a wyglądem swym przypominało łeb smoka – głazy i skały zdawały się być rzucone bez składu na ziemię, gdzie piętrzyły się, tworząc skomplikowaną konstrukcję. W dwóch miejscach znajdowały się wgłębienia, imitujące smocze ślepia. Z sufitu zwieszały się ociekające wodą grube, ostro zakończone stalaktyty. Z wnętrza jaskini wypływał zaś niewielki strumyczek, pozawijany niby język jaszczurzy, i łączył się z główną, brudną rzeką.

Loki niewiele tracił czasu do namysłu. Szybko schował mapę w bezpieczne miejsce do kieszeni pod tuniką i bez cienia strachu wszedł do brązowej, obrzydliwej wody. Nie była głęboka, więc z łatwością ją pokonał, a gdy był już na drugim brzegu i ujrzał jaskinię z tak bliska, zrobiła ona na nim jeszcze większe wrażenie.

Pobieżnie otrzepał się z błota, po czym bezszelestnie – jakby w obawie przed zbudzeniem jakiegoś potwora – ruszył w mroczną otchłań. Początkowo, gdy wszędzie wokół było tak ciemno, że nie widać było zupełnie nic, szedł za odgłosem strumienia, ale z czasem… w oddali dostrzegł jakieś błękitne światełko, wręcz przyzywające do siebie.

Zwiększył tempo, czując wypełniającą go ekscytację.

Gdy jednak dotarł wreszcie do celu, cała jego adrenalina opadła. Ujrzał bowiem naczynie, przypominające niewykończoną fontannę, wypełnione niebieską, fluorescencyjną cieczą, dającą światło w jaskini. Był to jedyny promień jasności, lecz Loki nie czuł strachu.

Odrobinkę rozczarowany, ale i zaciekawiony równocześnie, zbliżył się do naczynia i złapał obiema rękami za jego brzegi. Nie wiedząc, dlaczego to robi, chwycił się mocno, pochylił nad niebieską wodą i zajrzał w jej głąb…

Jakaś niewiarygodna siła zdała się go porwać, zamknąć w swych szponach, ściągnąć gdzieś na dno. Zrobiło mu się mroczno przed oczami… Zacisnął mocno powieki, próbując się uspokoić. A gdy otworzył je ponownie

na wodzie pojawiły się czarne niczym atrament litery – „Zagrajmy.”

Loki rozejrzał się szybko wokół siebie, sądząc, że to jakaś sztuczka. Nie dostrzegł jednak nikogo ani niczego, poza ciężką, przytłaczającą czernią ciemności. Ponownie spojrzał do naczynia. Niebieskie światło wywoływało przerażające cienie na jego twarzy.

—    W co mam zagrać? – wyszeptał, a jego głos odbił się echem od skał.

    Ku jego zaskoczeniu, litery rozwiały się, a po chwili – niczym krople dymu – pojawiły się kolejne: „W Ryzyko.”

     Loki oblizał wargi ze zdenerwowania.

—    Znam tę grę?

„Tak.” – kolejne litery. „Stawiasz na szali swoje życie, a Śmierć je waży i wycenia.”

      Przechylił głowę, skonsternowany. To była prawda – codziennie przecież tańczył na granicy życia i śmierci, niekiedy będąc tak blisko tego drugiego, że aż sam sobie się dziwił, że jeszcze istnieje na tym świecie. Coraz mniej mu się to naczynie podobało.

     „Grasz?”

      Przełknął ślinę.

—    Na czym ta Gra ma polegać?

„Wszystko albo nic.”

„Daj mi kroplę swojej krwi i stań się niewolnikiem Lasu”

„A ja pokażę ci Prawdę”

—    Czym jest prawda?

„Odzwierciedleniem rzeczywistości”

„Przeszłość. Przyszłość. Teraźniejszość.”

„Prawda jest odpowiedzią”

     Loki pomyślał, że to odrobinkę nieuczciwe. Skąd mógł mieć pewność, że nie dowie się czegoś, co już wie? Że „prawda” nie będzie dotyczyć jakiejś znanej mu rzeczy albo czegoś oczywistego? Natychmiast podzielił się swoimi obawami na głos.

     „A co, jeżeli dowiesz się czegoś, czego jeszcze nie wiesz?” – odpowiedziało naczynie.

     „Na tym polega gra w Ryzyko”

     „Wszystko albo nic”

     Myślał intensywnie.

—    A to całe… niewolnictwo?

„Jesteś częścią Lasu.” – wyjaśniło naczynie. „Może znajdziesz siłę, żeby się uwolnić”

    Takie rozwiązanie już mu bardziej odpowiadało. Osobiście uwielbiał ryzykować, ale… czy było naprawdę warto?

    „Grasz?”

    W końcu podjął decyzję. Wyciągnął nóż, uniósł dłoń i naciął sobie skórę… Ze spokojem patrzył, jak krople krwi powoli skapują do niebieskawej wody. Jak rozbłyska ona dziwnym, widmowym światłem. A potem…

    Obrazy.

    Przed jego oczami zaczęły pojawiać się wycinki z jego życia. Pierwszy raz, gdy ojciec go uderzył. Moment, w którym jego rodzina go oszukała. Pamięć o Sigyn. Pierwsza przelana przez niego krew. Pierwsza osoba, która go zraniła. Miliony przegranych starć. Jeszcze więcej spudłowanych rzutów nożami. Ludzie, śmiejący się z niego – a wśród nich… Thor.

     — Dość… - wyszeptał, ale nie mógł się oderwać. W jego oczach stanęły łzy.

   Thor, odwracający się od niego. Thor, wyszydzający go od najgorszych. Thor, przeklinający go za jego plecami. Thor, wywyższający się nad nim. Thor, posiadający wszystko to, czego on nie ma. Thor, uwielbiany przez ojca.

—    Dość! – wrzasnął.

    Jakaś niewidzialna moc odrzuciła go od naczynia tak mocno, że aż wylądował na ziemi. Uderzył głową o podłoże. Na moment go zamroczyło. Zamrugał kilka razy, a gdy wzrok mu się wyostrzył…

—    Nie… – wyszeptał i zaczął się wycofywać pośpiesznie, nie patrząc, gdzie idzie.

    Oto przed nim stał Thor. Gniewny i wzburzony. Pełen potęgi i majestatu. Wyraźnie górujący nad jego maleńką postacią.

    — Jesteś niczym – wysyczał. – Zawsze byłeś niczym. Potwór, odrzucony przez świat i pozbawiony uczuć. Jak w ogóle możesz żyć sam ze sobą?

Każde jego słowo wbijało się w serce Lokiego jak zatruty sztylet.

—    Nie… To tylko iluzja. To nie jest prawda!

      —    Zwyczajne ścierwo, które nie zasłużyło na życie – cedził gromowładny. – Powinieneś tu zgnić. Pozostać tu na zawsze i zginąć. Niech twoje plugawe ciało zastygnie tu na zawsze, zapomniane przez świat. Kości zamienią się w proch, a mięso rozszarpią wilki.

     Iluzjonista próbował się wycofać, odczołgać jakoś, ale… nie był w stanie. Jego oddech gwałtownie przyspieszył. Cały drżał z nadmiaru bolesnych emocji.

     —    Nie… nie… – powtarzał bez celu.

     —    Jesteś nikim. – Thor nie znał litości. – Zawsze byłeś. I zawsze będziesz. Stworzony do tego, by rządzić? Niedoczekanie twoje! Jedyne, do czego zostałeś stworzony, to do życia w cieniu… W cieniu mojej wspaniałości.

W tym momencie światło wydobywające się z naczynia zgasło. Znikła postać Thora.

Loki pozostał sam w ciemnościach, by istnieć tam już po kres wieków – stworzony do ukrywania się w cieniach mroku…

—    NIE!!! – wrzasnął.

     Poderwał się gwałtownie do pozycji siedzącej.

    Nie wiedział, co się stało. Minęła chwila, nim jego wzrok przyzwyczaił się do światła. Drżał na całym ciele, a jego oddech był szybki i urywany. Odgarnął z twarzy spocone włosy…

—    To tylko sen… – wyszeptał do siebie. – To był tylko sen…

Nagle drzwi się otwarły i Loki aż drgnął z zaskoczenia.

W progu stała Ratatosk. Jej ogon kręcił się nerwowo na wszystkie strony. Powoli ruszyła w jego stronę, strzygąc niepewnie uszami…

—    Krzyczałeś – powiedziała.

Oderwał wzrok od zmiętej pościeli i spojrzał na nią. Władczo. Stanowczo.

   —    Nie – odparł z opanowaniem, którego pozazdrościłby mu najlepszy pokerzysta we wszechświecie.

Ratatosk wzniosła oczy ku niebu. Przestąpiła z nogi na nogę, wyraźnie zniecierpliwiona.

—    Przecież słyszaaałam! Co się stało? Miałeś zły sen?

—    Ja nie mam „złych snów”.

Tylko koszmary, które śnię na jawie – pomyślał.

      —    Każdy ma złe sny… – mruknęła Ratatosk. Wzruszyła ramionami. – Mógłbyś wreszcie wstać. Już prawie południe – powiedziawszy to, wyszła, starannie zamknąwszy za sobą drzwi.

     Dopiero teraz Loki wypuścił wstrzymywane powietrze. Opadł z powrotem na poduszki i odetchnął – nie znalazł jednak ulgi. We wnętrzu wciąż cały się trząsł ze strachu, jakiego niedawno doznał…

    Już dawno nie śnił mu się Żelazny Las. Swego czasu zdarzały mu się takie momenty, gdy każdego poranka budził się niewyspany z bladym wspomnieniem przeżytego koszmaru.

     Ostrożnie przesunął palcami po bliźnie, przecinającej w poprzek jego prawą dłoń.

     Teraz ten sen powrócił – w momencie, w którym Loki już myślał, że udało mu się uciec…

   Odkąd Nick Fury pojawił się w domu Jane i Thora, wszystko gwałtownie się zmieniło. Dowódca był wielce zaskoczony, gdy zobaczył Rumpelstiltskina, i dziwił się, że Avengersi nie przyprowadzili go od razu do tajnej bazy S.H.I.E.L.D. A teraz… dawał im za to ostrą reprymendę.

     — Byliśmy w połowie planowania akcji, tak by przebiegła bezpiecznie, gdy doszło do incydentu w Bellagio – mówił, wodząc wzrokiem po trójce super-bohaterów. – Potem dostałem cynk od jednego z naszych agentów, że niejaki Thor zjawił się na miejscu i dogadał z FBI. – Zmierzył gromowładnego zabójczym spojrzeniem. – A potem na własną rękę szukał sprawcy, bez jakiegokolwiek kontaktu z agencją – wycedził. – Thor.

—    Tak, sir?

—    Zgodziłeś się na współpracę z S.H.I.E.L.D., pamiętasz? – spytał retorycznie. – Thor…

—    Cały czas słucham.

—    Czy tobie odbiło, przepraszam bardzo?

   Thora aż wryło, tak bardzo go zaskoczyły słowa Fury’ego. Spuścił głowę, zawstydzony popełnionym błędem. Steve Rogers i Tony Stark nie odzywali się.

     — Moi drodzy – mruknął Fury przeciągle – straciliśmy trzech członków grupy Avengers. Wiecie, jak dużo to jest? Pięćdziesiąt procent grupy.… TRZECH! CZŁONKÓW! – wydarł się nagle. – Nie możemy pozwalać na taką samowolkę! Gwarantuję wam: jeżeli wciąż chcecie należeć do tej grupy i być dopuszczani do tajnych akt rządowych, cieszyć się przywilejami, jakie wam do tej pory gwarantowaliśmy i, przede wszystkim, nie być oskarżonym o zdradę stanu, radzę wam – bardzo dobrze radzę wam! – nigdy więcej nie powtarzajcie błędu Thora! Zrozumieliście?

    Rozległy się ciche pomruki aprobaty. To jednak wystarczyło Fury’emu. Klasnął w dłonie i zatarł je, ucieszony.

—    Dobrze. Skupmy się teraz na Rumpelstiltskinie.

Tony podniósł głowę, zainteresowany.

    — I to jest bardzo dobry pomysł! – zawołał. – Nie możemy go tutaj trzymać – oświadczył, splatając ręce na piersi.

      Nickowi opadła szczęka.

—    A dlaczego niby nie?!

     —    Dlatego, że gdy ostatni raz zorganizowaliście tutaj „Szklaną pułapkę 6” z bratem Thora…

       —    Lokim – podpowiedzieli Thor i Fury równocześnie.

Stark wzniósł oczy ku niebu.

    — Z Lokim w roli głównej, to nie minęło dużo czasu, jak nasz uroczy fashionista uciekł. Mam rację?

     Kapitan Ameryka pokiwał głową. Fury zacisnął zęby ze złości, bo doskonale wiedział, że Tony ma rację. Thor zawiesił się nad słowami „szklana pułapka” oraz „fashionista”.

     —    Do czego zmierzam – ciągnął Stark. – Proponuję, żeby zamknąć Rumpelstiltskina gdzie indziej. I w tym przypadku najlepszym miejscem byłoby skromne Tower w Asgardzie.

    Nick Fury skrzywił się, niezadowolony z tego, że ktoś uwłaszcza jego kompetencjom. Wszyscy z wyczekiwaniem spojrzeli na Thora. Gromowładny dopiero po chwili zorientował się, że o nim mowa.

      —    Przykro mi, ale to absolutnie niemożliwe – zaoponował. – Od wielu dni portal do Asgardu jest zamknięty. Oczywiście mógłbym próbować tam dotrzeć z postojami międzyplanetarnymi na określonych poziomach galaktyki, ale… bez balastu.

Wszystkich ta informacja zasmuciła. Oprócz Fury’ego…

    — Thor – wysyczał. – Kiedy tak dokładnie zamierzałeś nam powiedzieć, że jesteś odcięty od Asgardu?

    Gromowładny zbladł. Zdał sobie sprawę z tego, że stąpa po grząskim gruncie. Już miał powiedzieć coś usprawiedliwiającego jego zachowanie, ale… w tym momencie w jego obronie wystąpił nie kto inny, jak cnotliwy Steve Rogers.

—    A ty, Fury, kiedy TY zamierzałeś nam powiedzieć! – zawołał.

Nick zgłupiał.

—    O czym niby?

     —    O twoim małym, brudnym sekreciku… myślałeś, że jak długo będziesz to przed nami ukrywał?

     —    O czym ty, do cholery, mówisz, Rogers? – wycedził.

     —    Już ty dobrze wiesz, o czym! Twoi agenci… wygadali się. Nie rób takiej zdziwionej miny! Już wiem, na co przeznaczasz te wszystkie pieniądze… Wiem, co się dzieje wewnątrz całej organizacji! Kiedy zamierzałeś nam powiedzieć?

Fury przełknął ślinę.

—    CO powiedzieć?!

    —    Już ty dobrze wiesz, co! Od Thora żądasz lojalności, a sam… sam nie jesteś lojalny wobec NAS! Wobec swoich najsilniejszych sojuszników! Zastanów się, Fury.

Zapadła cisza, którą dopiero po chwili przerwał dowódca.

—    No dobrze… masz rację, Rogers. Jestem wam to winien.

    Teraz Steve zgłupiał. Jednak nie drgnął nawet, gdy skinął powoli głową, zmuszając Nicka Fury’ego, by powiedział to na głos.

      Nick westchnął.

     — To obecnie najważniejsza tajemnica w organizacji. Nasz nieoceniony agent, Coulson, który w trakcie wielkiej inwazji został zabity przez Lokiego… żyje. Poruszyłem niebo i ziemię, żeby go wyleczyć, ale opłacało się! Całkiem niedawno stworzył swój własny oddział, składający się z moich najlepszych ludzi. Dwójka z nich właśnie teraz przesłuchuje Rumpelstiltskina i… – urwał nagle.

     Wpatrywał się w trójkę mężczyzn, którzy nie jedno przeżyli i nie jedno widzieli, a którzy teraz byli tak zaskoczeni, jakby właśnie zobaczyli nagiego prezydenta obwiązanego flagą państwa w pasie i biegającego po korytarzach agencji.

—    Co wam tak szczęki opadły?! – warknął Fury.

Kapitan Ameryka pokręcił głową.

      — Sir, ja blefowałem – odezwał się niepewnie. – Blefowałem. Nie mieliśmy o tym pojęcia…

Wybuch Fury’ego, jaki nastąpił chwilę potem, zapadł w pamięci Steve’a Rogersa na wystarczająco długo, by kapitan już nigdy więcej nie próbował takiej zagrywki ponownie…

    Siedział na tronie – niedbale i nonszalancko, jak zwykle. Bawił się swoim berłem Gungnirem, jedynym królewskim atrybutem, jaki posiadał. Już dawno miał je przetopić, ale w końcu zrezygnował z tego pomysłu. Gungnir dodawał mu władczego majestatu.

   Wrota otwarły się niemalże bezszelestnie, a do środka wkroczył nie kto inny jak Hogun. Loki oderwał wzrok od  berła, by popatrzeć na niego – jak zbliża się do tronu, zatrzymuje przed schodami i pada przed Lokim na kolana.

    Władca nawet nie drgnął.

     — Witaj, Hogunie – odezwał się cichym, łagodnym głosem. – Cóż cię do mnie sprowadza?

     Wan już miał podnieść się z klęczek, ale Loki powstrzymał go gestem dłoni.

—    Powiedziałem, że możesz wstać?

—    Nie, Panie, ale...

     —    A wy, einherjarzy – przerwał mu gwałtownie, zwracając się do strażników – czy przypominacie sobie, żebym mówił cokolwiek takiego?

    —    Nie, nic takiego nie mówiłeś, Panie.

    —    Właśnie. – Nie spuszczał wzroku z Hoguna. – Hogunie, masz pozostać tam, gdzie twoje miejsce.

Na dłuższą chwilę zaległa cisza. W końcu Wan przełknął ślinę…

    — Panie – zaczął – poszukuję starych ksiąg na temat historii Wanheimu. Zostałem do Was odesłany przez Egilla… – ucichł, widząc jak wyraz twarzy Lokiego gwałtownie się zmienia, zmierzając do wybuchu.

    W innym przypadku Loki może i podzieliłby się swoją wiedzą z Hogunem, bo przecież w młodości bardzo interesował się nauką. Ale dzisiaj miał wyjątkowo paskudny dzień.

—    Przysłał cię Egill?

—    Tak…

      —    W TAKIM RAZIE WRÓĆ DO NIEGO I SPYTAJ GO W MOIM PIEPRZONYM IMIENIU, CZY JA, DO CIĘŻKIEJ CHOLERY, WYGLĄDAM JAK TABLICA INFORMACYJNA!!! – wydarł się. Wpatrywał się w Hoguna nienawistnie, przewiercając go wzrokiem na wylot. Oddychał ciężko. – TO ROZKAZ!!!

     Wan posłusznie wstał i wycofał się, czując na sobie ciężkie spojrzenie władcy. A w momencie, w którym wyszedł z sali tronowej i drzwi zamknęły się za nim, poczuł się tak, jakby z jego barków zrzucono ciężar całego świata. Kręcąc głową z niedowierzaniem, odwrócił się i… zamarł. Przed nim stała Lady Sif.

—    Lepiej tam nie wchodź – mruknął. – Loki jest dzisiaj nie w humorze…

   Wojowniczka wzruszyła ramionami. Z uśmiechem na twarzy wyminęła go. Zapukała, jak nakazywała kultura, a gdy usłyszała ze środka suche, surowo brzmiące „WEJŚĆ!”, otwarła wrota i bez cienia strachu wmaszerowała na Pole Bitewne Lokiego.

    Zamknęła za sobą drzwi. Na początku sądziła, że wizyta w tym miejscu nie będzie niczym trudnym i okaże się być dla niej łatwa w wykonaniu. Ale teraz, w miarę jak zbliżała się w stronę tronu, coraz bardziej traciła pewność siebie. Loki zdawał się nie zauważać jej obecności – był wyraźnie zamyślony, wpatrywał się w jeden punkt przed sobą…

    —    Hej, Iluzjonisto… – zawołała wojowniczka. Pokornie zniżyła się, żeby uklęknąć, jak nakazywał obyczaj.

    Dopiero teraz Loki zwrócił na nią uwagę. Popatrzył w jej stronę, jakby to robił pierwszy raz w życiu, wyraźnie czymś rozkojarzony.

   — Sif… – wymamrotał. Zabrzmiało to tak, jak gdyby nie planował tego powiedzieć na głos. Zamrugał kilkukrotnie, rozbudzony z letargu. – Daruj sobie te kurtuazje. – Machnął ręką.

   Widok wojowniczki, przeciwnie do pozostałych odwiedzających Lokiego poddanych, nie zirytował go. Uśmiechnął się lekko, ucieszony jej obecnością.

—    Zostawcie nas samych – powiedział do strażników.

Einherjarzy posłusznie opuścili salę.

   Gdy tylko drzwi zamknęły się za nimi, Loki, nie przestając się uśmiechać, wstał z tronu i – ku zaskoczeniu dziewczyny – skierował się w stronę schodów. Nie zawahał się nawet na ułamek sekundy, gdy siadał na stopniach. Władczym gestem wskazał Sif miejsce obok siebie.

—    Chodź, siadaj. Co cię do mnie sprowadza?

Dziewczyna, bez cienia wstydu albo zażenowania, spoczęła koło niego.

    — Właściwie to chciałam zadać ci parę pytań na temat Demonów, ale… słyszałam, że humor ci dzisiaj nie dopisuje. Mogę przyjść kiedy indziej…

     Loki prychnął lekceważąco. Jego nienawistne spojrzenie przesunęło się po pustej sali.

    — Powiedzmy, że to nie jest mój najlepszy dzień. – Ponownie popatrzył na Sif z tą typową dla niego intensywnością, której tak bardzo nienawidziła. – Ale jako że postanowiłaś ze mną współpracować, mimo mojej propozycji o wycofaniu się, uznaję za mój obowiązek podzielenie się z tobą odpowiednimi informacjami.

    Uniósł brwi, uśmiechając się szelmowsko.

     — Pytaj o co chcesz.

     — Cóż… – zaczęła – wiem, czym są Demony. Interesuje mnie jedynie, jakie powiązanie mają one z Yggrą. I z Fenrirem… i z tobą…

    — Yggra postanowił wykupić sobie ich lojalność. To wszystko. – wyjaśnił Loki. – Fenrir poinformował mnie, że jego atak na Utgard miał być jedynie dywersją, a główne działania wojenne zostały przeprowadzone w Trymheimie. Wówczas gdy my walczyliśmy z Dywizją Duchów, Yggra negocjował warunki współpracy z Demonami. Spodziewałem się już od dawna ataku, a teraz, gdy on nastąpił… – Oblizał wargi, szukając w pamięci odpowiednich słów. – Muszę powiedzieć, że jestem rozczarowany.

    — Rozczarowany?! – wykrzyknęła, nie mogąc się pohamować. – Te potwory prawie zabiły Fandrala!

      Loki wzruszył ramionami.

    — To tylko jedno istnienie. Jak na razie Demony nie stanowią dla nas realnego zagrożenia, a ich pogróżki… – Zamiast dokończyć, uśmiechnął się kpiąco.

     — To tylko. Jedno. Istnienie – powtórzyła po nim Sif. – Wiesz, jak mówisz takie rzeczy, to aż mam ochotę przywalić ci po raz drugi.

     Loki odchylił się do tyłu, rozkładając ręce szeroko na boki, jakby w zapraszającym geście. Drwiący uśmieszek nie schodził z jego twarzy.

      —    Przestań… – mruknęła wojowniczka, za wszelką cenę próbując się nie roześmiać. – Lepiej dla ciebie, żebyś mnie znowu nie sprowokował.

—    Wtedy nie byłem po prostu przygotowany.

      —    Ale tego właśnie oczekuje od ciebie Yggra. Że nie będziesz przygotowany, gdy on zaatakuje.

     Na moment zaległa między nimi cisza. Loki przechylił głowę, patrząc na Sif z wyraźnym uznaniem – co jak co, ale jej porównanie było wręcz idealne!

     A Loki po raz kolejny wyszedł na totalnego idiotę…

     — Masz jeszcze jakieś pytania?

— Jedno. O co chodzi z tym twoim płaszczem?

     Iluzjonista oparł się na kolanach. Westchnął głęboko.

    — I to jest bardzo dobre pytanie – odparł. – Swego czasu uszyły go dla mnie Norny i pouczyły, bym zawsze go nosił na sobie, a nie spotka mnie żadne nieszczęście. – Przejechał ręką po swoim ukochanym materiale. – Jego nici mają magiczne właściwości…

     —    TEN płaszcz uszyły NORNY? – Sif nawet nie próbowała ukrywać zaskoczenia. – Ale... to w takim razie od początku wiedziałeś, co robisz? Wczoraj. Oddając się w ręce Demonów.

     Kąciki jego ust lekko zadrżały. Uśmiechnął się krzywo.

    —    Nie. Wiedziałem jedynie, że ten płaszcz ma mi dawać jakąś specjalną magiczną ochronę… Działałem instynktownie.

Sif czuła, że zaczyna się gubić.

    — Ale… ale przecież nawet zrzuciłeś z siebie pelerynę, żeby pozostać w samym płaszczu i… sprawiałeś wrażenie takiego pewnego siebie…

     — A, to… pomyślałem, że skoro już mają mnie zabrać ze sobą, to niech przynajmniej wygląda to efektownie. Czytałem o czymś takim w jakiejś książce, jak jeszcze byłem w więzieniu. – Wzruszył ramionami. – Dałem się porwać chwili.

     Sif parsknęła śmiechem. Nie mogła uwierzyć, że ktoś taki, jak Loki, może mieć tyle szczęścia! Pokręciła głową, totalnie zszokowana.

      —    No dobrze… – mruknęła. – Pozostaje nam już wiedzieć tylko jedno: co dalej?

Loki pogładził się po brodzie – zamyślony, zmęczony…

     — Teraz czekamy na ruch Yggry – odpowiedział po dłuższej chwili. – Bo, jak na razie, ze strony Demonów nie powinniśmy spodziewać się wiele… Nie są one dla nas niczym, czego powinniśmy się bać.

—    Masz sto procent pewności?

    Podniósł głowę i popatrzył prosto w jej oczy. Jego spojrzenie, wręcz przewiercające na wylot, dostrzegło niepokój i strach…

      —    Sif. Nic nam nie grozi. – Jego głos stał się łagodniejszy. Widział jednak, że nic to nie daje.

     Wojowniczka próbowała zamaskować przerażenie, ale przed Lokim niczego nie dało się ukryć. Był zbyt dobrym obserwatorem. I tym razem nie podobało mu się to, co widział. Nie ze względu na to, że widok sam w sobie był dla niego jakiś odpychający albo obrzydzający… nie, nic z tych rzeczy. Nie podobało mu się to, jakie uczucia w nim ten widok wywoływał. Było to coś gryzącego, coś w najgłębszych zakamarkach jego duszy, coś co nagle przyczepiło się do niego – bezczelnie i natrętnie – i nie chciało mu dać spokoju, domagało się uwagi… coś, czego nie czuł po raz pierwszy w życiu, ale czego na pewno już nie pamiętał i czego z całą pewnością nie umiał nazwać.

      Coś, co sprawiło, że wyciągnął swój ulubiony sztylet.

     — To, co zamierzam zrobić, będzie niemalże nieodwracalne. Możesz to potraktować jako… hm… spłatę długu.

Uniósł ostrze w pozycji poziomej na wysokość swoich oczu i zaczął przemawiać:

— Lady Sif, Wojowniczko Światła, córko Asgardu. – Jego głos był nad wyraz oficjalny.

W jednej sekundzie zrozumiała, co zamierza.

—  Iluzjonisto, nie.

— W imię Czarnego Wiatru – kontynuował niezrażony – zimnego ognia i Chaosu, z których zostałem zrodzony, ja, Loki z Jotunheimu, Przysięgam na ostrze tej stali, że za mojego życia nic złego cię nie spotka. Jeśli kłamię, niechaj będę przeklęty. Oto słowa Obietnicy.

    W tym momencie jego sztylet rozbłysnął na sekundkę magicznym, zielonym światłem. Przez dłuższą chwilę Sif wpatrywała się w niego z niedowierzaniem, w ostrze sztyletu, na którego Loki Przysiągł bronić jej po wszech czasy.

     —    Och, Iluzjonisto… – W jej głosie odbił się cień wzruszenia. Nie wiedziała, co powiedzieć. – Nie musiałeś tego robić.

     —    Nie musiałem – potwierdził. – Ale zrobiłem. Od tej pory moje życie będzie zależne od twojego. Skoro zdecydowałaś się pozostać przy mnie, chcę, żebyś była bezpieczna. To ci da gwarancję, że nic ci się nie stanie.

Przez dłuższą chwilę milczała, myśląc intensywnie. W końcu podjęła decyzję:

—    Posłuchaj mnie. Jest coś, co ci muszę…

      —    Nie! – przerwał jej. – To ty posłuchaj. Jedyne, co się teraz liczy, to że TOBIE nic nie grozi. Nie na mojej warcie. Nie, skoro złożyłem Przysięgę.

     Sif poczuła, jak ogarnia ją bezdenna rozpacz. Natychmiast poczuła się zakłopotana. To, co Loki dla niej zrobił, to było zdecydowanie zbyt wiele. A w dodatku…

      Spuściła wzrok, speszona.

     — Dziękuję ci – wymamrotała.

     W odpowiedzi uśmiechnął się uroczo. Dla niego rozmowa została zakończona.

     Sif jednak nie ruszyła się z miejsca.

     — O co chodzi, milady?

     Pokręciła głową. Przez moment zwlekała z odpowiedzią.

    — Sprawiasz wrażenie odrobinę przybitego. Martwi mnie to… Gdy jesteś taki nieswój, nigdy nie wiem, czego mogę się po tobie spodziewać. Cholera, brakuje mi twojego ciętego języka! Gdzie się podziała ta ironiczna postawa i bezczelne, sarkastyczne poczucie humoru? To twoja etykieta! – Nagle umilkła, gdy popatrzyła na niego i zauważyła, jak przez jego twarz przemyka cień smutku. – Iluzjonisto… co się stało?

     Loki nie zareagował od razu. Zapatrzył się w dal, wyraźnie myśląc o czymś odległym, o czymś niedostępnym dla Sif. Przełknął ślinę.

     —    Zgubiłem się w lesie, ogarniętym mrokiem… – wymruczał, bardziej mówiąc do siebie.

    Wojowniczka odniosła takie wrażenie, jakby w rzeczywistości Loki odpowiedział na jakieś swoje własne, zadane przez niego samego pytanie. Nie odnalazła w jego słowach sensu, ale nie martwiła się tym – wiedziała przecież, że szaleństwo Lokiego objawia się w zupełnie inny sposób. Poczuła się jednak tak, jakby naruszyła jakąś jego delikatną warstewkę prywatnej przestrzeni… Zrobiło jej się wstyd z tego powodu.

     Powinna była wyjść już wtedy, gdy on uznał ich rozmowę za zakończoną.

     Widząc, że ponownie popadł w ten swój dziwaczny, odrobinkę przerażający letarg, wstała i…

—    Sif.

Zatrzymała się. Loki nie patrzył na nią, ale ewidentnie zwracał się do niej.

     — Dlaczego TAK NAPRAWDĘ nie chciałaś się wycofać?

   Gdy stała tam nad nim – przybitym i zmartwionym – sprawiał dla niej wrażenie małego, bezradnego, zagubionego… Nie wyglądał na osobę, która jest nazywana „Potężnym”. Przez moment zapragnęła go przytulić, pocieszyć…

     Pokręciła głową, odrzucając wcześniejsze myśli.

    — Już ci mówiłam, dlaczego. – Loki milczał. – Nie chodzi o to, że nie chcę wycofać się. Ja po prostu… nie chcę cię zostawić. – Loki wciąż milczał. – To jest prawda. Nie okłamałabym cię.

   Zastygł w bezruchu. Przez moment błądził wzrokiem po przestrzeni przed sobą, aż w końcu… niemal niezauważalnie skinął głową. To była jego jedyna reakcja. Ponownie oddalił się ku własnym myślom.

    Nawet nie zauważył, gdy Sif wycofała się bezszelestnie. Chciała dać mu odrobinkę prywatności. Wiedziała jednak, że w rzeczywistości zostawiła go sam na sam z jego najmroczniejszymi, najstraszniejszymi cieniami przeszłości… Nie czuła się zadowolona z tego powodu. Ani z Przysięgi Stali, jaką jej złożył.

    Jej głowę po raz kolejny nawiedziła myśl, że Loki ma zdecydowanie za dużo tajemnic.

A nie wiem. Jakoś ten rozdział nie wyszedł, a przynajmniej jego druga połowa... No ale cóż, czasem chyba po prostu muszą się zdarzyć takie rozdziały. Jedne mniej, inne bardziej udane.
Mam nadzieję, że choć trochę przypadł wam do gustu.
Jak wam mijają wakacje, tak swoją drogą?
(Bo mi, jak widzicie, całkiem błogo... w końcu nie każdy może sobie pozwolić na siedzenie przy kompie do 1 w nocy. I dłużej)
Czekam na komentarze!