Rozdział 14

MORDERCA

Loki podniósł z ziemi swój pas z bronią, rozdarty na pół. Obydwa kopisy odpadły od niego i teraz bezwiednie spoczywały obok. Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w poszarpany materiał tak, jakby niegdyś był jego częścią, brutalnie mu jednak wydartą. Złamany, zniszczony, przepełniony bólem... Iluzjonista uśmiechnął się do siebie na myśl o tych porównaniach.

W końcu przejechał nad nim dłonią. Zielone światło, wypływające z jego skóry, oblało materiał – jaskrawe promienie, niczym igły, zaszyły rozdarcie; naprawiły pas, że po chwili wyglądał tak, jakby nigdy nic się z nim nie stało. Ani śladu zniszczeń. Ani śladu blizn, powierzchowny ból przepadł...

Uśmiech na twarzy Lokiego stał się bardziej smutny. Pas można było wyleczyć...Właśnie tym się od siebie różnili.

—    Ruszaj się, Szalony, nie będę czekać na ciebie pół dnia – wycedził Fenrir.

Iluzjonista podniósł się, krzywiąc się z ostrego, kłującego bólu, który ponownie zaatakował jego rozcięty bok. Przerzucił sobie przez ramię naprawiony pas, na plecach z trudem przymocował kopisy, po czym na razie posłusznie ruszył za wilkiem.

Wojownicy, którzy jak na komendę zaprzestali walk, rozstępowali się przed nimi, jak rzeka omijająca kamienie.

Fenrir prowadził Lokiego do swojej bazy. Miejsca, z którego dowodził całą bitwą. To przypomniało Lokiemu, że musi zachować ostrożność...

Sif odprowadziła ich wzrokiem. Czuła tuż za sobą obecność Fandrala. Jego niepokój był niemalże namacalny... To ją przerażało.

— Macie szczęście, bogowie – zakpił jeden z Draugrów, stojący naprzeciwko dziewczyny.

Wojowniczka przeniosła wzrok na niego. Jej dłoń zacisnęła się na rękojeści miecza.

Ten Nieumarły od razu nie przypadł jej do gustu. Wpatrywał się w nią, czerwonymi oczami. Szczerzył w uśmiechu szereg kłów – nie zębów... KŁÓW. Równiusieńki rząd igieł, pożółkłych i oblepionych śliną. Dawniej wyglądały pewnie dostojnie, jak to u Alfów, ale teraz, po przemianie... straciły cały swój urok.

Wsparł się na potężnym toporze, którym prawdopodobnie za jednym zamachem odrąbywał kilka głów na raz.

— Jeszcze chwila, a roznieślibyśmy was w pył – powiedział powoli. Z jego gardła wydobył się drwiący rechot. Po chwili otaczający go Draugrowie do niego dołączyli.

Sif nie wytrzymała. Mimo protestów Fandrala, zeskoczyła z konia, dobyła miecza i ruszyła w stronę Nieumarłego.

Zatrzymała się tuż przed nim, niepewna, co powinna zrobić.

Kącik jego ust lekko uniósł się ku górze, w krzywym, kpiącym uśmiechu.

—    Co ty mi możesz zrobić, Asynio?

Z każdą chwilą coraz bardziej go nienawidziła. Chamskie odzywki idealnie pasowały do jego wyglądu degenerata.

—    Przemyśl to, dziewko – odezwał się stojący obok Draugr, jeszcze paskudniejszy od poprzedniego. – Nie znalazła się taka osoba, która pokonałaby Chodzącą Śmierć.

Oddech uwiązł Sif w krtani.

A więc to był ten słynny Chodząca Śmierć. Na co ona się porwała? Jeżeli się teraz wycofa, wszyscy będą z niej mieli pośmiewisko. Jeżeli jednak zostanie, prawdopodobnie umrze. Chyba, że istnieje inny sposób, by pokonać tego twardziela... Tylko jaki? Ogarnął ją strach.

Chodząca Śmierć to chyba zauważył, bo uśmiech na jego twarzy pogłębił się. Ani razu jednak nie spuścił z niej wzroku.

I nagle Sif zrozumiała, co może zrobić... Istniał jeszcze jeden sposób. Jeden, niezawodny sposób, który działał na każdego. Przełknęła ślinę, a wraz z nią kumulujące się w jej wnętrzu obrzydzenie.

Oparła się jedną ręką na mieczu, który wbiła w ziemię. Westchnęła lekko, jakby była zawiedziona czymś oczywistym, co umknęło Draugrowi. Oderwała wzrok od jego oczu, po czym powoli, powolutku, przesunęła nim po całej sylwetce Nieumarłego. Po jego nagim, szarawym torsie, na którym krzyżowały się dwa czarne pasy, zapełnione bronią wszelakiej maści. Po muskularnym, godnym pozazdroszczenia płaskim brzuchu. Od bioder, wzdłuż pasa i aż do ziemi, uważnie lustrując czarne nogawki ciemnych spodni, wepchniętych w ciężkie buciory.

Spojrzała mu w oczy, spod rzęs. Zalotnie. Uśmiechała się leciutko. Cała jej sylwetka była przepełniona uwodzicielską kokieteryjnością.

Zauważyła, jak Chodzącej Śmierci rzednie mina, gdy skróciła dzielący ich dystans.

Wyciągnęła przed siebie rękę i delikatnie przyłożyła ją do klatki piersiowej Nieumarłego. Musnęła jego śniadą cerę palcami, wywołując u niego dreszcze. Zatoczyła dłonią koło, nie przestając łaskotać go opuszkami.

—    Chodząca Śmierć... – wymówiła jego imię, ponownie wzdychając.

Ale JAK wymówiła. Zrobiła to w taki sposób, jakby wyznawała mu miłość, jakby proponowała seks swojemu kochankowi, jakby były to najbardziej erotyczne słowa, jakie kiedykolwiek przyszło jej wymówić...

—    Co ja ci mogę zrobić? – spytała, retorycznie.

Przycisnęła całą dłoń do jego piersi. Wyczuła przyśpieszone bicie jego serca. Przesunęła rękę w dół, w dół, w dół, delikatnie pieszcząc jego skórę palcami, rysując szlaczki na jego mięśniach, łaskocząc go paznokciami...

—    Wszystko zależy od tego – kontynuowała – co chcesz, żebym zrobiła.

Zatrzymała dłoń na wysokości jego bioder. Zaczepiła jeden z palców o pasek w spodniach i lekko odchyliła ich materiał. Przesunęła palcem wzdłuż paska. Obserwowała, jak mężczyzna zaczyna szybciej oddychać.

Zbliżyła się do niego jeszcze bardziej. Przeniosła dłoń na jego plecy, a potem znowu w dół – z łatwością odnalazła tylną kieszeń spodni... powoli wsunęła do niej rękę.

Drugą dłonią złapała za jego dłoń. Położyła ją sobie na biodrach, a dalej...

On już sam sobie poradził. Patrzyła, jak jego smukłe palce przesuwają się po jej brzuchu, wędrują w kierunku pleców... Czuła, jak zniża dłoń coraz bardziej, niemalże muskając jej pośladki.

Podniosła wzrok, by napotkać jego spojrzenie. Uśmiechnęła się do niego słodko i...

Z całej siły kopnęła go w krocze kolanem.

Chodząca Śmierć niemalże przewrócił się, gdyby nie to, że Sif wciąż trzymała rękę na jego plecach.

Łokciem drugiej ręki przywaliła mu w szczękę – tak mocno, że aż rozcięła mu wargę. Trysnęła krew.

Dopiero teraz go puściła. Złapała za miecz i szybkim, płaskim cięciem podcięła mu nogi.

Nieumarły osunął się na ziemię, opadł na kolana.

Całość doprawiła kopniakiem w pierś, który powalił Chodzącą Śmierć na plecy.

Kurz wzbił się w powietrze. Sif zbliżyła się do swojego przeciwnika z tryumfalnym, pełnym drwiny uśmiechem na ustach. Zauważywszy, że ten próbuje sięgnąć ręką broni, nadepnęła mu na nadgarstek. Przystawiła końcówkę miecza do jego krtani. Możliwość spoglądania na niego z góry napawała ją odczuciem satysfakcji.

Chodząca Śmierć otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć. Nie powiedział jednak nic... To, że na jego twarzy malowało się zaskoczenie, było zdecydowanie mało powiedzianym.

— Oto zalążek tego, co mogę ci zrobić – oznajmiła Sif. Na tyle głośno, aby usłyszeli ją wszyscy wokół. – Moi drodzy, wychodzi na to, że Nieumarli też mają uczucia. A w przypadku Chodzącej Śmierci jest to... wyjątkowo nasilona słabość do kobiet.

Wszyscy wokół wybuchli śmiechem.

Sif pochyliła się jeszcze nad swoją ofiarą i dodała cicho:

—    Prędzej bym umarła, niż byłabym twoja.

Uśmiechnęła się drwiąco, po czym zadowolona z siebie odwróciła się i, przerzuciwszy sobie miecz przez ramię, odeszła w stronę swoich wojowników. Wszyscy zaraz ją otoczyli, by pogratulować sukcesu i świetnej zagrywki.

— Sif, ty diablico – zaśmiał się Fandral. W jego oczach czaił się podziw. To jej imponowało.

Wzruszyła ramionami, jakby te wszystkie pochwały nie miały dla niej znaczenia. Uśmiechała się.

—    Fandral!!! – czyjś rozdzierający głos sprawił, że wszyscy nagle umilkli. – Sif!!!

Każdy popatrzył w stronę wzgórza, z którego dochodziło wołanie. W oddali widać było jakąś postać na koniu, pędzącą w ich stronę.

— To Hogun – powiedział blondyn, nagle dziwnie zdenerwowany.

Obydwoje ruszyli w stronę Wana, aż wreszcie całą trójką spotkali się w połowie drogi.

Hogun zsiadł z konia. Przez dłuższą chwilę milczał, wpatrując się w twarze swoich przyjaciół. W końcu przełknął ślinę, a wraz z nią wzbierające łzy.

—    Volstagg jest ranny – oznajmił. – On... on umiera.

Znajdowali się w prowizorycznym namiocie, w którym stacjonował Fenrir – to tutaj miał bazę i stąd dowodził całą bitwą.

Loki zbliżył się do niewielkiego stolika by usiąść na jego blacie. Rozchylił poły płaszcza i podwinął tunikę, czując jak materiał odlepia się od rany. Jego bok nie wyglądał najlepiej. Nie wyglądał też jednak fatalnie.

Rozcięcie już nie krwawiło, nie było na tyle głębokie... Na pewno jednak pozostawi mu kolejną pamiątkę po bitwie – kolejną bliznę.

Przesunął dłonią nad raną, uleczając się. Zielone światło przyjemnym ciepłem oblało jego skórę. Po chwili rana zabliźniła się, pozostawiając po sobie czerwone smugi.

—    Opanowałeś to – odezwał się Fenrir.

Loki popatrzył na niego i uśmiechnął się.

—    To prawda.

Zsunął tunikę. Poklepał się po boku – nie czuł już bólu.

—    Nie mogę się do ciebie przyzwyczaić, z tym twoim nowym wyglądem – powiedział. – Ta szara sierść, białe oczy... Jakbyś nagle zachorował na albinizm. Chociaż, wiesz, to twoje jest chyba nieco cięższą chorobą...

—    Zamknij się już – zgasił go wilk. Dawniej może i by się roześmiał, nawet z tak kiepskiego żartu, ale... to było dawniej. – Przejdź do rzeczy. O czym chciałeś ze mną mówić?

Loki odetchnął.

—    Nie zdradziłem cię.

Fenrir parsknął śmiechem.

— Zanim zaczniemy naszą pogawędkę, może najpierw ustalimy jakąś zasadę? Hm... Na przykład: nie ma kłamania? Co ty na to?

Oczy Lokiego zwęziły się. Zacisnął zęby.

—    Nie. Kłamię – wycedził.

Fenrir podniósł się. Zamiatał ogonem na wszystkie strony, okazując w ten sposób swoją irytację.

—    Jak to możesz udowodnić, co?

—    To Thor cię oszukał! Nie rozumiesz? Ja o niczym nie miałem pojęcia!

Wilk zazgrzytał zębami.

—    Nie miałeś pojęcia o tym, że twój słodki braciszek mnie wykorzystuje, czy o tym, że zostałem PONOWNIE uwięziony na Giolu? Nawet nie pofatygowałeś się, żeby sprawdzić, czy... – urwał.

Przez myśl mu przemknęło, że to w sumie logiczne, że Loki do niego nie przybył. Jeżeli iluzjonista założył, że Fenrir jest wolny, w Muspelheimie... Nie. Nie! Loki to zdrajca. Na pewno.

— Byłem umierający – próbował wytłumaczyć się Loki. – Leżałem w wiecznym śnie, przez tydzień. NIC nie mogłem zrobić. A kiedy się obudziłem, przyszedłem tam, ale było już za późno... – W oczach stanęły mu łzy. – Nawet nie wiesz, co przeżyłem! Gdy zobaczyłem cię... bez tchu. Pozbawionego życia...

Głuche warknięcie przeszyło gardło Fenrira.

— Nie wiem, co przeżyłeś, tak? TAK? – wysyczał. – A czy TY wiesz, co JA przeżyłem? Siedem dni. Pozbawiony możliwości ucieczki. Zmuszony do leżenia cały czas w jednej pozycji. Bez wody. Bez jedzenia. Bez energii. Przez siedem, niekończąco się długich dni, byłem tam sam, osłabiony. – Każde słowo Fenrira wbijało się w zmrożone serce Lokiego niczym sztylet. – Nie wszystkim się udało, tak jak tobie. Ja... umarłem. Umarłem.

Loki przełknął ślinę. Poczuł, jak w jego gardle wyrasta olbrzymia gula. Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, nie wiedział jednak, co. To wszystko nie powinno się nigdy wydarzyć. Wszystko było nie tak...

—    Skoro umarłeś – zaczął cicho – jak wytłumaczysz to, że teraz tu jesteś? Że widzę cię ponownie? Że rozmawiamy ze sobą? JAK to wytłumaczysz?

— Nie wiem! – warknął. Przez długą, długą, długą chwilę słychać było tylko jego ciężki oddech. – Wiem tylko to, że nie żyję. NIE ŻYJĘ, Szalony. Nie zmienisz tego. Nie mamy o czym rozmawiać.

Loki zamrugał szybko, chcąc odpędzić smutek, który nagle zagnieździł się pod jego powiekami. Głęboko zaczerpnął powietrza. Po chwili wypuścił je, rozluźniając wszystkie mięśnie.

—    Gdybym mógł cofnąć czas... Fenrir, nigdy bym do tego wszystkiego nie dopuścił. Byłem młody i słaby.

—    I głupi.

Iluzjonista uśmiechnął się, nie zaprzeczając.

— Ale znów jesteś tutaj, ze mną. Czy nie możesz... dać mi szansy? Chociaż spróbować? – zacisnął wargi, nie chcąc, by znów zaatakowała go nadzieja. – Jesteś jedyną osobą na świecie, której kiedykolwiek w pełni zaufałem. Czy nie może być tak, jak dawniej?

Fenrir prychnął gniewnie, bardziej zniesmaczony zachowaniem Lokiego, niż oburzony.

— DAWNIEJ byłem żywy, Lok. Naprawdę, imponuje mi twoje zaufanie do mnie, ale... nie. Nie licz na to, że i ja obdarzę ciebie zaufaniem. Dużo się pozmieniało, Szalony. Czasem wydaje mi się, że lepiej by było, gdybyśmy się nigdy nie spotkali.

Ostatnie słowa Fenrira zabolały Lokiego. Ponownie go zranił... Loki czuł jednak podświadomie, że zasługiwał na to. Zostawił przecież przyjaciela i doprowadził do jego śmierci... Całym sobą wierzył, że to była jego wina. Że gdyby nie jego głupota, to mógłby wszystko naprawić.

Podniósł wzrok i popatrzył wilkowi w oczy. Mlecznobiałe, puste oczy... Brakowało mu ich ciepłego złota. Dawniej przynajmniej mógł odkryć myśli Fenrira, odczytać jego uczucia, a teraz... nic. Tylko nieprzenikniona biel.

Wilk ziewnął szeroko. Kłapnął zębami.

—    Też mam ci coś do powiedzenia, Szalony – oznajmił.

W oczach Lokiego błysnął ślad zainteresowania, gdy wtem...

Fenrir wybił się w powietrze i skoczył na iluzjonistę. Powalił go na ziemię. Po raz drugi tego dnia. Tym razem jednak posunął się o krok dalej.

Wysunął pazury i przycisnął obie przednie łapy do piersi Lokiego. Naciskał mu na płuca, na krtań, wyduszał z niego życie... Spoglądał na niego z góry – zimno, obojętnie. Biel jego oczu obudziłaby strach w każdym.

Oprócz Lokiego. On jedynie... uśmiechał się.

— Dostałem od Najstraszliwszego zlecenie – wysyczał wilk. – Mam cię zabić, rozumiesz?

Zamilkł. Przez dłuższą chwilę nie odzywał się ani słowem, tylko coraz mocniej i mocniej, i mocniej naciskał na klatkę piersiową Lokiego, swojej ofiary, odbierał mu życie, patrzył bez cienia emocji i współczucia na bezbronność dawnego przyjaciela, gdy...

Nagle cofnął się. Niespodziewanie. Szybko odsunął się od Lokiego.

Iluzjonista poderwał się i zaczerpnął głęboko powietrza. Obydwiema rękami chwycił się za obolałą szyję, jakby mu to miało pomóc w przypomnieniu sobie, jak się oddycha. Ból był niemiłosierny. Nie mógł nic... przełknąć...

Siedział na ziemi i dyszał ciężko, patrząc z ukosa na Fenrira. Na to, jak wilk chodzi w kółko, tam i z powrotem, poirytowany...

— Nie mogę – powiedział. – Nie potrafię cię zabić, Szalony. – Zatrzymał się. Zmierzył Lokiego badawczym wzrokiem. – Dlaczego się nie bronisz?!

—    Dlatego, że się ciebie nie boję – odparł chrapliwie.

Fenrir zacisnął zęby i wznowił wędrówkę.

—    Głupio robisz. Powinieneś się bać.

Iluzjonista ponownie odpowiedział uśmiechem. Ugiął nogi w kolanach i oparł się na nich. Odczekał, aż znów będzie mógł normalnie oddychać, choć wiedział, że ból w szyi jeszcze długo go nie opuści. Po prawdzie, przez parę sekund naprawdę się wystraszył, czy Fenrir go nie zabije. Nie chciał tego jednak okazywać. Zależało mu na zbudowaniu tej więzi od nowa, a nie na niszczeniu, poprzez ciągłe atakowanie siebie nawzajem.

Niezręczna cisza ponownie zamieszkała między nimi.

—    Czy jest cokolwiek, co mógłbyś mi powiedzieć na temat Yggry? – zapytał Loki.

Wilk parsknął śmiechem.

—    Nie mogę ci nic mówić.

Stanął w miejscu. Przez dłuższy moment wpatrywał się w Lokiego, jakby rozważając coś głęboko w myślach...

—    Atak Dywizji Duchów był jedynie dywersją – oznajmił w końcu, na jednym wydechu.

Loki, dotychczas zaabsorbowany rysowaniem szlaczków na ziemi, nagle przestał. Podniósł głowę.

— Co? – Wstał. Wszystkie trybiki w jego głowie w jednej sekundzie zostały napędzone do pracy. – Co... – powtórzył, nie potrafił jednak zebrać myśli.

Dał się nabrać? To był jakiś kolejny podstęp Yggry? Co tym razem zrobił nie tak? Jak to możliwe, że czegoś nie dopatrzył?

— Atak na Utgard – kontynuował Fenrir – miał jedynie odwrócić uwagę od tego, co się dzieje w Trymheimie.

Loki czuł, że coraz bardziej traci cierpliwość. Wszystkie jego plany, pragnienia, cele w tym jednym momencie runęły w gruzach i przesypały mu się między palcami. Myślał, że jest już idealnie. Że wygrywając tę bitwę uda im się zdobyć znaczną przewagę... mylił się jednak. Dał się podpuścić Straszliwemu. Zatańczył śmiertelny taniec do muzyki granej na instrumentach wojennych Yggry.

—    Co DOKŁADNIE wydarzyło się w Trymheimie?

Fenrir zawahał się.

—    MÓW, POGROMCO!!! Natychmiast! – wybuchł Loki.

—    Najstraszliwszy uwolnił Demony – odpowiedział w końcu wilk, przełamując niechęć.

I resztki nadziei całkowicie opuściły Lokiego.

Spodziewał się wszystkiego, ale... na pewno nie czegoś tak okropnego. Dotychczas o Demonach słyszał z mitów i legend. Ogniste, skrzydlate potwory, które nocami przylatywały do domów wikingów i porywały ludzi – by ich zabić, rozerwać na strzępy... Krwawe opisy, przepełnione strzępami mięsa walającego się między wierszami, wspomnienia spalanych wiosek i domostw, kataklizmy nawiedzające Światy...

Demony były niczym plaga. Nie do powstrzymania, okrutna plaga.

—    Ale... dlaczego? – usłyszał swój własny głos.

Fenrir pokręcił tylko głową.

— Nie wiem, Szalony. I tak za dużo ci powiedziałem... – Urwał na moment. – Idź już. I nigdy więcej nie próbuj ze mną ponownie rozmawiać. Nie proś mnie o nic. Nie próbuj mnie przepraszać... Nie jesteś w stanie przekonać mnie do tego, żebym ci wybaczył.

Loki już otwierał usta, by coś jeszcze powiedzieć, w ostatniej chwili się jednak powstrzymał. Z każdą kolejną sekundą coraz bardziej tracił Fenrira. I zdawał sobie sprawę z tego, że następnym razem ich spotkanie nie przebiegnie już tak przyjemnie...

Pokiwał więc tylko głową, przekazując w ten sposób Fenrirowi nieme podziękowanie. Skierował się w stronę wyjścia z namiotu, lecz...

W ostatniej chwili się zatrzymał. Tknięty nagłą myślą. Musiał... musiał się dowiedzieć...

—    Fenrir – odezwał się. – Nienawidzisz mnie. Prawda?

Wilk westchnął ciężko.

—    Nienawidzę siebie – odparł – za to, że nie jestem w stanie ciebie zabić.

Bezkres zielonych, falujących wzgórz. Trawa przyjemnie szeleści przy każdym jego kroku. Stąpa lekko, jakby nic nie ważył. Jakby się unosił wraz z wiatrem, obejmującym jego ciało, pływającym wokół niego, szepczącym swoją cichą, niezrozumiałą dla nikogo piosenkę... Wszędzie wokół zieleń, działająca tak kojąco, przynosząca mu odczucie wewnętrznego spokoju. W oddali nie widać jednak nic. Gdzie okiem sięgnąć, tam wzgórza i niebo – szarobłękitne.

Ktoś śpiewa. Smętnie, żałobnie. On wie jednak, że w tym odgłosie nie ma nic złego, że jego żałość nie powinna go przerażać. Śpiew rozbrzmiewa jakby w jego głowie. Nie ma pojęcia, skąd on dobiega... Po prostu jest.

On idzie przed siebie. I czuje tylko jedno...

...ból.

Jest cały skąpany w cierpieniu. Każdy krok, każdy ruch... wszystko to czyni go coraz słabszym. Jedna myśl i dziesiątki igieł wbija się w jego ciało. Setki iskier razi jego skórę. Tysiące sznurów oplata jego mięśnie i zaciska się, dusi, wyniszcza. Milion strzał na sekundę przeszywa jego serce, za każdym razem wbijając się jednak mocniej, głębiej. Ta choroba go powolutku zabija – ostrożnie, z wyrafinowaniem.

Całą wieczność wydawało mu się, że jego ból nie zna granic.

A potem otworzył oczy.

—    Budzi się... – wyszeptał Hogun.

Sif i Fandral natychmiast się poderwali. Cała trójka stanęła przy Volstaggu.

Był blady. Tak strasznie, chorobliwie blady... Ściągnięto z niego zbroję. Próbowano mu pomóc. Jednak rany, jakie odniósł, były zbyt ciężkie do wyleczenia normalnymi metodami.

Spróbował się podnieść, zaraz jednak opadł na prowizoryczną poduszkę, podłożoną mu pod głowę. Z jego gardła wyrwał się niski, chrapliwy jęk...

—    Zakończcie to – wydyszał. – Błagam, pomóż...

Urwał.

Przewalił się na bok. Zaczął kaszleć. Zwymiotował.

Krew wyciekła z jego ran. Krew mieszała się w jego ślinie. Krew wypływała z jego wnętrzności.

Fandral i Hogun natychmiast do niego doskoczyli. Przytrzymali go. Pomogli mu się położyć.

—    Pomóżcie... pomóżcie mi... – jęczał Volstagg.

To co czuł, było nie do wyobrażenia dla kogokolwiek ze zgromadzonych. A świadomość tego, że ich pomoc była bezużyteczna...

Sif płakała. Zbliżyła się do przyjaciela, pogłaskała go po rudej czuprynie...

—    Cii... cii... – szeptała. – Wszystko będzie dobrze.

—    Kłamiesz. – Drżał. Męczył się. Cierpiał. – Kłamiesz... kłamiesz...

Dziewczyna zacisnęła wargi. Nie miała odwagi, by się odezwać. Spóźnili się. Gdyby ktoś znalazł Volstagga wcześniej... może wtedy mieliby jeszcze jakieś szanse, by go uratować. Ale było już za późno. Volstagg konał. Dla czegoś takiego zawsze brakowało słów...

Przypomniała sobie, jak Loki opowiadał jej przed bitwą o Fenrirze. O tym, co czuł, gdy go stracił. O ich pięknej, niewyobrażalnej przyjaźni. Jak bardzo ta sytuacja, w której Sif się teraz znajdowała, była podobna do sytuacji Lokiego?

—    Loki – usłyszała nagle.

Przez moment wystraszyła się, że to ona powiedziała, nie zdając sobie z tego sprawy. Ale nie. Był to Fandral. Popatrzyła na niego.

—    Że co? – rzucił Hogun.

—    Loki – powtórzył Fandral. – On przecież włada magią, prawda? On może nam pomóc.

Twarz Hoguna w jednej sekundzie rozjaśniła się.

—    Zostańcie tu – powiedział i wyszedł, bez jakichkolwiek słów wyjaśnienia.

Na Lokiego natknął się, gdy ten stał w centrum pola bitwy i dyskutował z Fenrirem i Hyrrokkin o warunkach rozejmu.

Gdy w końcu pertraktacje zakończyły się, a zostało ustalone zawieszenie broni, obydwie armie zaczęły się rozchodzić, jak gdyby nigdy nic się nie stało.

Nie było wygranych. Nie było przegranych.

Były tylko setki poległych i ziemia napojona niewinną krwią.

Hogun widział jeszcze, jak Hyrrokkin zadaje Lokiemu jakieś pytanie. Iluzjonista zbywa ją jednak machnięciem dłoni, po czym rusza w tę samą stronę, co jego żołnierze. Jego twarz nie wyraża żadnych uczuć. Hogun nie może więc wiedzieć, że w rzeczywistości w Lokim aż się gotuje od złości.

—    Panie! – zawołał do niego, gdy ten przechodził obok.

Skłonił się szybko, po czym podbiegł do władcy. Z trudem dotrzymywał mu jego szybkiego kroku.

—    Czego chcesz? – warknął Loki.

Hogun niemalże biegł, tuż obok iluzjonisty. Na święty miecz Tyra, jakże on szybko chodził!

—    Panie, mój kompan Volstagg umiera...

Loki wywrócił oczami.

— Rozpacz ściska me serce – skomentował suchym głosem. – Aktualnie, nie mam trumny na zbyciu, jeżeli o to pytasz. Może ten twój gruby przyjaciel coś ma? On ma wszystko.

— ON umiera!!! – Hogunowi chciało się krzyczeć z rozpaczy. Nie sądził, że przemówienie do resztek człowieczeństwa Lokiego będzie aż tak trudne.

Iluzjonista aż się zatrzymał. Popatrzył na Wana ze zdziwieniem. Otworzył usta... przez dłuższą chwilę milczał, zdawać by się mogło, że coś w nim pęka, aż nagle...

—    Czarny wietrze... – wydusił z siebie, z przejęciem.

Zdradziły go oczy. Iskierki radości, tańczące w jego oczach.

Kąciki jego ust zadrżały lekko. A chwilę potem wybuchł śmiechem.

—    Co ja ci poradzę, Hogun? Ja się balsamowaniem nie zajmuję.

Wan zazgrzytał zębami. Był coraz bardziej rozwścieczony.

—    Proszę was, Panie, o pomoc.

Brwi Lokiego uniosły się ku górze. Zatrząsł się od tłumionego śmiechu.

—    Proszę ciebie, Loki – Hogun spróbował od innej strony. – Już nie jako króla. Ale jako... przyjaciela.

W jednej sekundzie uśmiech zniknął z twarzy Lokiego.

— Jako „przyjaciela”, tak? – Wsparł się w boki.– Walczyliśmy razem. Pomagaliśmy sobie w czasie walk. I na tym nasza wielka, wspaniała przyjaźń się kończy – wysyczał. – Daj mi przynajmniej jeden powód, dla którego miałbym pomóc tobie, osobie, która mnie nienawidzi. – Każde słowo cedził przez zęby, zaciśnięte z gromadzącej się w nim od dłuższego czasu wściekłości. – Jeden powód, dla którego miałbym pomóc Volstaggowi, który robił wszystko, żeby mnie zdetronizować. Jeden powód, dla którego miałbym nie cieszyć się z waszej bezradności, tak jak wy cieszyliście się z mojej. PODAJ MI. JEDEN. CHOLERNY. POWÓD!!! – wydarł się.

Hogun aż skulił się pod wpływem słów Lokiego, które z siłą gradu uderzyły w jego serce. Myślał jednak intensywnie... musiał istnieć jakiś sposób. Cokolwiek, co przekonałoby Lokiego.

Popatrzył mu w oczy.

—    Dam ci wszystko. Spełnię każdą twoją prośbę. Wszystko, co tylko zapragniesz.

Iluzjonista prychnął lekceważąco.

—    A co TY mi możesz dać?

Hogun zmrużył oczy.

—    Lady Sif – odpowiedział.

Loki zastygł w bezruchu.

Nie pamiętał, kiedy ostatni raz tak silne emocje nim targnęły. Z najwyższym trudem powstrzymał się, przed rzuceniem się na Wana i sponiewieraniem go. W jego wnętrzu wybuchły miliony wulkanów, których energia pragnęła ujścia. Nienawiść, którą jeszcze przed chwilą czuł, spotęgowała się kilkusetkrotnie. Obrzydzenie do Hoguna stało się tak wielkie, jak jeszcze nigdy dotąd. Lady Sif kartą przetargową. Sama się zgodziła? Wiedziała o tym? Wściekłość wybuchła w jego wnętrzu, rozsadziła go i rozerwała na strzępy.

Stał w bezruchu. Niewzruszony. Bez śladu jakichkolwiek uczuć na twarzy.

—    Lady Sif – powtórzył, jak echo.

—    Tak. Pomóż nam, a dostaniesz Lady Sif. Na jedną noc.

Loki przechylił głowę, udając zainteresowanie. Jeżeli się wycofa... Hogun jeszcze pomyśli o nim, jak o kimś posiadającym serce, ludzkie uczucia... a to by przecież zniszczyło jego wspaniale naganną reputację.

—    Powiedzmy, że mnie zainteresowałeś... – powiedział.

Hogun przełknął ślinę. Czas naglił. Musiał wykorzystać wszelkie możliwe środki, by ocalić przyjaciela. Tylko to się liczyło.

— Będziesz mógł z nią zrobić, co zechcesz. – Jego desperacja nie znała granic. – Błagam cię, tylko nam pomóż!

Loki westchnął teatralnie.

—    Zgoda – mruknął w końcu. – Niech będzie.

Płachta zaszeleściła, gdy Loki rozsunął ją, by wejść do wnętrza namiotu. Zatrzymał się zaraz po przekroczeniu progu. Widok, który mu się ukazał, nie należał do przyjemnych. Fandral stał pod jedną ze ścian namiotu i co rusz podnosił do ust piersiówkę, by upić z niej parę łyków jakiegoś trunku. Byli tu też inni wojownicy, których Loki nie znał, a którzy trwali przy umierającym. Sam Volstagg leżał na środku, na jakiejś obskurnej pryczy – blady, zakrwawiony... Kręcił się niespokojnie, w kółko powtarzając: „zakończcie to, zakończcie”. Przy jego głowie siedziała na stołku Sif, zapłakana.

Dziewczyna podniosła głowę na widok Lokiego. Gdy tylko go zobaczyła, coś ciepłego otuliło jej serce... Każda cząstka jej ciała w tej chwili zapragnęła, by on podszedł do niej, objął ją tymi swoimi silnymi ramionami, pogłaskał ją po plecach dłońmi, które odebrały tak wiele istnień. Całą sobą zapragnęła ponownie poczuć na skórze jego zimny oddech i usłyszeć z jego ust, że „wszystko będzie dobrze”. Wiedziałaby, że skłamie. Ale w jego kłamstwie nie byłoby nic złego...

Płachta ponownie rozsunęła się i do środka wszedł Hogun.

— Loki... Dopełnij swojej części umowy, a ja dopełnię swojej – powiedział do niego. – Przebiegnie to dokładnie w takiej kolejności.

Iluzjonista skinął głową, nawet nie obdarzając Hoguna spojrzeniem.

Podszedł do nieprzytomnego Volstagga. Stanął nad jego ciałem i uważnie zlustrował go wzrokiem. Tylko kosy mu brakowało, by wyglądał jak spełnienie najgorszego koszmaru każdego człowieka...

Z bliska Volstagg prezentował się jeszcze gorzej. Rany pokrywające jego ciało były liczne. W jednym miejscu, które miał starannie obandażowane, jego żyły miały ciemny, niemalże czarny kolor – to oznaczało infekcję. Gdzieś pośrodku, między klatką piersiową a brzuchem, jego ciało było wzdęte, jakby napuchnięte, a skórę miał w tym miejscu siną... Krwotok wewnętrzny.

Loki już teraz wiedział, że Volstagg nie ma najmniejszych szans na przeżycie. Wolał się jednak upewnić...

Rozłożył szeroko palce prawej ręki, po czym przejechał dłonią nad ciałem poszkodowanego. Źrenice gwałtownie  mu się zwęziły. Jego tęczówki wypełniła jaskrawa zieleń. Ogólny stan fizyczny Volstagga oceniał na około 15% witalności, z tendencją malejącą – w zastraszająco szybkim tempie.

Cofnął rękę. Wygląd jego oczu powrócił do normalnego stanu rzeczy. Nawet, gdyby chciał, nie udałoby mu się go uzdrowić. Uzdrawianie miało paskudną tendencję do działania w dwie strony: gdy Uzdrowiciel przywracał kogoś do życia, to tym samym sposobem odbierał sobie samemu zdrowie, tylko że z dwukrotnie większym nasileniem. To znaczy, jeżeli Loki chciałby przywrócić Volstaggowi 10% witalności, to sobie odebrałby 20% życia.

Wojownik może się więc męczyć jeszcze z 7-9 godzin, nim wreszcie umrze. A jego cierpienie z każdą sekundą będzie się coraz bardziej nasilać...

Volstagga nie dało się już uratować.

—    Na pewno chcecie, żebym mu pomógł? – spytał Loki.

Hogun pokiwał energicznie głową.

—    Tak. Taka jest umowa.

W tym momencie nagle Sif jakby się ożywiła.

—    Jaka umowa? – spytała.

Loki przełknął ślinę.

—    Wybacz, Sif, ale to był jedyny sposób, by ocalić Volstagga – odezwał się Hogun.

—    Możemy ocalić Volstagga?! – zawołał zaskoczony Fandral, wyrwany z pijackiego letargu.

—    Tak. – Hogun przeniósł wzrok na blondyna. – Mamy z Lokim umowę. On nam pomoże, a w zamian oddamy mu Sif.

Fandral był zbyt pijany, by zareagować. Ucieszył się na myśl o tym, że Volstagg zostanie ocalony. Reszta do niego nie dotarła.

Przeciwnie do Sif.

—    Co ma znaczyć „oddamy mu Sif”? – spytała na pozór spokojnie.

—    Wybacz, Lady Sif, ale nie miałem wyboru...

Dziewczyna aż wstała.

— Stałam się kartą przetargową?! – wybuchła. – Czy ja jestem jakimś przedmiotem, który możesz komuś dawać i zabierać?!

Fandral popatrzył na nią z naganą. Nie za bardzo wiedział, co się wokół niego dzieje.

—    Sif... dzięki temu Volstagg będzie żył. To tylko niewielkie poświęcenie.

—    Właśnie – zawtórował mu Hogun. – To tylko jedna noc.

Wszyscy nagle zamilkli. Każdy ze zgromadzonych, z wyjątkiem Lokiego, starającego się za wszelką cenę nie rzucać się w oczy, zwrócił głowę w stronę Hoguna.

Sif cała się zaczerwieniła z tłumionej wściekłości.

—    Chcesz, żebym została... jego dziwką? – wyszeptała.

Fandral poruszył się niespokojnie. Popatrzył na Wana z zaskoczeniem.

—    Sif, to na pewno nie o to chodzi... – odezwał się, a zabrzmiało to jak pytanie kierowane do Hoguna.

—    Właśnie, że o to! – zawołała. – Hogun... bez mojej wiedzy... Jak mogłeś?! – wrzasnęła.

—    Litości, Sif! Tracimy czas – warknął Wan. – Po prostu się zgódź. W twoim życiu były miliony mężczyzn. Jeden więcej robi aż taką różnicę?

—    I w dodatku NAZYWASZ mnie dziwką!

Fandral potarł twarz, w zmęczeniu.

—    Sif... – jęknął.

—    Ty też? – spytała go. Dopiero teraz w jej oczach stanęły łzy.

Przez dłuższą chwilę patrzył na nią bez słowa. W końcu spuścił wzrok, speszony.

—    Jeżeli to ma oznaczać ocalenie Volstagga...

Dziewczyna przełknęła ślinę. Kręciła tylko głową. I cofała się, cofała, cofała... Jak najdalej od tego wszystkiego. Jej właśni przyjaciele sprzedali jej godność. Popatrzyła na Lokiego, szukając u niego pomocy, zaprzeczenia...

A Loki miał już po prostu tego wszystkiego dość. Miał dość zachowania Hoguna i Fandrala. Miał dość rozpaczy Sif. Miał dość całej tej sytuacji.

—    Mam mu pomóc, czy nie? – spytał ściszonym głosem.

—    Tak – odezwał się Fandral. – Zrób to.

Jeden kącik ust Lokiego uniósł się leciutko w krzywym uśmiechu.

Volstagga nie dało się już uratować.

Wyciągnął swój ulubiony, magiczny sztylet. Prezent od matki.

Wciąż jednak można było Volstaggowi pomóc.

Wziął zamach i

zatopił ostrze w sercu wojownika.

...

Cisza.

Sif szczęka opadła.

—    Co... coś ty zrobił?! – wykrzyknął Fandral.

Hogun wykonał pół kroku w stronę Lokiego, jakby chcąc mu zrobić jakąś krzywdę. Nie odezwał się jednak ani słowem. Zacisnął wargi.

— Co. Ty. Zrobiłeś? – szeptał Fandral.

Iluzjonista uniósł obie ręce w geście obronnym. W jednej dłoni wciąż jednak ściskał swój sztylet, obleczony krwią. Jego oczy przeskakiwały od jednego wojownika, do drugiego. Ostrzegawczo. Czujnie.

—    Pomogłem mu... – powiedział cicho.

Sif nie mogła uwierzyć w to, co słyszy. Skupiła się na twarzy Volstagga – zastygłej w cierpieniu, martwej... Zamknęła oczy. Spod jej powiek wypłynęły łzy. Czuła się teraz taka... pusta w środku. Wszystkie ostatnie wydarzenia skumulowały się w niej w postaci strasznych, przykrych uczuć i eksplodowały – i pozostała po nich tylko pustka.

— Pomogłem mu – powtórzył Loki, jakby pragnąc samego siebie w tym zapewnić. – Pomogłem...

Nikt go jednak w tym nie utwierdził. Nikt nic nie powiedział. Nikt się nie poruszył nawet.

Loki opuścił ręce. Po raz ostatni powiódł wzrokiem po wszystkich zgromadzonych tu wojownikach. Na dłużej zatrzymał się na Sif – i chyba ten widok go złamał. Zrozumiał, że dłużej tego nie zniesie. Zrozumiał, że napięcie unoszące się w powietrzu, dźgające go nieprzyjemnie w plecy, wypełnia jego wnętrze jak trucizna... Zrozumiał

że musi stąd

natychmiast

wyjść.