Rozdział 9

PORADNIK BYCIA POTWOREM

—    Mogę to wyjaśnić – powiedział Loki, odchrząkując.

Wokół niego trwała istna burza. Każdy rzucał oskarżeniami i odpowiednimi inwektywami, zazwyczaj kierowanymi w stronę iluzjonisty. Gdy w końcu jednak tłum podzielił się na obrońców Sif i zwolenników jej natychmiastowego powieszenia, bluzgi poczęto wymieniać między sobą, bez dokładniejszego celu. Zdawać by się mogło, że po chwili wszyscy zapomnieli o zaistniałej sytuacji, a tok ich barwnej wymiany zdań zszedł na nieco inne, bardziej intymne tematy... Cała sprawa dotycząca Lokiego i Sif była więc jedynie iskrą, która rozpaliła tlący się w wojownikach ogień. Zaczęli rozdrapywać stare rany, odkurzać zapomniane wspomnienia i przede wszystkim... winę kierować w stronę mistrza magii.

Dopiero po chwili Loki zdał sobie sprawę z tego, że swoje słowa wypowiedział zbyt cicho. Szybko zrozumiał, że w wyniku zaistniałego zamieszania, przestano zwracać na niego uwagę – na razie... Jeżeli teraz nie opanuje on sytuacji, to potem będzie tylko gorzej. Musi zatem coś zrobić! Tylko co...?

Zrazu pomysł korzenia się przed buntownikami i błagania o litość w postaci daremnych prób wyjaśnienia swojego zachowania wydał mu się wyjątkowo głupi. I nie w jego stylu... Iluzjonista już dawno wyszedł z tego okropnego młodzieńczego okresu tchórzostwa i wiecznego poddaństwa. Okresu, który usilnie starał się wymazać z pamięci... Czasy, gdy był zmuszony do życia w cieniu Mocarnego Thora. Czasy, które nie pozwalały mu na sianie uwielbianego przez niego chaosu. Czasy, kiedy to jego brat sprawował nad nim kontrolę, chełpiąc się swoją wyższością.

Wieczne ukrywanie się pod maską. Więzienie magicznej mocy. Świadomość, że nigdy nie zasiądzie na tronie... Gorejące poczucie niesprawiedliwości... Ziarno, przepełnione złem, amoralnością i pragnieniem wyzwolenia, powoli kiełkujące w sercu... Zbyt powoli. A potem... potem już za późno. I wszystko zaczęło upadać, staczać się z chwiejnej góry, niczym lawina...

Czasy ciemności...

Nie, nie... to już przeszłość! Loki potrząsnął głową, chcąc odpędzić od siebie złe wspomnienia i tą wściekle palącą świadomość popełnionego błędu. Czasem uważał, że jedyne wspomnienia, jakie posiada, to te złe. No, ale cóż – taka dola. Musi być cierpliwy... przyjdzie jeszcze odpowiednia pora na dokonanie zemsty, na rozkoszowanie się jej smakiem. A teraz...

Teraz skupże się, iluzjonisto od siedmiu boleści, na obecnej sytuacji! Przeszłości nie naprawisz, do cholery, więc chociaż TEGO nie spieprz... – zrugał się w myślach. I natychmiast doznał olśnienia. Przeszłość... Tak... Na jego usta wpełzł istnie paskudny uśmieszek. Widowisko, ach tak? Zatem, czas odrzucić wszelkie skrupuły, jakie jeszcze przed chwilą gnieździły się w nim, gdy starał się nie uszkodzić żadnego z poddanych. Czas obudzić Chaos!

Bo przecież Chaos nie posiada władcy – nad Chaosem zapanować nie można, ze względu na jego niepohamowaną energię i siłę mocy... Ale Chaos można wywołać. A co zdolniejsi umieliby nim i posterować...

Tak... Widowisko!

Loki zaczął się powolutku, chyłkiem wycofywać z zamieszania. Wiedział, że jest otoczony wianuszkiem wojowników, także szanse na ucieczkę miał marne, ale nie poddawał się... Szedł powoli, starając się nie zwracać na siebie uwagi, gdy wtem...

—    Jotunie! – warknął Fandral.

Iluzjonista zatrzymał się. Z trudem pohamował pełen zadowolenia uśmieszek... Przywdział maskę wszechogarniającej powagi i odwrócił się w stronę wojownika. Zauważył, że wokół zaległa cisza.

—    A ty gdzie się wybierasz? – wycedził blondyn.

Mistrz magii uniósł dumnie brodę i popatrzył na wojownika z wyższością godną króla. Ach, jakże on nienawidził Wojowniczej Trójki! Zazgrzytał zębami.

—    Dla ciebie, mości Fandralu, Wasza Wysokość – poprawił go. – Nie zapominaj się.

Powaga wymalowana na twarzy Lokiego niejednemu zmroziłaby krew w żyłach swoją przerażającą bezwzględnością... ale nie Fandralowi.

—    Zagadaliśmy się, WASZA WYSOKOŚĆ i przyznam, spuściliśmy WAS z oczu na moment... WYBACZCIE nam naszą niesubordynację, EKSCELENCJO... – przesadnie akcentował królewskie tytułowania i zwroty. – Błagam też o wyjaśnienie nam, prostym biedakom, jakimże to prawem Sif wykrzykuje, że towarzyszyła WAM w jednej z podróży, o, PANIE? – w jego głosie dało się wyczuć jedynie silną nutę kpiny.

Loki tylko na to czekał.

— Słucham? Co ta... – Zlustrował ją szybko wzrokiem, wymownie. – Co ta dziewucha wygaduje?

Fandral uśmiechnął się perfidnie.

— Nie „dziewucha”, tylko Lady Sif. Twierdzi ona, że nie kłamiesz w sprawie Odyna, zarzekając się, że była przy tobie, gdy doszło do jego uprowadzenia... Nie udawaj, Loki. Chcemy wiedzieć po prostu, odkąd to jesteście z Sif w takiej komitywie? – W wypowiedzi Fandrala rozbrzmiało kilka wyraźnych aluzji. I groźba.

Loki zacisnął zęby. Postarał się, by jego oczy wypełniło czyste zimno i nienawiść. Cały swój gniew skierował przeciwko Sif. Ruszył szybkim, zdecydowanym krokiem w jej stronę. Podmuchami mocy usuwał stojących mu na drodze wojowników. W jego wnętrzu za każdym razem wybuchały małe iskierki chorej satysfakcji, gdy widział, jak ci znokautowani uderzają z hukiem o burtę...

Sif aż skuliła się w sobie, gdy zobaczyła gwałtowną przemianę, jaka dokonała się w Lokim. Majestatyczny, zły potwór. Nie wiedziała, czy jego gniew jest prawdziwy, dopóki nie znalazł się tuż przy niej... Strach ogarnął ją całkowicie, sprawiając że straciła czystość myśli.

Szarpnął ją za włosy tak mocno, że aż pisnęła cicho. Rzucił nią o ziemię, tuż u swoich stóp i przymierzył się do ciosu...

—    Ty brudna dziwko... – wysyczał.

Kopnął ją. Tak nagle. Tak mocno... Przetoczyła się po pokładzie... Przez dłuższą chwilę leżała nieruchomo, zdając sobie sprawę z tego, że cicho łka. Nie wiedziała, który ból jest silniejszy: fizyczny, czy psychiczny, gdy zrozumiała, że jej przyjaciele mieli rację... Loki to bestia.

W przypływie desperacji wyciągnęła miecz i wycelowała nim w jego stronę, on jednak wytrącił jej go z dłoni jednym podmuchem mocy…

Cała załoga zamilkła. Nikt nie śmiał się poruszyć... Wszyscy zastygli, niczym marionetki na przedstawieniu teatralnym. Strach owinął ich, jak całun. Wszyscy zdążyli już zapomnieć o prawdziwej naturze Lokiego... To był błąd.

Iluzjonista czuł na sobie ich przeszywające spojrzenia. Był jednak jak w transie. Nie chciał wypaść z rytmu... Chłodna maska na jego twarzy utrzymywała się wzorcowo, choć czuł, jak jego serce bije coraz szybciej, gdy powoli kruszy się ono na drobne kawałki. Nie chciał dopuścić do świadomości tego, że z każdym ciosem, jaki wymierzał Sif, odpadał fragment jego duszy...

Ale podszedł do niej. Mimo wszystko... Podszedł i stanął nad nią – leżącą na ziemi, przerażoną, bezbronną... Kucnął przy niej i złapał ją za brodę, zmuszając ją siłą do tego, by uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

Nie uciekała przed nim wzrokiem – usilnie starała się patrzeć na niego hardo, pokazać mu, że się nie boi... Wiedziała jednak, że słabo jej to wychodzi. Dokładnie przeanalizowała każdy fragment jego twarzy – chciała zapamiętać ten obraz, by już zawsze wiedziała, jakie jest jego prawdziwe oblicze. By wiedziała, że z ogniem się nie zadziera…

Zdradziły go oczy. Patrzące na nią z bezbrzeżnym smutkiem i wstydem do samego siebie. A gdy dostrzegła w nich – tęczówkach o tak niesamowitym, trudnym do odgadnięcia kolorze – to błaganie o wybaczenie, zrozumiała, że nie ma czego się bać.

 „To dla twojego dobra” – wmówił sobie Loki. A ona mu uwierzyła.

—    Pamiętasz, że wtedy wykorzystałem cię jako przynętę, tak? – skłamał gładko. – A pamiętasz też, że zabroniłem ci o tym mówić? – wysyczał, głosem chrapliwym i lodowatym.

Już więcej mu nie zaufa... „To dla mojego dobra” – wmówił sobie, patrząc na nią.

—    Ale ty, głupia suko, znieważyłaś mój rozkaz... Tak się nie robi. Nie mi!

Puścił jej głowę. „To dla naszego dobra” – wmówił sobie, choć wiedział, że to jedno z okropniejszych kłamstw, jakie mógł kiedykolwiek wymyślić – i uniósł rękę, by ponownie ją uderzyć…

W duchu podziękował ludziom, którzy w tym momencie złapali go i siłą odciągnęli od zszokowanej Sif. Trzymało go kilkoro wojowników, którzy coś wrzeszczeli na niego... Obawiali się, że Loki może biedną dziewczynę zmaltretować jeszcze bardziej – całkowicie stracić panowanie nad sobą. Ale on... on na razie próbował zapanować nad drżeniem własnych rąk. Nie zwracał na nich uwagi. Był zbyt zasłuchany w przyśpieszone bicie swojego serca... Mknącego do przodu tak szybko, jakby chciało uciec przed wszystkim, co się właśnie zdarzyło. Przerażonego. Gdyby to był ktokolwiek inny... Loki nie czułby nic.

Ale to była Sif. Sif, w którą wpatrywał się teraz z niezrozumiałym dla niego uczuciem bólu i wszechogarniającego poczucia winy. Nie potrafił zrozumieć swoich uczuć. Nie był w stanie zrozumieć tak wielu rzeczy... Patrzył na nią, jak odpycha od siebie kilku przyjaciół, którzy próbują jej pomóc wstać. Ale już nie płacze. Wstaje, wyraz twarzy ma z powrotem zacięty. Zrzuca z siebie koc, którym ktoś ją okrył, po czym ciska nim wściekle w jakiegoś wojownika. Fandral podchodzi do niej, coś do niej mówi, a ona... wybucha perlistym śmiechem i – choć odrobinkę, niezauważalnie dla zwykłego oka, kuleje – odrzuca jego pomoc.

A Loki z trudem panuje nad twarzą. Nie był w stanie zrozumieć, jakim sposobem dostrzegł te wszystkie szczegóły w jednej sekundzie. Wiedział jednak jedno: wewnątrz jego serca powoli zaczęła wyrastać paląca, czarna dziura, przepełniona poczuciem winy. I ilekroć próbował sobie wmówić, że da radę to naprawić, przypominał sobie przerażenie dziewczyny. I mimo tego, że zazwyczaj wręcz go podniecał widok strachu w oczach ofiary, to u Sif tego nienawidził. Nienawidził jej wystraszonego spojrzenia, które pozbawiało go wszelkiej, tlącej się w nim nadziei...

—    Loki, jak mogłeś... – usłyszał głos Fandrala, który urwał w pół słowa.

Iluzjonista odpędził się bowiem od trzymających go wojowników i władczym gestem dłoni uciszył wszystkich zebranych. Członkowie załogi natychmiast zrozumieli aluzję i każdy, bez wyjątków, upadł na prawe kolano, spuszczając głowę i przykładając pięść do serca – w pokłonie pełnym oddania.

— I tak ma być – powiedział magik spokojnie. – Tak ma być przez cały czas albo poznacie mój gniew na sobie. Bo do tej pory byłem jedynie odrobinkę rozdrażniony... A wiecie, że nie słynę z cierpliwości.

Zawiesił głos, napawając się widokiem oddających mu cześć wojowników.

—    Możecie wstać – mruknął niechętnie.

Wszyscy posłusznie wypełnili rozkaz. I choć wielu nie podobało się zachowanie Lokiego i sposobu, w jaki parszywie potraktował Sif, to był on ich królem. I wszyscy musieli uznać jego zwierzchnictwo, bo, faktycznie, nikt nie miał ochoty poczuć na sobie gniewu króla...

—    Teraz ci wierzę, Panie – powiedział Fandral, niepewnym głosem.

Loki pokiwał powoli głową. Był to gest niejednoznaczny.

— Chcielibyśmy zatem wiedzieć... co teraz będzie? – kontynuował blondyn, nagle jakimś dziwnie uniżonym, służalczym głosem. – Czy nasza misja już ukończona? Potwór pokonany?

Iluzjonista westchnął.

— Nasza misja jeszcze się tak naprawdę nie zaczęła – odparł. – Moim celem będzie teraz wyruszenie do Utgardu i zbadanie obecnej sytuacji. Później zobaczę, co dalej...

Rozejrzał się po zgromadzonych wojownikach, czekających w skupieniu na dalszą część jego wypowiedzi. Umysł Lokiego pracował teraz na najwyższych obrotach. Miał bowiem jeszcze jeden cel... nieco bardziej intymny i personalny. Przełknął ślinę, podejmując decyzję.

— Wyruszy ze mną czterech najlepszych wojowników – powiedział, a jego głos nie znosił sprzeciwu.

—    Sif! – wykrzyknął Fandral.

Wpadł pod pokład jak burza. Szybko rozejrzał się wokół siebie, cały zaaferowany, aż nagle… dostrzegł ją. Siedziała pod ścianą i zajmowała się swoim mieczem. Słychać było nieprzyjemny, zgrzytliwy dźwięk ostrzenia…

Fandral szybko ruszył w jej kierunku, dopadł do niej i złapał ją za ramiona.

Sif była tak pochłonięta rozmyślaniami, że nawet nie zauważyła go. Zaskoczył ją swoją obecnością. Zirytował. Ucieszył. Nie wiedziała, co ma sądzić o jego wizycie… Chyba wolała teraz pobyć sama – sam na sam ze wspomnieniem oczu pewnego iluzjonisty, ze wspomnieniem jego spojrzenia. Wiedziała, że udawał. I dlatego chciała mu wybaczyć jego zachowanie. Z drugiej strony jednak była zła na samą siebie, że potrafiła tak łatwo puścić to wszystko w zapomnienie. Toczyła wewnętrzną, moralną walkę i już była bliska rozstrzygnięcia jej wyniku, gdy wpadł Fandral…

—    Sif, tak bardzo mi przykro… – wyszeptał.

Współczucie z jego strony było teraz ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała. Nic mu nie odpowiedziała. Zacisnęła wargi, tłumiąc gwałtowną wściekłość w sobie.

— To, jak ten parszywy Loki cię potraktował… – Pokręcił głową z niedowierzaniem. – On naprawdę posłużył się tobą jako przynętą?

Przełknęła ślinę.

—    Sam przecież słyszałeś. – Zabrzmiało to ostrzej, niż zamierzała.

Fandral odebrał jej ton głosu jako gniew skierowany przeciwko Lokiemu. Zaczynało ją to irytować…

—    Och, Sif… Jeżeli jest coś, co mógłbym dla ciebie zrobić…

—    Po prostu mnie zostaw – syknęła. Zaraz jednak odezwała się nieco łagodniej: – proszę…

Fandral skinął powoli głową, myśląc, że rozumie… Mylił się jednak. Nawet nie wiedział, jak bardzo się mylił.

—    Wystarczy jedno twoje słowo, Sif, a zemszczę się na nim.

Wojowniczka odprowadziła go wzrokiem do drzwi. A gdy zniknął za progiem, poderwała się z ziemi i z całej siły rzuciła mieczem przed siebie, aż ten wbił się w ścianę naprzeciwko niej.

—    Kurwa! – zawołała.

Nie była wściekła o to, że przyszedł do niej Fandral. Nie…

Ona była wściekła

bo spodziewała się zobaczyć Lokiego.

Zsunął się po linie, tym razem jednak bacząc na to, by nie zedrzeć sobie skóry z dłoni. Koniec sznura wisiał jakieś sześć metrów nad ziemią – źle wymierzyli wysokość, ale nie ma się co dziwić... w końcu wszystko wokół spowijała mgła. Iluzjonista westchnął ciężko. Raz, dwa, trzy...

Puścił się liny i wylądował miękko na ziemi, amortyzując upadek lekkim zgięciem kolan. W powietrze wzbił się gęsty tuman kurzu, który podrażnił przełyk Lokiego... Iluzjonista, odpędzając się od roztocza, rozejrzał się szybko – Jotunheim nieco zmienił się, odkąd był tu ostatnim razem. Owszem, jak zawsze było tutaj zimno, mroczno i nieprzyjemnie, ale poszczególne góry z rzeźbionych skał, wspaniałe, kamienne mosty i lodowe chodniki, przysypane skrzypiącym śniegiem nie wyglądały już tak majestatycznie i wzniośle jak niegdyś. Mistrz magii nie wiedział, czy kraina ta straciła swój urok w wyniku wojen z Asami, czy po walkach przeciwko Draugrom... Zapewne obydwie te rzeczy miały wpływ – tak samo prawdopodobne wydawało się, że sami Jotunowie mogli ją niszczyć.

—    Czysto! – wrzasnął Loki.

Jego głos rozbrzmiał echem wokół rosnących wszędzie skał. Parę kamieni pokruszyło się, odpadło od jednej z gór i znikło w czeluściach wąwozu, wcześniej spadając na chodnik i robiąc w nim malowniczą dziurę. Iluzjonista poczuł, jak po jego plecach przechodzi dreszcz. Brak wokół jakiejkolwiek żywej duszy czynił to miejsce jeszcze bardziej przerażającym. Bo mało to Loki widział potworów, zakładających swe lęgi w opustoszałych krainach? Wolał nawet nie myśleć, co też mogło się roić tam w dole, wewnątrz wąwozu przykrytego kołderką mgły...

Chuchnął kilka razy w zmarznięte dłonie, owinięte przesiąkniętymi skrzepłą krwią bandażami. Niestety, rękawiczki zakończyły swój żywot i teraz iluzjonista był zmuszony marznąć. W innej sytuacji mróz nie przeszkadzałby mu, ale... litości, to przecież Jotunheim! Tutaj słowo „mróz” nabierało zupełnie nowego znaczenia.

Usłyszał, jak pozostali towarzyszący mu wojownicy również lądują na ziemi. W powietrze wzbił się okropny tuman kurzu, od którego zakręciło się magikowi w głowie... Zakaszlał ciężko i machnięciami dłoni spróbował odpędzić od siebie roztocze, ale niestety – bezskutecznie. Oczami wyobraźni widział już, jak obrzydliwe pyły przedostają się do jego płuc i wgryzają w tkanki, odcinając mu dopływ tlenu. Największe przerażenie ogarnęło go jednak, gdy zauważył, że to paskudztwo oblekło jego płaszcz!

—    W porządku, Sif? – spytał Fandral swej towarzyszki, gdy i ona wylądowała.

Kolejne tumany roztocza zostały pobudzone do życia i wypełniły płuca iluzjonisty.

Umrzeć, zabitym przez kurz. Coś tak niedorzecznego może się zdarzyć wyłącznie w Jotunheimie... Loki parsknął cichym śmiechem, w którym pobrzmiała nutka bezsilnej rozpaczy. Na kości Gullveig, jakże on nienawidził tej krainy!

— No, dobra... – zawołał w stronę towarzyszy, gdy kurz już wreszcie opadł. – Jak widzicie, troszkę jest to miejsce zdewastowane i żadna ścieżka nie będzie pewna. Proponuję się rozdzielić.

Przez dłuższą chwilę myślał, jak to sprytnie rozegrać, aż wreszcie podjął:

—    W tamtą stronę – machnął ręką – pójdzie Hogun z Volstaggiem, a w tamtą ja z Fandralem.

—    Moment, a co z Sif? – zaperzył się Fandral.

—    Czyżby Miłościwy Władca sugerował, że schodziłam tu na dół tylko po to, żeby zaraz wrócić na górę? – spytała kpiąco dziewczyna.

Loki westchnął teatralnie.

—    Ale wy marudzicie... To w takim razie Cudowna Trójka będzie się kierować na zachód, a ja i Sif w przeciwnym kierunku. Lepiej? – warknął.

Widział już, jak Fandral otwiera usta, by zaprotestować.

—    Och, nie przedłużajmy tego... – mruknął Loki, nie dopuszczając Fandrala do głosu. – Tracimy tylko bezsensownie czas. Spotykamy się przy północnym wejściu do Utgardu, jasne? To dobrze. A teraz, ruszać! – zakomenderował.

Tak, jak powiedział, rozdzielili się, idąc w dwie różne strony, w kierunku tego samego celu. Na razie wszystko szło po jego myśli. Został sam z Sif... wędrowali jedno za drugim wąskim chodnikiem, uważając na rozpadliny i wyrwy, na dziury i spadające kamienie... Z dala omijając wykroty i szerokim łukiem obchodząc miejsca, w których mgła niepokojąco rzedła, a z których to dobywały się dziwne, przerażające odgłosy. Szli szybko, bo zależało im na czasie. W milczeniu.

W pewnym momencie, gdy wyszli na w miarę prostą i przejrzystą drogę, a niedaleko nich zauważyli strzeliste wieże warowni, Loki zatrzymał się. Oparł ręce na biodrach, nie wiedząc co z nimi zrobić. Nad twarzą umiał panować, gorzej było z mową ciała – nie chciał, by jego poza go zdradziła, a mimo wszystko jakoś tak samoistnie przechylił lekko głowę, w typowym dla niego zaciekawieniu...

—    Nie pochwalasz mojego widowiska? – bardziej stwierdził, niż zapytał.

Sif również się zatrzymała. Jej ciałem wstrząsnął dreszcz – nie wiedziała, czy z zimna, czy z ogarniającej ją wściekłości. Odwróciła się w jego stronę i zlustrowała go nienawistnym spojrzeniem. Szukała na jego twarzy skruchy, poczucia winy, czegokolwiek... nie znalazła jednak nic. Żadnego uczucia... tylko ta nieodgadniona, irytująca powaga wymieszana z nutką zaciekawienia, spozierającego z szeroko otwartych, ciemnych oczu.

— Co mam pochwalać? – Odpowiedziała pytaniem, również kładąc ręce na biodrach. Głos miała zadziwiająco spokojny. – Że masz jakieś chore humorki? Raz się przymilasz, jak do ukochanej, a raz traktujesz jak psa... – Prychnęła. – Co mam pochwalać? – spytała ponownie.

Loki zmieszał się. Poczuł, jak na jego policzki wstępuje rumieniec. „Panuj nad sobą” – upomniał się. Co się z nim działo? Czemu kłamanie nagle zaczęło mu sprawiać trudność?

— Dzięki mnie ludzie już nas o nic nie podejrzewają – wyjaśnił cicho, starając się zachować spokój. – Przestali rzucać oskarżenia... Sama przecież chciałaś, żebym to jakoś rozwiązał... – urwał, czekając na jej reakcję. Nie doczekał się. – Powinnaś być mi wdzięczna – wycedził.

Sif przełknęła ślinę. Nie mogła w to uwierzyć... Jakże on mógł tak się zachowywać? Czy naprawdę nic nie dostrzegał? Nie wiedział, co to znaczy „empatia”... czy chociaż „moralność”? Oniemiała.

—    Za co mam być wdzięczna? – westchnęła. – Za to, że mnie prawie zaciukałeś? Czy że nie miałeś pod ręką noża?

W jej oczach nie widać już było ani grama złości. Tylko żal... Żal przeznaczony dla niego i jego głupoty, w jakiej coraz bardziej się zatapiał, pogrążając samego siebie z każdym wypowiedzianym słowem... Pokręciła głową z niedowierzaniem i wyminęła go.

Loki zagryzł dolną wargę. Źle, źle, źle... Podszedł do niej i zatrzymał ją, łapiąc za ramię. Wzdrygnęła się pod wpływem jego dotyku.

On jednak, niezrażony, zamknął oczy, odetchnął głęboko i... nie puszczając jej ramienia, wyzwolił z siebie pokłady mocy – delikatnej, lekkiej, przyjemnej mocy... Uzdrowicielskiej. Leczącej rany. Sif poczuła, jak uderzają w nią fale rozlewającego się ciepła, sprawiającego że wszelki ból znikał... Gdy Loki uniósł powieki, zauważyła, że jego tęczówki żarzą się tak wściekłym odcieniem zieleni, jakiego jeszcze u niego nie widziała. Na jego czole pojawiły się kropelki potu... I od razu zrozumiała.

—    Przestań! – wrzasnęła na niego. – Natychmiast przestań!

Odepchnęła go od siebie. Zieleń w jego oczach natychmiast zbladła...

—    Chcesz sobie życie odebrać?! Myślisz, że nic nie wiem o Uzdrawianiu?

Loki popatrzył na nią ze skruchą, z trudem łapiąc oddech. Jakież to było silne zaklęcie, że już po zaledwie dwóch sekundach jego używania, Loki wyglądał tak, jakby przebiegł maraton!

— Wybacz mi, Sif. Rzecz w tym, że nie umiem przepraszać. – Patrzył na nią, próbując znaleźć właściwe słowa... Nie potrafił jednak. – Po prostu nie chciałem, byś czuła ból... A w szczególności nie ode mnie.

Skłonił się lekko, z nadmierną emfazą, po czym odwrócił się i ruszył w dalszą drogę...

Przez dłuższą chwilę wojowniczka stała w miejscu i skonsternowana patrzyła za jego oddalającą się sylwetką. Odczekała, aż ból potraktowany cudowną mocą minie, po czym wznowiła marsz, ruszając po śladach Lokiego i miotając cicho wszelakie klątwy pod jego adresem... Jeżeli kiedykolwiek znajdzie się jakaś osoba, która przedrze się przez zasłony, skrywające umysł tego popaprańca, to Sif zrobi wszystko, by poznać jak ów osoba tego dokonała.

Od zawsze wiedziała, że Loki ma coś w mózgu poprzewracane, ale tym razem przeszedł samego siebie... Najpierw wymusza na niej, by mu pomogła i rozmawia z nią, jak z najlepszym przyjacielem, by już chwilę potem zachować się jak ostatni cham. Gdy jednak przychodzi co do czego, to nagle jest pełen chęci do współpracy... która kończy się nieomal zabiciem samej Sif. A nam sam koniec, jak by było tego mało, to popapraniec przeprasza za wszystko.

Loki to wariat. Wariat, którego Sif mimo wszystko nie odstępuje na krok. Wariat, któremu Sif potrafi wybaczyć niemalże wszystko. Wariat, którego... Sif doskonale rozumie... Wariat, który... jest cholerną, egoistyczną gnidą. Który jest pozbawiony jakiejkolwiek wyobraźni. Który potrafi jedynie niszczyć. Który nie zasługuje na szacunek. Który nie umie się zachować.

Który ją Uzdrowił.

Użył najsilniejszej, najbardziej niesamowitej i najbardziej wyczerpującej techniki magii. Wolała nawet nie myśleć, ile mocy przy tym stracił. Wolała nie myśleć, ile brakowało do tego, by odebrał sobie... Ale nic się nie stało. To było naprawdę duże poświęcenie z jego strony.

A potem ją przeprosił. Tylko... czym się motywował? O co mu tak naprawdę chodziło? Gdy Sif wreszcie go dogoniła i zrównała się z nim w kroku, popatrzyła na niego kątem oka, na maskę powagi, jaką wiecznie nosił na twarzy... Co tak naprawdę kryło się pod tą maską? Co kryło się pod tą wzburzoną czupryną węglowych włosów?

—    No, proszę, Iluzjonisto... Przeprosiłeś mnie. Cóż ci się stało? – zakpiła.

Zatrzymał się. Przez dłuższą chwilę wpatrywał się przed siebie, w wieże Utgardu. Widać było, że bije się z własnymi myślami.

—    Czuję się podle – oznajmił.

Obrócił głowę, by spojrzeć na nią. Zaległa między nimi cisza. Czekał.

—    Ach... O... – zająknęła się Sif. – Nie pytałam, jak się czujesz, tylko...

—    Dlatego cię przeprosiłem. Bo czuję się podle – wyjaśnił spokojnie, przerywając jej.

Sif zacisnęła usta.

—    Dobrze, że przeprosiłeś. Następnym razem postaraj się po prostu uprzedzić mnie o swoich planach – mruknęła.

—    Ty też, jakbyś mogła – powiedział już mniej spokojniej.

—    Co to ma znaczyć?

—    To, że gdy na pokładzie rozpętała się istna rebelia, ty nagle zaczęłaś wywrzaskiwać, że jestem niewinny. I że wywołało to niemałe zamieszanie.

—    Uratowałam ci życie, do cholery... – wycedziła.

—    Przecież bym sobie poradził! – wybuchł. Na moment zawiesił głos. ­– Patrząc na to od innej strony, późniejszym wydarzeniom sama jesteś sobie winna... – Splótł ręce na piersi.

—    JA jestem winna temu, że mnie zaatakowałeś?! Ty chyba żartujesz! – również podniosła głos.

—    Jak inaczej miałem to odkręcić?! To było pierwsze, co mi wpadło do głowy!

Każde z nich zupełnie inaczej wyobrażało sobie rozmowę na ten temat. Oczywiście, obydwoje posądzali, że może dojść do drobnej sprzeczki... Ale nawet przez myśl im nie przeszło, że będą stać na środku jakiegoś pustkowia i wrzeszczeć na siebie w niebogłosy, coraz bardziej zatracając się w kłótni.

—    Agrrr... Jak ja cię czasem nienawidzę! – wrzasnęła Sif, chwytając się za głowę.

—    Ze wzajemnością! – odparował Loki.

Po tych dwóch szczerych wyznaniach zamilkli, jak na komendę. Stali naprzeciwko siebie, oboje ciężko oddychając. Obrażeni na cały świat, mierzyli się nienawistnymi spojrzeniami.

—    Uzdrowiłem cię – wycedził iluzjonista, przerywając ciszę. Był tak blisko Sif, że dziewczyna poczuła na sobie jego zimny oddech.

Nie wiadomo, do czego to powiedział. W jego głosie nie dało się już wyczuć, czy mówił to ze złością, czy z żalem do samego siebie...

—    Dziękuję bardzo – odparła dziewczyna, również przez zaciśnięte zęby.

—    W czas...

—    Słucham? – roześmiała się. ­– To chyba był twój obowiązek, nie sądzisz? Skoro mnie...

—    Obowiązek? – powtórzył ze zdziwieniem, przerywając.

—    Tak! Skoro mnie pokiereszowałeś i to w dodatku, jak twierdziłeś, „niecelowo”, to tym bardziej powinieneś mi to jakoś zadośćuczynić...

—    Sif...

—    Nie przerywaj mi, nie skończyłam jeszcze! Przeprosiłeś, dobrze – miło mi niezmiernie. Ale słowami niczego nigdy nie naprawisz.

—    Sif...

Gestem go uciszyła.

—    I dlatego – podjęła – nie masz prawa do obrażania się za to, że mnie uzdrowiłeś. Zrobiłeś to z własnej woli i teraz żałujesz? Trudno. Nie wiem, czy zauważyłeś, ale w takim wypadku zaprzeczasz...

—    Sif! – ponownie jej przerwał.

Tym razem jednak nie pozwolił jej na podjęcie wywodu po raz kolejny. Rzucił się na nią, by zasłonić ją własnym ciałem – przed tym, co nadciągało... co zbliżało się nieuchronnie. Obrócił się błyskawicznie wokół własnej osi – jak mgnienie oka, zamieniając się w rozmazaną smugę barw – i wykorzystując siłę obrotu, cisnął przed siebie sztyletami, ukrytymi w rozmaitych kieszeniach. Najpierw jednym, wychodząc z piruetu. A potem drugim, robiąc ładny wypad i rzucając ostrzem – płasko, przez zgięcie łokcia.

Obydwa noże wbiły się idealnie w cel...

Loki patrzył, jak obrzydliwe monstrum robi jeszcze parę kroków – było w biegu, więc śmiercionośny cios nie zdołał zatrzymać impulsu nerwowego. W końcu jednak potwór przewrócił się na ziemię i przesunął po niej, jak po lodzie, wzbijając w powietrze tumany kurzu. Zatrzymał się tuż przed stopami Lokiego.

Iluzjonista wyrwał sztylety z oczu potwora, po czym wytarł ostrza o jego cielsko.

—    Pajęczak – stwierdził. – Dosyć... sporej wielkości.

Faktycznie, to dziwaczne skrzyżowanie pająka ze skorpionem małe nie było – cholerny mutant rozmiarami przypominał młodego olifanta, a jego wygląd... Na krew Sigurda, wygląd to-to miało iście paskudny! Gigantyczny odwłok, zwężający się i zawijający, niczym ogon u skorpiona, zakończony ostrzem, plującym jadem. Drobna głowa, bardziej przypominająca pajęczą, wyglądała tu zatem komicznie, ale tylko na pierwszy rzut oka – gdy się zauważało rozmiary żuwaczki i cztery pary krwistoczerwonych, pustych ślepi, natychmiast porzucało się pierwotną myśl. Efektu dopełniały cztery pary nóg, ni to pajęczych, ni to skorpionich – grubych, włochatych, obrzydliwych...

—    Ocaliłeś mi życie... – odezwała się Sif, oniemiała.

Loki prychnął lekceważąco.

—    Czy w takim razie jesteśmy teraz kwita? – spytał jej suchym głosem.

Splotła ręce na piersi, oburzona jego bezczelnością.

—    Tak. Jesteśmy kwita – warknęła.

Iluzjonista nie pokwapił się o żaden komentarz. Stał tak, nad cielskiem pająka, wpatrując się w jego czerwone oczy z taką intensywnością, jakby ów potwora znała odpowiedzi na najbardziej zagadkowe pytania ludzkości.

—    Możemy iść dalej? – spytała Sif, z niepokojem spoglądając na bestię.

W pewnym momencie odniosła wrażenie, że jedna z nóg pajęczaka lekko drgnęła... Ale to tylko wrażenie. Prawda?

—    Rusz się, Iluzjonisto... – ponaglała go. Jej instynkt wyraźnie sygnalizował, że należy spieprzać z tego pustkowia, jak najdalej od bestii.

Iluzjonista się jednak nie ruszył. Kucnął tuż przed łbem mutanta. Wyglądał tak, jakby szukał rozwiązania jakiejś zagadki albo czekał, aż objawi mu się przed oczami coś, czego nie dostrzegł wcześniej. Miał bowiem dziwne przeczucia...

— Mogę wiedzieć, co robisz? – niecierpliwiła się Sif. – Nie... co MY tu robimy? Coś mi mówi, że powinniśmy stąd spadać, i to natychmiast!

Loki zmrużył oczy, wpijając wzrok w ślepia potwora.

—    Uspokój się, kobieto... – mruknął. Usłyszawszy jej pełne niezadowolenia westchnięcie, obrócił głowę w jej stronę. Od razu dostrzegł u niej niepokój. – Sif. Nic nam nie grozi. Rozumiesz? – powiedział łagodniejszym głosem.

W tym samym momencie martwa bestia poruszyła się.

Dziewczyna okazała się być szybsza od Lokiego. W sekundę dobyła miecza i z furią rzuciła się na potwora. Uniosła claymore wysoko nad głowę i...

Zatrzymała się. Uderzyła w jakąś niewidzialną barierę i zatrzymała się.

—    Co do cholery?!

Rozwścieczona i przerażona zaczęła ciąć mieczem powietrze, za każdym razem trafiając w półprzezroczystą tarczę.

—    Sif, której części mojej wypowiedzi nie zrozumiałaś? Uspokój się. Natychmiast. Jeszcze tego brakuje, żebyś mi tą wykałaczką płaszcz pocięła…

Wojowniczka dopiero teraz zorientowała się, że magiczna bariera była dziełem Lokiego. Spojrzała na niego buńczucznie, sugerując mu tym samym, że najprawdopodobniej on będzie jej następnym atakiem. Kiedy jednak zobaczyła, co Loki kombinuje, to mina jej zrzedła...

Mistrz magii wyciągnął swój ulubiony sztylet, po czym przeciął nim sobie rękę, w poprzek nadgarstka. Skrzywił się lekko, ale nawet nie jęknął. Wielokrotnie trenował to zaklęcie, gdy uczył się u swojego mistrza z Alfheimu. Widok jego własnej krwi już nie robił na nim tak dużego wrażenia... W Alfheimie nie raz odnosił znacznie gorsze rany.

Wyciągnął przed siebie rękę tak, jakby chciał pogłaskać pajęczaka po głowie. Zatrzymał ją jednak tuż nad jego skórą i poczekał, aż krew spłynie na cielsko potwora. Nie lubił ciąć na nadgarstkach, bo potem dłużej mu się goiło. W innej sytuacji ciąłby w innym miejscu, gdyby nie to, że na dłoniach wciąż nosił bandaże.

Zaczął szeptać zaklęcie. Właściwa intonacja i wymowa były niezmiernie ważne... Pamiętał, jak swego czasu w Alfheimie zdarzało mu się mylić – za pomyłki płacił jednak surową karę, bo obrażenia, jakie podówczas odnosił, niekiedy leczył nawet dwa tygodnie.

Sif z najszczerszym zaskoczeniem i obrzydzeniem patrzyła, jak miejsca, na które skapała krew Lokiego, rozbłyskają zielenią. Nie miała pojęcia, co było celem iluzjonisty. Co chciał osiągnąć.

W końcu Loki wykonał jakiś osobliwy gest dłonią i nagle, w jednej sekundzie, cała zielona aura zgasła. Sif zauważyła też, że czerwień w oczach pająka zaczęła ciemnieć. W pewnym momencie jego ślepia całkowicie wypełniła nieprzenikniona czerń.

Mistrz magii uśmiechnął się złośliwie. Wstał, prostując się, po czym zaczął sobie owijać nadgarstek resztkami bandaża, jakie wyciągnął z kieszeni spodni. Zachowywał się zupełnie normalnie. Tak, jakby nigdy nic się nie stało.

—    Iluzjonisto? – Sif przestąpiła z nogi na nogę. – Zabiłeś go?

Loki skończył wiązanie ślicznej kokardki na środku ręki. Popatrzył na Sif... W jego oczach zalśnił jakiś dziwny błysk, od którego dziewczynie zjeżyły się włoski na karku. Uśmiechnął się szeroko – najpaskudniej, jak tylko potrafił.

— Nie zabiłem go... – Pokręcił głową, dla zaznaczenia swoich słów. – Zrobiłem coś znacznie, znacznie lepszego.

Nie spuścił z niej wzroku szaleńca ani na moment, gdy ziemia zadrżała. Nie poruszył się ani o krok, gdy Sif zaczęła się cofać, a przerażenie ogarnęło ją w całości. Nie przestawał się uśmiechać, gdy oczy bestii zapaliły się zielonym światłem...

— Na święty miecz Tyra! – pisnęła dziewczyna.

Na twarzy Lokiego pojawiła się radość. Stał się najszczęśliwszą istotą we Wszechświecie – w momencie, w którym odwrócił się...

Martwa bestia podniosła się z ziemi.

Loki podszedł do niej i pogłaskał ją po grubej, obrzydliwie wyglądającej nodze. Obrócił się, by popatrzeć na Sif. Wybuchł śmiechem na widok jej przerażenia.

— Co ty zrobiłeś?! – wydarła się dziewczyna. – I... jak?! Po co...? Na co ci to... to paskudztwo?!

Rozbawiony iluzjonista udał, że zasłania pająkowi kanały słuchowe.

—    Ciszej, bo się jeszcze obrazi.

Sif tylko kręciła głową. Nie mogła w to uwierzyć. Loki zniewolił jakiegoś potwora i uczynił go zależnym od siebie...

—    Do czego ci on potrzebny?

Iluzjonista z tą swoją irytującą, wrodzoną nonszalancją wsparł się o nogę pajęczaka.

—    Nawet nie wiesz, jak bardzo mi się on przyda... Nawet sobie nie wyobrażasz.

Cóż, każdy lubi jakieś zwierzątka. Jedni psy, inni koty, niektórzy hodują ptaki, a zdarzają się i tacy, którzy dają schronienie gryzoniom. Loki natomiast był całkowicie zafascynowany tym mutantem – obrzydliwie wyglądającym skrzyżowaniem pająka ze skorpionem. Niemalże z czułością pogłaskał go po włochatej głowie...

—    Vivian... – wyszeptał, z uśmiechem na twarzy.

Potwór poruszył łbem, tak jakby dotyk magika faktycznie przypadł mu do gustu.

—    Co powiedziałeś, Iluzjonisto? Nadałeś imię... temu mutantowi? – spytała Sif z coraz bardziej narastającym niedowierzaniem.

Popatrzył na nią z szerokim uśmiechem na twarzy. Infantylna radość zdawała się wręcz z niego emanować.

—    Vivian – powtórzył.

Sif pobladła, gdy uderzyła w nią cała prawda o tym, czego Loki przed chwilą dokonał.

—    Czy mi się tylko wydaje – upewniła się – czy „vivian” znaczy...

—    Ożywiony – dopowiedział ten, którego nie bez powodu zwano Potężnym.

--------------------------------------------------------------

Hej, hej, hej!
Jak obiecałam, rozdział dodaję dzisiaj - w ramach wspaniałego święta, jakim są Walentynki! Ugh, nienawidzę walentynek..  Z tej też okazji życzę Wam wszystkiego dobrego w życiu uczuciowym oraz dużo, dużo miłości! :D 
XoxoA.