Rozdział 5

PODRÓŻ W JEDNĄ STRONĘ

 

Minął już ponad tydzień, jak rozbudowano w Asgardzie poligon wojskowy.

Było to pomysłem Lokiego, żeby zrównać z ziemią pałac Bilskirnir i uczynić z niego miejsce do ćwiczeń dla wojowników. Bo, jak uważał, właściciel ów pałacu był nieobecny i nigdy nie miał zamiaru zagospodarować jakoś tego miejsca, a co za tym idzie – Bilskirnir był bezużyteczny. Zburzenie przez mistrza magii tej wspaniałej budowli oczywiście nie miało nic wspólnego z tym, że jej właścicielem był Thor... Ku lekkiemu zaskoczeniu Lokiego, jego pomysł poparło wiele osób i w szybkim tempie poddano realizacji.

I tak też dzisiejszego dnia po raz kolejny odbywał się całodobowy trening wojowników – według pomysłu Lokiego każdego tygodnia wypadał on w dwóch określonych dniach i wszyscy, władający jakąkolwiek bronią, musieli stawić się na Polach Bilskirnir w tym każdym konkretnym dniu.

Właśnie trwała przerwa obiadowa, w czasie której wojownicy udawali się na spoczynek, bądź na Wielki Kleparz – gigantyczny plac, o prowizorycznym zadaszeniu w postaci szerokiej, łatanej płachty materiału – gdzie naturalnie zajmowali się jedzeniem czegoś, co szumnie można było nazwać obiadem... Był to bowiem „obiad polowy” i, jak to w przypadku tego typu posiłków, naturalnie nie znajdował się na liście najlepszych dań kuchni asgardzkiej, a niekiedy nawet nie figurował w spisie rzeczy względnie jadalnych.

Przy stole, na honorowym miejscu, siedziała czwórka największych wojowników Asgardu: Hogun, Fandral, Volstagg oraz Lady Sif. Nie byli wycieńczeni treningiem, choć niektórzy wyglądali na zmęczonych. Hogun popijał jakąś mętną ciecz ze złotego kielicha, a Volstagg standardowo obżerał się i zjadłszy swoją porcję, zajął się pochłanianiem obiadu Fandrala. Ten ostatni nie czuł się głodny, bawił się sztućcami na różne sposoby, co jakiś czas zerkając na Lady Sif, która z niesmakiem wymalowanym na twarzy grzebała łyżką w swojej misce.

—    Patrzy na ciebie – odezwał się blondyn, nawet nie starając się ukryć zazdrości.

Sif przerwała swoją jakże absorbującą czynność, by skupić swoje zmysły na otoczeniu... Przez jej plecy przebiegł dreszcz, gdy poczuła, że faktycznie ktoś ją obserwuje. Poruszyła się niepewnie i zerknęła ukradkiem za siebie...

Loki siedział lekko zgarbiony w najdalszym kącie Wielkiego Kleparza. W lewej dłoni obracał jakiś kieliszek, palcami drugiej bębnił o stojący na blacie dzban wypełniony błękitnym napojem. I, faktycznie, patrzył na Sif... Zmrużył lekko oczy, gdy ich spojrzenia się spotkały. Nieznacznie przechylił głowę, jakby zapraszająco.

„Chce porozmawiać” – wydedukowała Sif. Powoli odwróciła się z powrotem w stronę swoich kompanów. Uniosła brwi na widok niesmaku wymalowanego na twarzy Fandrala.

—    Jak sądzicie, o co mu chodzi? – zapytała niewinnie.

Volstagg jakby zakrztusił się, Hogun schylił głowę, krzywiąc się... Fandral tylko westchnął. „Coś ukrywają” – pomyślała wojowniczka, biorąc do ręki kielich Hoguna i pijąc z niego duszkiem.

—    Pomyśl, Lady Sif... – zaczął czarnowłosy, który z niepokojem obserwował, jak jego trunku coraz bardziej ubywa. – Nasz wspaniały władca ostatnimi czasy nie robi nic innego, poza bacznym obserwowaniem cię. Czy to w czasie treningów i walk, czy to w czasie zgromadzeń i narad...

Teraz to Sif się zakrztusiła i to tak bardzo, że musiała odstawić kielich na stół. Nie wiedziała, czy zaczerwieniła się na twarzy z powodu dziwnych aluzji wojowników, czy z powodu zadławienia...

—    Czy wy sugerujecie, że Loki się we mnie...?

Volstagg spojrzał na nią z przestrachem.

—    Nie, nie, nie... Może po prostu mu się podobasz?

—    Właśnie – poparł go Hogun. – Nie sugerujmy, że Loki jest zdolny do okazywania jakiś uczuć.

Sif poczuła, że koniecznie musi się napić. Sięgnęła przez stół po kielich Fandrala, wypełniony po brzegi kwasirem 

      — A poza tym... – odezwał się blondyn – jesteś przecież jedną z piękniejszych Asyń. – Uśmiechnął się uwodzicielsko. – I świetnie władasz bronią. Nawet ktoś taki, jak Loki, może ulec twojemu... urokowi.

Dziewczyna z hukiem odstawiła pusty kielich na stół.

—    Doprawdy? – Spojrzała na przyjaciół niewinnie.

Położyła dłonie na blacie i opierając się na nich, wstała. Pozostali trzej wojownicy poderwali się jak na komendę... Sif zmrużyła oczy, uśmiechając się kokieteryjnie.

— Spokojnie, chłopcy. – Przeciągnęła się, eksponując swoje wdzięki, na widok czego jej kompani popatrzyli na nią z głodem w oczach. – Zaraz sobie z Lokim porozmawiam...

Gestem zmusiła przyjaciół, by z powrotem usiedli, po czym ruszyła w stronę najbardziej oddalonego od wszystkich stołu. Cała jej maska, na którą wojownicy tak bardzo się łakomili, opadła. Odsunęła sobie krzesło i usiadła naprzeciw Lokiego, wzdychając ciężko. Magik uśmiechnął się kpiąco.

—    Nieźle ich sobie omotałaś, milady. – W jego oczach tańczyły iskierki rozbawienia.

Wzruszyła ramionami.

—    Sądzą, że ci się podobam – powiedziała bez ogródek.

Uśmiech Lokiego stał się jeszcze większy.

—    Czyli mój plan się sprawdził... – Odchylił się na krześle, splatając ręce na piersi. – Wreszcie możemy porozmawiać w cztery oczy. I to bez żadnych podejrzeń.

—    Faktycznie, tu składam pokłony. – Spojrzała na niego z uznaniem. – Pozwolisz, że najpierw ja ci zadam pytanie... Dlaczego nie dałeś mi zabić Fenrira? – ściszyła głos do szeptu.

—    A ty pozwolisz, że ci nie odpowiem. – Uniósł brwi w rozbawieniu.

Sif nachyliła się nad stołem. Patrzyła na niego ze śmiertelną powagą.

—    Znasz skądś tego wilka, prawda?

Uśmiech zniknął z twarzy Lokiego.

—    To dłuższa historia... Na kilka kufli piwa – roześmiał się.

Dziewczyna pokręciła głową z niedowierzaniem.

—    O czym chciałeś więc mówić?

—    Na pewno nie o moich stosunkach z Fenrirem. – Wyprostował się i znów zaczął bawić kieliszkiem. – Przedwczoraj Huginn i Muninn przybyli do mnie z wieściami. Utgard wysyła prośbę o wsparciu wojskowym. Zostali zaatakowani przez istoty, których nie da się zabić...

—    Przez Nieumarłych? – Sif aż zachłysnęła się powietrzem. – Czego Yggra od nich chce? Przecież... przecież to o ciebie mu chodzi.

—    Wiem o tym! – warknął. – Co nie zmienia faktu, że musimy złożyć ponowną wizytę Jotunheimowi, by dotrzeć do twierdzy.

—    Gdzie tkwi problem?

—    Jak sądzisz, jak moi ludzie zareagują na wieść, że ruszamy zabić potwory, których zabić się nie da? – wycedził. – Szybko dowiedzą się też, że Nieumarli polują na mnie, co za tym idzie: zagrażają Asgardowi. Dlaczego niby chcieliśmy uniknąć mówienia o ataku Wilków z Yggdrasil? By zapobiec wybuchowi paniki.

Sif pokiwała głową w zamyśleniu, na znak, że już rozumie.

—    Pójdźmy jednak o krok dalej – kontynuował Loki. – Załóżmy, że odmówię udzielenia pomocy Utgardowi... nie chcę przecież, by mój lud spanikował i zbuntował się przeciwko mnie. Ale jednak Utgard to twierdza jotunowska i wszyscy wiedzą, że miałem niegdyś sposobność zniszczenia całej krainy Lodowych Olbrzymów. – Urwał, by wojowniczka przyswoiła sobie otrzymane dotąd informacje.

—    Poddani dojdą wtedy do wniosku, że znów coś kombinujesz – Sif szybko rozumowała. – Ale to bez sensu... dlaczego miałbyś coś knuć przeciwko sobie samemu?

—    Jest wiele teorii... Twoi przyjaciele, choćby na przykład Volstagg, już próbują mnie zdetronizować i wymyślają coraz to nowe pomysły. Dlaczego? Bo mnie nienawidzą, bo chcą, by „Mocarny Thor” powrócił na tron...

—    Thor nie nadaje się na władcę – zaoponowała Sif.

—    Właśnie – wyszeptał. – Tron Asgardu jest mój, a ja za wszelką cenę będę walczył o niego... i o poddanych. Królestwo należy się mnie, nie Thorowi. – Westchnął lekko, spoglądając na nią niepewnie. – Sif, co mam robić?

Wojowniczkę wmurowało. Więc teraz… prosił ją o radę?

—    Iluzjonisto… dlaczego mnie o to pytasz?

Loki powiercił się na krześle.

— Bo wydawało mi się, że siedzimy w tym bagnie razem – odparł, z trudem panując nad głosem. – Byłaś pierwszą osobą, jakiej powiedziałem o tej całej kabale, w jaką się wpakowałem. Przykro mi, że sama zdecydowałaś się zostać moją… towarzyszką.

Sif westchnęła.

— Źle mnie zrozumiałeś… - zaoponowała. – I tak, czy siak, pomogłabym ci, bez względu na wszystko. W końcu ważą się losy Wszechświata – roześmiała się. – Nie wiem tylko, czemu tym razem zwróciłeś się z tym problemem do mnie. Dotychczas przecież nie potrzebowałeś żadnych rad. Jestem tym po prostu zaskoczona.

Jej słowa nieco go rozluźniły. Ponownie zaintrygowała go swoją chęcią niesienia wszystkim pomocy.

— Ja też jestem tym zaskoczony, a jednak: po raz pierwszy w życiu nie wiem, co mam robić… – Popatrzył na nią, a w jego oczach odmalował się smutek. – Właśnie. Co mam robić? Jotunheim nigdy nie był mi przyjaznym miejscem.

Ta rozpacz w jego spojrzeniu wzruszyła Sif. Położyła dłoń na jego ręce i ścisnęła przyjaźnie.

— Przede wszystkim nie możesz się od razu poddawać. Podświadomie znasz odpowiedź, musisz w nią tylko uwierzyć. Nie wiem, czy to cię pocieszy, ale daję ci moje słowo, że czegokolwiek nie postanowisz, będziesz mógł liczyć na moje wsparcie… – urwała, widząc jak się zmienia wyraz jego twarzy.

Jego krytyczne spojrzenie przesunęło się powoli po sylwetce Sif, aż wreszcie wymownie zatrzymało na jej dłoni, trzymającej go za rękę.

Jej dłoń. Na jego dłoni. Przyjemny żar podsycony nutką magii kompletnie mu nieznanej odległej z którą nigdy nie miał styczności która tak bardzo bardzo bardzo mu się podobała i pragnął jej więcej więcej więcej czuć jej dotyk jej skórę na jego skórze ten tajemniczy słodki żar

Nie. Dość. Już dawno nie doświadczył tak głębokiej fali uczuć naraz. Zirytował się na samego siebie o to, jak zareagował. Był przesiąknięty niesmakiem do granic możliwości.

 Dziewczyna natychmiast się zreflektowała i szybko cofnęła rękę.

—    Przepraszam... – bąknęła.

—    No właśnie – wycedził, dla bezpieczeństwa odsuwając się od niej. – Przejdź do rzeczy, milady.

—    Ja uważam, że powinieneś zaatakować.

Loki zmrużył oczy, zaintrygowany jej opinią.

—    Dobrze… tylko jak zachęcić do tego wojowników?

Sif wzruszyła ramionami bezradnie.

—    Nie wiem… Na pewno znajdzie się kilku szaleńców, którzy poszliby za tobą w ogień, ale „kilku” nie stworzy armii. Wymyśl coś.

Pokiwał powoli głową, pogrążając się w zadumie.

—    Tak, tak... to faktycznie może być właściwe rozwiązanie, ale „właściwe” nie zawsze znaczy „dobre”. Będzie się z nim wiązała masa problemów – myślał na głos. – Ale gdyby tak... Hm... – Oparł się na dłoni, a wzrok utkwił w przestrzeni.

Jego usta wykrzywiły się w uśmiechu, na którego widok serce Sif szybciej zabiło. Nie wiedziała, czemu jej ciało tak na niego reagowało... Im dłużej wpatrywała się w niego, analizując każdy szczegół jego przystojnej twarzy, której rysy zastygły w skupieniu, tym nachodziło ją coraz więcej dziwnych, niebezpiecznych myśli, które Sif przerażały. Nie rozumiała tego uczucia, które ogarniało ją za każdym razem, gdy napotykała przeszywające spojrzenie ciemnych oczu Lokiego. Mogła to jedynie klasyfikować jako czysto fizyczny pociąg seksualny... tylko dlaczego zaczęła go w takim razie odczuwać dopiero niedawno, gdy dowiedziała się o prawdziwej przyczynie niemoralnego postępowania mistrza magii? Jeszcze jakiś czas temu wręcz nienawidziła Lokiego... kiedy to się stało, że zaczęła darzyć go wręcz sympatią?

—    Coś wymyśliłeś? – spytała go, chcąc zająć swój umysł czymś innym.

Spojrzał na nią z dzikim błyskiem w oku.

—    Cóż... cała walka może się przecież odbyć w ramach treningu – powiedział. – A ja wcale nie muszę wiedzieć, że to tak naprawdę nie są treningi... Ani, że Nieumarłych prawie nie sposób zabić.

Oczy Sif rozszerzyły się w przerażeniu.

—    Czy ja dobrze zrozumiałam, czy ty sobie żartujesz? – prychnęła. – Chcesz swoich wojowników... okłamać?

Loki roześmiał się.

—    Oj tam, zaraz okłamać! – Uśmiechnął się złowieszczo. – Zataić część prawdy.

Ten pomysł, choć Sif niezbyt się podobał, był w sumie najlepszy, bo najbezpieczniejszy dla królestwa.

—    Sądzisz, że ci uwierzą? – skrzywiła się.

—    Jestem Mistrzem Kłamstw, milady. – Spojrzał na nią z wyższością. – Po prostu mi zaufaj.

Retoryka Lokiego jak zwykle nie zawiodła i gdy stanął na podwyższeniu w centrum Pól Bilskirnir, oznajmiając wszystkim wojownikom, że organizuje wyprawę do Jotunheimu, starannie pominąwszy fakt, że najprawdopodobniej jest to podróż w jedną stronę, udało mu się zebrać ponad stu ochotników – w tym Wojowniczą Trójkę oraz Lady Sif – i niemal od razu wyruszyli.

Minął niecały dzień, nim strzeliste wieże Utgardu, wznoszące się nad chmurami, zamajaczyły na horyzoncie. Wiatr nie sprzyjał podróży i statek bardzo wolno sunął po wiecznie ciemnym niebie, z trudem przedzierając się przez gęstniejącą, szarą mgłę. Loki stał na rufie i patrzył przed siebie ponuro. Doskonale wiedział, co te chmury oznaczają, bowiem już kiedyś miał okazję je zobaczyć... Czuł, że i tym razem nie zwiastują nic dobrego.

W Asgardzie dopiero o tej porze zaczynałby się wschód słońca, iluzjonista jednak nie spał całą noc. Nie wiedział czemu, ale coś go niepokoiło. Ponadto ufał bardziej własnemu nieobliczalnemu umysłowi niż wprawionym w żeglarstwie wojownikom... Sam nie uważał się za mistrza w tej dziedzinie, ale na pewno opanował tę umiejętność na poziomie profesjonalnym. I na pewno mierzył się najlepszym żeglarzem z całej załogi. Tak więc, dużo bardziej wolał samemu sterować Skidbladnirem, dumą floty asgardzkiej, niż powierzać go jakiemuś nieodpowiedzialnemu patałachowi.

Przez całą noc był czujny, niczym polująca puma. Jego ciemne oczy z uwagą obserwowały otoczenie, w poszukiwaniu jakiegokolwiek zagrożenia... Nic się jednak nie działo, a okręt spowijała niepokojąca cisza. Loki chciał dostrzec przeciwnika, nim ten dostrzeże jego, mgła była jednak zbyt gęsta...

Nagle włosy mistrza kłamstw poruszyły się pod wpływem niespodziewanie silnego podmuchu powietrza. Żagle Skidbladniru załopotały, a gdzieś obok...

Rozległ się cichy świst.

To wzmogło ostrożność Lokiego. Przekręcił delikatnie ster, kierując statek jak najdalej od źródła podejrzanego odgłosu. Nienawidził tej skutej lodem krainy, gdzie jej mieszkańcy zachowywali się jak najgorsze dzikusy – agresywne, krwiożercze, zabójcze bestie, pozbawione jakichkolwiek uczuć... Lodowe Olbrzymy. Druga osobowość Lokiego, ta mroczniejsza, znienawidzona przez niego.

Przez dłuższy czas nic się nie działo, toteż iluzjonista odetchnął lekko z ulgą. Ujrzał przed sobą jasnoszarą parę, która wypłynęła z jego ust. Uśmiechnął się, a w jego oczach rozbłysły iskierki infantylnego zachwytu... Ponownie wypuścił powietrze, tym razem jednak wolniej, ostrożniej. Jego ciemne tęczówki zaświeciły zielenią i w tym samym momencie para uformowała się w kształt dryfującego okrętu. Obserwował go z coraz bardziej narastającym zachwytem, gdy nagle...

ŁUP!

Coś uderzyło w Skidbladnir z tak olbrzymią siłą, że całym statkiem zachwiało, a zszokowany Loki na moment stracił równowagę. Nie wylądował na ziemi... nie tym razem. Szybko się wyprostował i czujnym wzrokiem zbadał otoczenie.

Między chmurami przepłynął falujący, jaszczurzy wachlarz – nie był on jednak tak skromnych rozmiarów, jak u smoka Fafnira, dawno temu pokonanego przez Sigurda... Ten był tak olbrzymiej wielkości, że Loki odmówił w myślach litanię do losu, błagając jedynie o szczęście, by ten potwór – czymkolwiek by nie był – nie zauważył statku.

Los ma jednak zmienną naturę i tym razem nie w smak mu było słuchać próśb iluzjonisty, bo chwilę potem rozległ się głuchy trzask, który przeszył cały statek z taką mocą, że przez kilka kolejnych długich minut słychać było jedynie skrzypienie chwiejącego się na wietrze starego drewna...

To chyba był właśnie ten moment, w którym Loki uznał za stosowne interweniować. Wyczarował na dłoni świetlistą kulę, dającą jasność i czym prędzej pognał pod pokład, gdzie cała załoga pogrążona była we śnie. Biegnąc, oczywiście musiał na kogoś wpaść... Omal się nie przewrócił na schodach.

—    Jak łazisz?! – syknął.

Wyciągnął przed siebie rękę, by oświetlić sobie otoczenie.

—    Cholera! Przepraszam! – zawołała Lady Sif.

Na jej widok trochę złagodniał i znów przez krótką chwilę czuł wyrzuty sumienia... Ostatnimi czasy traktował ją jak ścierkę do podłogi i patrząc na to, co dla niego zrobiła, było mu odrobinę wstyd za swoje haniebne zachowanie...

Zdał sobie sprawę z tego, że powinien ją przeprosić. Powinien, choć było mu to nie w smak. Ale przecież potrafi, powie jej to... da radę. To nic takiego. Otworzył usta powoli, ale zaraz szybko je zamknął, nagle zrozumiawszy, że nie ma bladego pojęcia, co i w jaki sposób powiedzieć. Przeczesał pamięć w poszukiwaniu odpowiednich słów... 

—    To tylko ty... – powiedział w końcu, dając za wygraną.

Zmniejszył trochę światło, tańczące na jego dłoni, po czym wyminął ją bez słowa i ruszył przed siebie pewnym, zdecydowanym krokiem. Wszędzie wokół niego wisiały hamaki ze śpiącymi w środku wojownikami, niektórzy woleli drzemać na podłodze... Część wyglądała na lekko rozbudzoną i zaskoczoną dziwnymi odgłosami, jakie wydobywał z siebie okręt.

—    WSTAWAĆ, LENIWE SZCZURY! – wydarł się Loki, maszerując przed siebie i pozostawiając za sobą, w różnych miejscach, kule światła. – TO NIE TRENING, OFERMY!!!

Żołnierze podrywali się, wyrwani ze snu. Krótką chwilę zajmowało każdemu z nich, zorientowanie się w sytuacji. Wszyscy jednak zaraz porywali ubrania i w pośpiechu zakładali je na siebie. Sif patrzyła na to z przerażeniem...

—    Co się dzieje? – usłyszała za sobą zaniepokojony głos Hoguna, który jeszcze chwilę temu pochłonięty był grą w karty z Volstaggiem.

Dziewczyna pokręciła jedynie głową.

—    Nie wiem... – wychrypiała.

Rozumiała jedynie, że gdyby nie działo się coś cholernie złego, to Loki na pewno sam by sobie z tym poradził, bez wiedzy pozostałych Asów.

—    WSZYSCY NA POKŁAD! – wrzeszczał.

O dziwo głos mu nie drżał, ale tak już chyba jest u osób, u których strach zatarł się gdzieś w wyniku przeżycia licznych bitew, tortur i osamotnienia. Czując, że obudził już każdego wojownika, ruszył w stronę schodów prowadzących na powierzchnię statku. Mijając Sif, dziewczyna zatrzymała go – przystawiając mu miecz do gardła... Spojrzał w jej wystraszone oczy, unosząc brwi pytająco.

—    Co się dzieje? – spytała. – Panie – dodała szybko, by nie wzbudzać podejrzeń, stojącego obok Hoguna.

—    Słyszysz to? – zapytał Loki retorycznie, nie mówiąc o niczym konkretnym.

Nie wyglądał na przerażonego, choć w jego spojrzeniu można było dostrzec lekki niepokój. Wojowniczka cofnęła broń i spróbowała skupić się na wszystkich innych dźwiękach, które nie były hałasem spowodowanym przez Asów. Usłyszała ciche skrzypienie i trzask drewna... głuchy łomot, gdy coś uderzyło w statek...

— Czuje zapach strachu – odezwał się Loki poważnym głosem, przerażająco cichym i zimnym, niczym źródła Hvergelmir. – Zapach świeżej krwi... – Znów rozległ się łomot. – To śmierć... puka...

W jego podkrążonych oczach pojawił się jakiś upiorny błysk, a usta rozciągnęły się w uśmiechu, przepełnionym sadyzmem i chorą ekscytacją. Wyminął ich, bez strachu ruszając na górę i...

Aż przystanął z wrażenia. Cały pokład spowijała mgła, która uniemożliwiała zobaczenie czegokolwiek w promieniu dwóch metrów. Wyciągnął przed siebie dłoń o rozcapierzonych palcach i machnął nią lekko. Ściągnął brwi, gdy zobaczył, że mgła się rozprasza...

To źle.

Pognał na dziób statku i wychylił się przez burtę. Za cholerę nic nie widział... Przechylił głowę, by skupić się na otaczających Skidbladnir dźwiękach, słyszał jednak jedynie wojowników, gramolących się na pokład. Jego zmysły, ukierunkowane pod względem magicznym, wyczuwały, że coś tam w dole jest... Coś bardzo strasznego i mrocznego. Loki nie chciał jednak zużywać więcej mocy na dokładne zbadanie sytuacji, by nie zdradzić przed przeciwnikiem swojej potęgi...

Pozostała mu jeszcze jedna opcja, inny sposób na dokonanie rekonesansu... Według Lokiego mniej ryzykowny, dla osoby o zdrowych zmysłach co najmniej samobójczy. Nie sugerując oczywiście, że iluzjonista jest niezdrowy psychicznie – może raczej: szalony.

Bez głębszego wahania wskoczył z lekkością na burtę, po czym uważnymi, ale pewnymi krokami powoli przeszedł po zwężającym się bukszprycie, aż na sam jego koniec.

—    Panie! – usłyszał czyjś głos.

Zatrzymał się i odwrócił w stronę przybysza, ledwo widocznego we mgle. Na twarzy iluzjonisty pojawił się uśmiech, gdy zobaczył znajomą postać, z trudem wchodzącą na burtę. 

—    Fandral! – Skłonił się teatralnie, śmiejąc się pod nosem.

Nawet na chwilę nie stracił równowagi, w przeciwieństwie do wojownika, kurczowo trzymającego się jakichś lin i z przerażeniem na twarzy próbującego utrzymać się na krawędzi.

— Co ty wyprawiasz?! – zapytał go. – Możesz stamtąd zlecieć! Do reszty ci odbiło?! – Oderwał wzrok od przepaści i spojrzał w jego ciemne oczy, które patrzyły na niego z kpiną.

Loki rozłożył szeroko ręce na boki.

— A może zawsze coś było ze mną nie tak? – Zrobił jeden krok w tył. – A może ty, Fandralu, po prostu nigdy nie potrafiłeś zrozumieć mojego... rozumowania? – Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy. – Kto wie?

Wzruszył ramionami, robiąc jeszcze jeden krok w tył. W jego oczach zalśnił jakiś niebezpieczny, przyprawiający o dreszcze błysk, gdy odchylił się i...

Spadł w przepaść.

Fandral poczuł, jak oddech więźnie mu w krtani. Zeskoczył z burty na ziemię i szybko wychylił się, próbując coś dostrzec. Czy Loki...? Z niedowierzaniem pokręcił głową. Może to i mistrz magii, ale nikt przecież nie miał prawa czegoś takiego przeżyć...

Nikt.

Na jego twarzy pojawił się okrutny uśmiech, gdy zdał sobie sprawę z tego, co się właśnie stało. Już sobie wyobrażał miny jego pozostałych kompanów – Volstagga i Hoguna – i imprezę, jaką pewnie urządzą potem z tej wspaniałej okazji. Przed oczami stanął mu też obraz Lady Sif... i naraz poczuł wyrzuty sumienia. Sif pewnie by powiedziała, że nie należy się cieszyć z niczyjej śmierci... „Cholera... co się właśnie stało?!” – pomyślał, zdając sobie sprawę z tego, że sprawa wcale nie jest wesoła, bo wbrew całemu usposobieniu iluzjonisty, był on naprawdę dobrym władcą. Już Fandral zaczynał się zastanawiać, jak powie reszcie załogi o tym przykrym zdarzeniu, gdy nagle...

Usłyszał coś. Ciche szarpnięcie...

Rozejrzał się bacznie, aż jego wzrok padł na jedną z lin, wiszących tuż obok jego głowy – była naprężona do granic możliwości i znikała we mgle, gdzieś za statkiem... Powoli się przesuwała wzdłuż burty, jakby coś się jej trzymało... albo ktoś...

— Ty sukinkocie... – wyszeptał Fandral z kwaśnym uśmiechem na twarzy, gdy zrozumiał, kto dokładnie jest na drugim końcu tego sznura.

„Rozumuj jak Loki” – powiedział sobie, po czym ruszył w głąb pokładu, by pokierować wojownikami i rozstawić ich na pozycjach. Miał tylko nadzieję, że iluzjonista wie, co robi...

I nie mylił się.

Tak, jak mistrz magii przypuszczał, poniżej okrętu mgła się przerzedzała i zapewne kilkadziesiąt metrów w dole nie było jej już w ogóle. Jego czarne włosy rozwiewał podmuch wiatru, wywołanego niewiarygodnym pędem, z jakim rozhuśtana lina przesuwała się wzdłuż sterburty. Dłoń miał zaciśniętą na sznurze tak mocno, że aż mu knykcie zbielały... Okręt znajdował się bowiem wysoko nad ziemią i gdyby Loki spadł, to nic by z niego nie zostało. Nie to go jednak przerażało...

Pojęcia „strach” i „przerażenie” to są dwie różne rzeczy. Strach jest dużo silniejszy, sprawia, że traci się sposobność racjonalnego myślenia, usypia zmysły, paraliżuje... Normalna osoba na miejscu Lokiego natychmiast by się przestraszyła i to tak bardzo, że prawdopodobnie puściłaby linę, skazując się na śmierć... Iluzjonista jednak doskonale wiedział, że zdarzało mu się być już w gorszych sytuacjach, z których wychodził cało, a poza tym miał bardzo silną wolę.

Zacisnął zęby, ukradkiem nakładając na siebie zaklęcie maskujące. Po swojej prawej stronie widział bowiem...

Oko.

Gigantyczne, jaszczurze ślepię, którego paciorkowata źrenica śledziła go z namaszczeniem. Nie widział nic innego poza jego złotem, jaśniejącym we mgle, niczym wszechwidzące światło. Nie wiedział, co go bardziej przerażało: ogrom tego oka, czy raczej brak świadomości tego, jak wygląda jego właściciel. Dopiero po dłuższej chwili zauważył, że ów ślepię tak naprawdę nie patrzy na niego, tylko jakby się oddala, niknąc w przestrzeni...

Na ustach Lokiego zagościł uśmiech, przepełniony ulgą. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, że przez cały czas wstrzymywał oddech. Pomyślawszy, że potwór już się oddalił, Loki zaczął się rozglądać za jakimś zaczepem, będącym w zasięgu jego wzroku, dzięki któremu mógłby wrócić na pokład. Już myślał, że będzie musiał wciągnąć się po linie, gdy nagle zauważył obok jakiś ruch...

Ściągnął brwi w konsternacji pomieszanej z niepokojem – wyraźnie bowiem widział gigantyczny, ciemny kształt, szybko pędzący na statek. Jego oczy rozszerzyły się w przerażeniu, gdy dostrzegł zarys gigantycznych, pożółkłych kłów, w uchylonej paszczy potwora...

—    Muszę działać – westchnął.

Poluźnił trochę uchwyt, z jakim ściskał linę i po chwili poczuł, jak jego ciało niezwykle szybko opada w dół... Za szybko. Nie mógł wyczuć sznura pod palcami... wiedział, że będzie miał potem zdartą skórę, ale lepsze to od śmierci.

W momencie, w którym znalazł się prawie na samym dole liny, jego oczy rozbłysły zielenią i tym samym sprawił, że rozpędzony sznur gwałtownie zatrzymał się w bezruchu. W tej samej sekundzie zmusił się do ponownego chwycenia za linę – jego ciałem zachwiało tak bardzo, że sznur ponownie wprawił się w ruch, tym samym wyrzucając Lokiego w powietrze.

Z tak dużą siłą uderzył o jedną z poziomych belek masztu, że przez moment sądził, iż co najmniej połamał sobie żebra. Odetchnął, wolno opuszczając się na obolałych rękach... Na moment oderwał jedną dłoń, by wyciągnąć swój sztylet – wbił go w żagiel i chwyciwszy za rękojeść obiema rękami, przeniósł na ostrze cały ciężar swojego ciała, po czym „zjechał” na nim aż do ziemi, przy okazji ślicznie dziurawiąc materiał. Ostrożnie postawił stopy na pokładzie. Dopiero teraz poczuł koszmarny ból po wewnętrznych stronach dłoni, gdzie skórę miał zdartą prawie do mięsa – wiedział, że w takim stanie nie będzie mógł normalnie funkcjonować, a nie miał czasu na uzdrawianie... Zamiast tego założył na siebie czarne, skórzane rękawiczki i, jak gdyby nigdy nic, skierował się w stronę wszystkich zgromadzonych wojowników.

—    Przepraszam, przepraszam... – mamrotał, przepychając się między swoimi żołnierzami.

Wreszcie wyszedł przed tłum, dostrzegając Fandrala, który z niepokojem w oczach rozglądał się za nim... Cicho rozmawiał z Hogunem i Lady Sif.

Dziewczynie spadł kamień z serca, gdy zobaczyła Lokiego... prawie całego i zdrowego. Szelmowski uśmiech nie schodził jednak z jego twarzy. Puścił do niej oczko, po czym skierował się w stronę burty... Z gracją kota wskoczył na nią, chwytając się jednej z lin.

—    Panowie! – zawołał, skupiając na sobie uwagę wojowników. – I pani... – Wymownie spojrzał w stronę Sif. — Wiem, że... – urwał. Utkwił wzrok w przestrzeni, jego oczy zalśniły zielenią.

Kilka osób zauważyło tę dziwną zmianę i spojrzało po sobie z niepokojem.

— To może dziwnie zabrzmieć, ale... – podjął Loki, po czym zmrużył oczy i rozejrzał się po wojownikach z dobrodusznym uśmiechem na twarzy. – Radziłbym się czegoś mocno złapać.

Tylko nieliczne osoby i to stojące w pobliżu burty albo masztu, wzięły sobie tę radę do serca. Pozostali, którzy nie chwycili się niczego, popełnili prawdopodobnie największy błąd w swoim życiu... Bowiem chwilę potem łomot, porównywalny z wybuchem wulkanu, wstrząsnął całym Skidblandirem. Takielunek zadrżał, drewno zatrzeszczało.

Ostatnim odgłosem, jaki wielu tego dnia słyszało, było skrzypienie przechylającego się okrętu...

------------------------------------------------------------------

Joł!
Nie ma jeszcze północy, zdążyłam. Wciąż mamy 20 grudnia! Oto kolejna notka... i tutaj właśnie pojawia się gwałtowny zwrot akcji, który będzie mieć niezwykle ważne znaczenie dla fabuły. Dodatkowo, zmieniłam co-nieco szablon bloga - zauważył ktoś? :PDziękuję wszystkim za każdą opinię. Mam nadzieję, że rozdział się spodoba i tutaj również zobaczę jakieś komentarze :D (choć pewnie nie dorównają tym z poprzedniej notki).No, a na koniec życzę wszystkim wesołych Świąt i do zobaczenia za dwa tygodnie!
PozdrawiamAlleka