Rozdział 20

LOCHY

Łomotanie skrzydeł.

Koszmar senny czy okropna rzeczywistość? Nie ma to znaczenia. Bo czym się różni marzenie od snu na jawie? W obydwu przypadkach czujesz strach. W obydwu cierpienie jest zawsze tak bardzo dotkliwie realne. Zawsze mroczne cienie twojego umysłu podążają za tobą i próbują cię doścignąć. Sądzisz, że wszystko zależy od tego, jak szybko jesteś w stanie uciekać? Kłamstwo. One i tak cię dopadną – prędzej czy później, zawsze cię dopadną. Nie jesteś w stanie uciec. Jedyna prawdziwie sprawiedliwa rzecz, która bez względu na wszystko zawsze w końcu cię dosięgnie, to niesprawiedliwość. Tylko ona jest w stanie złożyć obietnicę i dotrzymać danego słowa, niezależnie od wszystkiego, nie bacząc na nic. Powinieneś czuć się wyróżniony, bo zrobi to specjalnie dla ciebie. Zawsze.

Czym więc różni się marzenie od snu na jawie?

Tylko w jednym przypadku możesz się obudzić.

Sif otworzyła oczy i niemal natychmiast poczuła silne łupanie z tyłu głowy.

Nie wiedziała, ile minęło godzin. W tym miejscu czas nie miał znaczenia. Ważne było tylko to, że systematycznie przychodził do niej Potwór i przenosił ją do innego pomieszczenia. Sif nikomu nie życzyłaby, żeby kiedykolwiek tam wylądował.

—    Wstawaj – warknął przybysz.

Nazywał się Chodząca Śmierć.

Wszystko zaczęło się od pewnego nadzwyczajnego dnia w Asgardzie. Właśnie wtedy Sif wspięła się na najwyższą wieżę Gladsheimu i, tak jak zwykle zresztą, zaczęła obserwować wschodzące słońce – widok był jednak zupełnie inny od wszystkich wschodów, jakie do tej pory oglądała. Był dużo piękniejszy. Tak, jakby powstał dla jakiejś konkretnej osoby i chciał zwrócić na siebie jej uwagę.

Sif tak się w niego zapatrzyła, zupełnie oczarowana, że nie usłyszała, jak coś się do niej skrada… bo cóż by miało się do niej skradać o takiej godzinie w takim pięknym dniu? Zwłaszcza, że Loki Przysiągł jej, że nie ma się czego bać.

Nie miała pojęcia, co się stało. W pewnym momencie usłyszała jakiś syk za swoimi plecami. Odwróciła się błyskawicznie, dobywając broni, a wówczas… w jej oczy uderzyło oślepiające, białe światło.

Łomotanie skrzydeł. To było ostatnie, co usłyszała, nim straciła przytomność.

A gdy ocknęła się, od razu wszystko zrozumiała.

Demony.

Dzięki ich zasłudze Sif znalazła się w lochach Yggdrasilu. Cztery zimne, wilgotne ściany. Brudna, mokra podłoga. Szare, nieprzeniknione metalowe drzwi. Długo waliła w nie pięściami, marnując swoje siły. Krzyczała. Wyzywała Yggrę od najgorszych.

A potem przyszli do niej Draugrowie. Nie miała niczego, żeby się obronić. Dzielnie im się opierała, nie poddawała się… nie miała jednak żadnych szans. Nieumarli mieli przewagę liczebną, byli silniejsi. Wygrali.

I wtedy zaczęło się najgorsze…

Na jej nadgarstkach zapięli specjalne magio-chłonne kajdany. Wyprowadzili ją z celi. Szli długo, klucząc wieloma korytarzami, żeby zmylić jej orientację, aż w końcu zaszli do pomieszczenia zwanego Laboratorium.

Tam oddali ją w ręce Chodzącej Śmierci. Tam Sif zaczęła umierać.

Związali ją. Położyli na stole. Zerwali z niej ubranie. I…

Zaczęli eksperymentować.

Na początku Chodząca Śmierć sprawdzał, co się stanie, jeżeli natnie jej skórę i wpuści do krwi parę kropel jakichś substancji. Początkowe upokorzenie przerodziło się w ból. Sif znosiła go z dumą. Tylko do czasu…

Na rozcinaniu nie skończyło się. Nie mogło się skończyć. Chodząca Śmierć zaczął z niej żywcem odrywać większe płaty skóry i poddawać odpowiednim badaniom. Wsłuchiwał się z chorą przyjemnością w odgłos, jaki wydaje zabrudzony jej krwią niesterylny nóż, gdy wbijał go w jej ciało jak w masło.

Nacinał. Rozcinał. Odcinał.

Za każdym razem, jak doszedł do jakichś wniosków, odsyłał Sif do jej celi, by w spokoju przyjrzeć się badanemu obiektowi. A potem ponownie po nią posyłał i wszystko zaczynało się od nowa – za każdym razem było jednak gorzej.

Zaczął truć jej organizm. Sprawdzał, co się stanie, jak wpuści do jej krwi wszelakiego rodzaju substancje. Każdą obserwację skrupulatnie notował…

A wojowniczka nie mogła myśleć o niczym innym, jak o bólu, wszechogarniającym jej ciało.

Teraz leżała na ziemi, nie mogąc wykonać żadnego ruchu. Poprzednia „operacja” sprawiła, że jej mięśnie zaczęły odmawiać posłuszeństwa.

—    Wstawaj – powtórzył Chodząca Śmierć i kopnął ją w twarz.

Przetoczyła się po ziemi, raniąc sobie ciało jeszcze bardziej. Nie płakała. Jak dotąd jeszcze nie uroniła ani jednej łzy.

Potwór, jak w myślach nazywała swego oprawcę, uśmiechnął się.

—    Nie możesz wstać? A to ciekawe…

Zawlókł ją do Laboratorium.

Wtedy, gdy obudziły ją jego kroki, wróciła cała zakrwawiona, z zerwanymi mięśniami.

Była tak słaba, że jedyne, co podtrzymywało ją przy życiu, to był sen. Traktowała go jak błogie oderwanie się od rzeczywistości, mimo że on również bezdusznie katował ją – jej umysł – niechcianymi myślami. Śniła o hektolitrach wody. O dużej ilości rześkiej, chłodnej, zdatnej do picia wody…

Potem, gdy obudziły ją kroki, wróciła ze sparaliżowanym od pasa w dół ciałem.

Gdy obudziły ją kroki, wróciła z posiniaczonym, podziurawionym brzuchem.

Gdy obudziły ją kroki, wróciła z trucizną zabijającą ją od środka.

Gdy obudziły ją kroki, wróciła z połamanymi nogami.

Gdy obudziły ją kroki… jej sen stał się rzeczywistością.

  Loki zawsze poruszał się bezszelestnie. Uważał to za swój największy atut, za najlepszą umiejętność, jakiej kiedykolwiek mógł się nauczyć. Nie potrafił jednak zwieść Heimdalla. Złotym oczom Widzącego jeszcze nigdy nic nie umknęło.

Gdy tylko Loki przekroczył próg Bramy, Strażnik odwrócił się w jego kierunku… Na jego widok skłonił się uniżenie.

—    Co cię do mnie sprowadza, Panie?

     Loki machnął na niego ręką, pozwalając mu podnieść się z klęczek. Wyraźnie było widać, że jest czymś wielce rozdrażniony.

—    Mam pewien problem, Heimdallu – zaczął bez ogródek. – Złożyłem Przysięgę Stali. –Powiedział to w taki sposób, jakby mówił o pogodzie.

Strażnik wstał z ziemi i ponownie zapatrzył się w gwiazdy.

    — Co w tym problematycznego? Wydawało mi się, że to nie jest trudne zaklęcie. A już w szczególności nie dla ciebie, Panie.

— Ależ tak. – Loki zaczął bezcelową wędrówkę dookoła podwyższenia znajdującego się w centrum Strażnicy. – Rzecz w tym, że jej nie dotrzymałem.

Heimdall drgnął.

—    Ale wciąż żyjesz…

—    To prawda. Wolę jednak nie ryzykować. Muszę to naprawić. – Zatrzymał się i popatrzył na Strażnika. – Nie jestem aż tak dobrze wyspecjalizowany w Widzeniu. Powiedz mi zatem, Heimdall, czy jeżeli to naprawię, nie będę musiał dłużej bać się o swoje życie?

Przez dłuższą chwilę Widzący nie odpowiadał.

—    Chodzi o Lady Sif, prawda?

      Nawet jeśli przenikliwość Heimdalla wstrząsnęła Lokim, on tego nie okazał w żaden sposób.

—    Może. Skąd o niej wiesz?

—    Wiem dużo rzeczy. Dużo więcej, niż ci się wydaje.

    To rozdrażniło Lokiego. Przez głowę przemknęła mu pewna myśl, ale nie zamierzał wyciągać od razu pochopnych wniosków… W ostateczności, powstrzymując się od wybuchnięcia gniewem, ściągnął usta i nie odezwał się ani słowem.

    — Asowie w mieście – odezwał się Heimdall – mówią, że ludzie każdego dnia znikają w dziwnych okolicznościach. Niektórzy szeptają nawet, że podobne zdarzenia mają miejsce w innych Królestwach…

     — Słyszałem. – Głos Lokiego był nad wyraz spokojny i opanowany. Iluzjonista z rozwagą dobierał każde słowo, bez pośpiechu. – Yggra próbuje mnie zmusić, żebym do niego przybył. I właśnie to zamierzam zrobić.

     Heimdall przechylił głowę z zainteresowaniem.

—    Domyśliłem się tego. Ale ty sam, Panie, zakazałeś otwierania bifrostu…

—    Oczywiście. Jednak nie będziesz musiał go otwierać. Mam inny sposób.

Strażnik odwrócił się w jego kierunku i popatrzył na niego z błyskiem w oku.

—    Masz moc Ratatosk?

     Bezpośredniość Heimdalla zaskoczyła Lokiego. Iluzjonista jednak stłumił emocje w sobie, niczego po sobie nie okazując. Skinął głową w odpowiedzi, niepewny tego, co się zaraz wydarzy.

—    Zabiłeś Ratatosk… – odgadł Heimdall.

    Gdy tylko Loki to usłyszał, poczuł, jak w jego wnętrzu wybucha wściekłość. A jednak! Jego poprzednia myśl, której nie chciał dopuścić do siebie ze względu na jej pochopność, okazała się być prawdziwa! Zazgrzytał zębami ze złości… Nie kontrolując tego, co robi, ruszył w stronę Heimdalla pewnym siebie krokiem. Zatrzymał się tuż przed Strażnikiem. Ich twarze dzieliły zaledwie centymetry. Loki nawet nie próbował ukrywać rozsadzającego go od środka gniewu, nie próbował zapanować nad swoim ciężkim oddechem…

—    Zakazałem ci mnie Obserwować – wycedził.

—    Ale nie zakazałeś mi Obserwować Ratatosk.

    Loki przeklął w duchu swoją własną głupotę. Mierzył Heimdalla nienawistnym spojrzeniem. Napięcie gęstniało w powietrzu…

    — Zdajesz sobie sprawę z tego, że każda osoba, która się o tym dowie, będzie musiała zginąć, prawda? – W jego zimnych słowach zabrzmiała ukryta groźba.

Heimdall przełknął ślinę.

     — W takim razie dobrze, że jestem jedynie Strażnikiem, a nie Plotkarzem – odpowiedział.

     — O, tak. Dobrze dla ciebie. Bo ja z miłą chęcią urwałbym język takiemu Plotkarzowi. – Przechylił głowę, a na twarzy wywołał iście paskudny uśmiech. – Albo chociaż zaszyłbym mu usta…

    Jeszcze przez dłuższą chwilę prowadzili walkę na spojrzenia, aż w końcu Heimdall odwrócił wzrok, zawstydzony. Loki cofnął się od niego. Uśmiech na jego twarzy stał się nieco bardziej tryumfalny.

     — Może wróćmy do tematu, Złotooki. – Splótł ręce za plecami. Spoglądał na Heimdalla niczym dobroduszny władca okazujący swą wielką łaskawość nędznej miernocie. – Czy jeżeli naprawię słowa złamanej Obietnicy, nie będę już musiał dłużej bać się o swoje życie? – powtórzył pytanie.

    Heimdall westchnął głęboko.— Ta magia jest prosta w użyciu, ale jeżeli w grę wchodzą jakieś czynniki poboczne, jak nad wyraz rozwinięta moc czy uczucia, wtedy jej mechanizm staje się dużo bardziej skomplikowany. Nie znam treści twojej Przysięgi, ale wydaje mi się, że skoro jeszcze żyjesz, Panie, to jej naprawienie powinno zadziałać.

    — To dobrze. – Pokiwał głową. Kamień spadł mu z serca. – W takim razie przekaż moim poddanym, że wyruszyłem do Yggdrasilu zabić Yggrę.

      — Sam? Bez żadnej armii?

      — To nie ma być żadna otwarta wojna, tylko zwyczajna pogawędka z Yggrą. Tylko ja i on.

      — Ale wciąż na jego terenie. Nie chciałbym kwestionować twoich decyzji, Panie, ale wydaje mi się, że to nie jest najlepszy pomysł.

      — W takim razie nie kwestionuj – wycedził. – Dopilnuj, by nikt nie próbował wyruszać na jakieś „akcje ratunkowe”, i upewnij się, że bifrost pozostaje zamknięty.

     — Nie podoba mi się to wszystko… Powinieneś mieć chociaż jakąś ochronę albo…

    — Nie – przerwał mu. – Ja jestem moją ochroną. I stoczę tę bitwę sam na sam z Yggrą. Bez niczyjej eskorty. Nie zachowam się jak jakiś tchórz.

   Heimdall pokiwał powoli głową, pełen wątpliwości co do decyzji Lokiego. Według niego nie byłoby w tym nic „tchórzowskiego”, gdyby władca zabrał ze sobą paru strażników. Wiedział jednak, że jego słowa nie mają tu żadnego znaczenia…

     —    Tylko postaraj się wrócić – powiedział. – Nasz los od tego momentu spoczywa w twoich rękach…

—    Wiem – odparł Loki.

    Powiedziawszy to, skierował się w stronę centrum Strażnicy. Gdy wreszcie stanął w upatrzonym sobie miejscu, ustawił się w lekkim rozkroku, próbując się rozluźnić. Jeszcze nigdy w życiu nie próbował tego zaklęcia. Cały podenerwowany zamknął oczy i wyciszył wszystkie myśli. Skupił się na swoim rytmicznym oddechu. Wsłuchał się w przyspieszone bicie serca. Wyobraził sobie Yggdrasil – a gdy zobaczył jego obraz przed oczami, przybliżył się do niego w myślach, zanurkował w nim…

—    Loki – usłyszał głos Heimdalla.

    Otworzył oczy. Już widział, jak rzeczywistość wokół niego powoli się zaciera i przybiera postać zupełnie innej, obcej, nieprzyjemnej przestrzeni.

—    Uważaj na siebie – powiedział Strażnik.

W odpowiedzi Loki uśmiechnął się szelmowsko.

Skoczył.

     Jotunowie mają to do siebie, że umieją zniknąć. Ale nie rozpłynąć się w powietrzu, jak byle kuglarz czy iluzjonista. To nie jest żadna nędzna sztuczka, którą byle głupi umiałby powtórzyć przy odrobinie treningu. To nie jest też magia, tak cenna w dzisiejszych czasach – mimo że magii niekiedy udaje się osiągnąć podobny efekt.

     To jest naturalna cecha Jotunów. Coś jak kolor włosów, barwa głosu… taki dodatek do zakupu. Lodowym Olbrzymom znikanie przychodzi równie naturalnie, jak myślenie, czy rozmawianie.

   Nie jest to jednak zwyczajna umiejętność. Jotunowie po jej użyciu stają się dla innych niezauważalni – zlewają się z otoczeniem, nie można ich w żaden sposób wykryć… ani za pomocą wzroku, ani za pomocą magii. Lodowy Olbrzym może stać tuż obok, ale go nie dostrzeżesz, w żaden sposób nie wyczujesz jego obecności, nie usłyszysz go.

    Od momentu, w którym Loki dowiedział się, że w jego żyłach płynie krew jotunowska, natychmiast nauczył się znikać. Przyszło mu to zaskakująco łatwo. I z jednej strony cieszył się z tego powodu, że nie musiał tracić wielu godzin na naukę tej umiejętności (jak to wcześniej było w przypadku jego lekcji magii). Z drugiej jednak poczuł wszechogarniający smutek – to przecież oznaczało, że Loki w znacznym stopniu jest Jotunem.

   Gdy tylko skok dokonał się, Lokiego natychmiast owionęły znajome mgły Yggdrasilu. Przez dłuższą chwilę stał w miejscu, skonsternowany, nie wiedząc, co ma ze sobą zrobić. Nie ułożył sobie żadnego planu działania. Nie miał pojęcia, od czego powinien zacząć… Wiedział tylko, że musi znaleźć Sif i Yggrę.

     Otrząsnąwszy się z fali chwilowego otępienia, użył swoich jotunowskich umiejętności i powolutku rozpłynął się w powietrzu. Ruszył przed siebie pewnym krokiem, aż nagle…

Zatrzymał się.

     Obraz przed jego oczami rozmazał się.

    Świat zaczął wirować.

     Loki upadł na kolana

     i zwymiotował.

     Oto skutki niewytrenowanej teleportacji.

    O wiele trudniej jest samemu używać tej mocy, niż podróżować jako pasażer. Przez dłuższą chwilę Loki klęczał, wspierając się na rękach. Wdech – wydech. Próbował zapanować nad własnymi zmysłami, które odmawiały mu posłuszeństwa.

—    Kto tu jest?! – czyjś chrapliwy głos gwałtownie rozdarł ciszę.

    Loki zastygł w bezruchu. Oddychał ciężko, starając się zachowywać najciszej jak tylko potrafił. Przechylił głowę, z zainteresowaniem wpatrując się w mgły. Zmrużył oczy – nie mógł dostrzec źródła tego głosu.

   W jednej sekundzie ogarnęło go przerażenie. Zdał sobie sprawę z tego, że utracił swoją osłonę niewidzialności… A potem usłyszał czyjeś kroki tuż za sobą.

    Poderwał się gwałtownie, ignorując zamroczenie, i dobył swego sztyletu – echo poniosło świst stali. Był czujny… Rozglądał się uważnie wokół siebie, próbując dostrzec cokolwiek w spowijających okolicę mlecznych chmurach. Nie widział jednak nic… Tylko pustka. Wszędzie, jak okiem sięgnąć, szarobiała ściana mgieł.

    Kątem oka dostrzegł jakiś cień. Obrócił się błyskawicznie, starając się nie wydawać z siebie choćby najmniejszego dźwięku. Jego wzrok przewiercał chmury na wylot. Loki odnosił takie wrażenie, jakby dudnienie jego serca było jedynym odgłosem wokół, niosącym się echem przez dziesiątki, setki, tysiące kilometrów tej mlecznej przestrzeni.

—    Proszę, proszę… – usłyszał tuż za sobą.

    Odwrócił się, przybierając pozycję obronną. W każdej chwili gotowy do ataku. Zmrużył oczy, uważnie wpatrując się w falującą przed nim mgłę.

    Po chwili z bieli wynurzył się cień… Była to nieokreślona, ciemna masa i Loki od razu zorientował się, że ma tutaj do czynienia z zaklęciem magicznym.

    Uśmiechnął się szelmowsko. Iskierka zieleni w jego tęczówkach, machnięcie ręką, celne uderzenie kulą światła – pół sekundy. Coś zaskowyczało, zakotłowało się i z głośnym tąpnięciem uderzyło o ziemię.

    Loki przechylił głowę, coraz bardziej skonsternowany. Uniósł sztylet w pozycji pionowej i zaczął skradać się w kierunku przybysza. Zatrzymał się, gdy zauważył, jak mgła się rozstępuje, a z niej powoli, powolutku wynurza się para mlecznobiałych, świetlistych ślepiów…

     Iluzjonista cofnął się o krok.

—    Fenrir – wyszeptał.

    Przypomniawszy sobie ich ostatnie spotkanie, Loki od razu przełączył się na tryb natychmiastowej gotowości.

     — Loki, Loki, Loki… – Wilk powoli ruszył przed siebie, wyraźnie niezadowolony ze swojego zdemaskowania. – Nieszczęścia chodzą parami. Dajesz temu wiarę, że znowu się spotykamy? – Zataczał koło wokół iluzjonisty. Mgła za nim rozwiewała się. – A ty jak zwykle wykazujesz się swoim nadzwyczajnym wariactwem… Albo niebywałym skretynieniem. Nie wiem, co lepiej do ciebie pasuje…

    Mistrz magii uważnie śledził go wzrokiem.

   — Ale ja za to wiem, co tobie pasuje: mój sztylet w twoim oku. – Uśmiechnął się uroczo. – Doprawdy, uwielbiam z tobą gawędzić, Fenrir. Chociaż… nie, czekaj. Właśnie coś sobie przypomniałem. – Udał, że się nad czymś zastanawia, aż uśmiech zniknął z jego twarzy. –Ach, tak. Pogadanki nie są w moim stylu… nudzą mnie, wiesz? Jeśli chcesz mnie zabić, to lepiej zrób to teraz. – W jego oczach odbił się niebezpieczny błysk. – Nie obiecuję jednak, że ci się uda.

Fenrir warknął gniewnie.

    — Dowcipny, jak zawsze… – Jego głos ociekał jadem. – Niestety, Yggra nałożył na ciebie immunitet, Szalony. Nikt nie ma prawa cię tknąć, oprócz niego. Wygodne, no nie?

      Loki przełknął ślinę. Czuł, że prowadzi bardzo niebezpieczną grę.

     — Jakby się nad tym zastanowić, to tak. Wy nic mi nie możecie zrobić. Ale ja nie mam zakazu wobec was. – Zaśmiał się pod nosem. – Rzeczywiście, bardzo wygodne…

—    Mam cię zatem zaanonsować?

   —    Ależ nie będzie takiej potrzeby. Wystarczy, że wskażesz mi drogę. Zrobię Yggrze… niespodziankę.

    Jak przystało na kulturalnego Nieumarłego, Fenrir objaśnił Lokiemu krótko i treściwie, w którą stronę powinien się kierować.

—    Postaraj się nie przeżyć tego spotkania – warknął na pożegnanie.

—    Obietnice nie są moją mocną stroną.

     Powiedziawszy to, Loki ruszył przed siebie, ponownie narzucając na siebie osłonę niewidzialności. Nie miał pojęcia, co ma myśleć o tej rozmowie. Doskonale wiedział, że jedynie rozkaz Yggry chronił go przed natychmiastowym atakiem ze strony wilka. Obydwoje udawali, że wszystko jest w porządku. Że są tylko dwiema, przypadkowymi osobami, które omyłkowo spotkały się na środku drogi. Prowadzili własną grę pozorów, której zasady znali tylko i wyłącznie oni.

   Loki potrząsnął głową, odpędzając od siebie myśli o Fenrirze. Miał teraz dużo ważniejsze priorytety.

     Musiał przecież zabić Yggrę.

     A wcześniej jeszcze za wszelką cenę odnaleźć lochy.

    Tam powinna być Sif…

   Stalowy Pałac Yggry był budowlą monumentalną i straszną. Miał w sobie coś przerażającego – może to odpychające zimno, bijące od zniszczonej stali, z której był zbudowany? A może niewielkie okna, w których czaił się tylko i wyłącznie mrok? Lub też wieże, strzeliste i wąskie, niczym zęby starego, obrzydliwego potwora? Albo gigantyczne wrota, które za każdym razem, jak się otwierały, wydawały z siebie przeciągłe, jękliwe skrzypienie, jakby odczuwały na sobie ciężar cierpień całego Wszechświata?

   Loki nie tracił czasu na kontemplowanie widoków, ani na zastanawianie się nad stanem rzeczy. Ukrywszy się we mgle, uważnie obserwował, kto, kiedy i w jaki sposób wchodzi i wychodzi przez mosiężną bramę.

   W końcu, wyczekawszy odpowiedniego momentu, zerwał się na równe nogi i rzucił się biegiem w stronę wrót. W ostatniej chwili przecisnął się między zamykającymi się skrzydłami, które nieomal przycięły mu kawałek płaszcza.

   Gdy tylko usłyszał odgłos zamykanego przejścia, odetchnął z ulgą. Był w środku. Pierwszy mały sukces.

   Gdyby Loki wówczas zatrzymał się, chociaż na chwilę, może dostrzegłby piękno otaczającego go świata, w jakim nagle się znalazł. Stalowy Pałac był zupełnie inny od Gladsheimu. Jego wnętrze było zimne i nieprzyjemne, ale też i groteskowe: misterne ozdoby, jakimi pokryte były jego ściany, szerokie kolumny, podpierające strop i fantazyjnie udekorowane, wspaniały sufit, z którego zwieszały się stalowe kolce, na kształt jaskiniowych stalaktytów – wszystko to było przerażające, ale też w pewien sposób piękne.

    Loki jednak nie miał czasu, żeby się zatrzymywać.

   Los czuwał nad nim, bo właśnie w tym momencie zauważył strażników, ciągnących za sobą jakiegoś więźnia… Rozochocony bez wahania ruszył za nimi, mając nadzieję, że nie zaprowadzi go to w jakąś pułapkę.

   Wkrótce przekonał się, że intuicja rzadko kiedy go zawodzi. Strażnicy zaprowadzili go krętymi korytarzami do niewielkiego przejścia, a potem, schodami w dół, do lochów…

   Loki rozejrzał się pośpiesznie i zaklął cicho, zauważywszy, w jakiej znalazł się sytuacji. Od miejsca, w którym się znajdował, rozchodziły się na boki trzy mroczne, pozbawione choćby promienia światła korytarze. A wzdłuż każdego z nich ciągnęły się drzwi, każde z niewielkim, okratowanym okienkiem u góry.

   Iluzjonista nie miał pojęcia, co robić. Czas go naglił, a jeżeli wybierze zły korytarz, może się tu jeszcze zgubić i będzie chodził po tym przeklętym miejscu całymi godzinami! Odetchnął głęboko, chcąc się uspokoić. Nie pomogło…

   Zdesperowany wybrał ten korytarz, którym wcześniej poszli strażnicy. Irytowała go otaczająca go ciemność. Nie widział praktycznie nic, poza nikłym światłem dobywającym się zza niektórych okien w mosiężnych drzwiach… Zaglądał w każde z nich, w nadziei, że odnajdzie to, czego szuka. Takie okna zdarzały się jednak rzadko. Trudno stwierdzić, czy na szczęście, czy na nieszczęście…

    Szedł długo. Cela za celą. Pustka za pustką. Za towarzysza miał jedynie ciszę. Stąpał bezszelestnie, jakby w obawie, że rozbudzi martwych. Starał się oddychać głęboko, by rozluźnić napięte ze zdenerwowania mięśnie. Próbował uspokoić rozszalałe serce, ale nie potrafił.

   Bał się, tak bardzo się bał, że nic tutaj nie znajdzie. Że się spóźnił.

   Cisza. Czasem przeszywana jękami więźniów, będących już na granicy śmierci. Ciemność. Czasem rozświetlana bladym światłem zza krat. Loki często odwracał wzrok od tego, na co padało światło…

   Krew wypływająca spod drzwi. Szczury przemykające po kątach. Ludzkie szczątki pozostawione pod ścianami, jakby w oczekiwaniu na lepsze potraktowanie… zapomniane, rozszarpane na strzępy przez potwory, o których on wolał nawet nie myśleć. Nie w tym miejscu.

   W pewnym momencie minął znajomych strażników. Stali nad swoją ofiarą i głośno debatowali nad tym, co z nią zrobić…

—    Mówiłem Chodzącej Śmierci, żeby, kuźwa, nie przesadzał! – zawołał jeden z nich.

      —    A spróbuj tylko z nim porozmawiać, to nie, pan się wywyższa, że niby jakiś lepszy od nas!

    Jeden splunął na tę zmasakrowaną imitację człowieka. Sama skóra i kości. Posiniaczona, pokryta wieloma zadrapaniami i jątrzącymi się ranami. O tłustych, przerzedzonych włosach.

—    Z nim to się nie da rozmawiać.

—    To niech, kuźwa, sam przynajmniej potem sprząta…

—    Co my z tym teraz zrobimy?

    Loki ruszył dalej, nie czekając na ostateczny werdykt. Nie wiedział, ile minęło czasu, ale w końcu…

     Zatrzymał się.

    Ślepy zaułek.

   Zacisnął zęby i zazgrzytał nimi ze złości. Z trudem powstrzymał się od wyrzucenia z siebie najdłuższej wiązanki przekleństw, na jaką tylko było go stać…

     Zawrócił. Teraz jego wcześniejszy niepokój zastąpiła wściekłość.

    Był tak wkurzony, że gdy stadko śmierdzących, nażartych szczurów przebiegło mu drogę, nawet nie drgnął. Wdrapały się po drzwiach jednej z cel i przecisnęły przez wąskie kraty okienka, z którego padało nikłe światło… Loki zignorował opętańczy wrzask więźnia, jaki chwilę potem rozdarł ciszę. Głos długo niósł się za iluzjonistą, odbijany przez echo między korytarzami…

    Był tak wkurzony, że w żaden sposób nie zareagował, gdy w oddali dostrzegł błyszczącą parę jasno-czerwonych ślepi, powoli zsuwających się na ziemię z niknącego w mroku sufitu. Gdy iluzjonista podszedł wystarczająco blisko, dostrzegł, że właścicielem ów ślepi jest olbrzymi, paskudny potwór – połączenie owada i konia. Gdy ten zajmował się pożeraniem ciała więźnia, wcześniej porzuconego tu przez strażników, Loki spokojnie przeszedł między jego długimi nogami i jak gdyby nigdy nic poszedł dalej.

   Był tak wkurzony, że gdy dotarł do punktu wyjścia, nawet nie zastanawiał się nad wyborem korytarza. Ruszył pierwszym z brzegu, nie myśląc, co robi. Teraz zwiększył tempo – w tej części lochów więcej cel było zaludnionych. W pewnym momencie napotkał na swej drodze ostry zakręt, a minąwszy go…

    …znalazł się na środku skrzyżowania czterech ścieżek.

  Poczuł, jak desperacka wściekłość w jednej sekundzie ulatnia się, ustępując bezgranicznej bezsilności. Te lochy były istnym labiryntem.

   Rozejrzał się na wszystkie strony, obrócił dookoła własnej osi… Dawno nie czuł się tak bardzo bezradny, jak teraz. Ale przecież… musiało istnieć jakieś rozwiązanie! Myśl, Loki. Oblizał spierzchnięte ze zdenerwowania wargi. Myśl, do cholery, myśl!

    Kroki.

   Czyjeś kroki odezwały się w ciszy nieprzyjemnym, zupełnie nieadekwatnym do tego miejsca echem.

   Loki natychmiast przywarł do najbliższej ściany i czekał na rozwój wydarzeń. Przybysze nadeszli od jego lewej strony – było ich dwóch, mieli na sobie szare, identyczne płaszcze. Jeden z nich  – Alf – wydał się Lokiemu znajomy, ale iluzjonista nie mógł stwierdzić, dlaczego.

—    …i wydaje mi się, sir, że odrobinkę przesadziliście.

     —    Wszystko robiłem w imię nauki. Jeszcze tylko parę testów i myślę, że eliksir będzie gotowy.

    —    Ale ta dziewczyna nie jest niezniszczalna.

    —    Oto właśnie chodzi. Pokażemy Potężnemu, że nie jest niezniszczalny.

    —    Kiedy?

    —    Jak podrzucimy mu jej zwłoki, oczywiście…

    Ich głosy zaczęły się oddalać.

   Loki już na początku doznał pewnego przeczucia, że wie, o czym ci Draugrowie mówią. Albo raczej – o kim. Nie tracąc ani chwili rzucił się biegiem w kierunku, z którego tamci przyszli.           

   Czuł, jak jego oddech gwałtownie przyśpiesza, gdy błyskawicznie sprawdzał każdą celę. Słyszał, jak jego serce bije coraz głośniej, gdy zbliżał się ku końcowi korytarza. Wypełniający jego wnętrze niepokój stawał się naprawdę nieznośny. Nie poddawał się jednak – tyle już przeszedł i prawdopodobnie był tak blisko, że nie mógł teraz zawrócić. Szedł przed siebie nieprzerwanie, niepokonany… Mijał pustki, mijał piekła i ciągle nie mógł znaleźć tego odpowiedniego. Zaglądał w każde okienko, aż nagle…

    Zatrzymał się. Tuż przed nim znajdowała się ściana korytarza. I ostatnia cela.

   Przełknął ślinę. Jego wcześniejszy zapał nagle ulotnił się. Na nogach jak z waty zbliżył się w kierunku metalowych drzwi. Przez jego głowę przemknęło tornado niewłaściwych, nieodpowiednich w tym momencie myśli. Poczuł, jak jego serce zamiera. A potem…

    spojrzał przez kraty.