Rozdział 7

BOHATER

“We don’t need another hero

We don't need to know the way home

All we want is life beyond the thunderdome”

~Tina Turner

Nie rozumiała tego.

Nie potrafiła zrozumieć, czemu Loki jej to zrobił... Spojrzała na niego, poszukując odpowiedzi na jego twarzy. Ich spojrzenia się skrzyżowały i wtedy...

Mrugnął do niej.

Uśmiechając się szelmowsko, po prostu do niej mrugnął.

I wtedy cała prawda do niej dotarła. Nie czuła przecież bólu. Nie czuła zimna... Dreszcze były wywołane szokiem i złością. Loki chciał tylko odciągnąć od siebie wojowników... Nie zabił Sif.

To była iluzja.

Wszystko przebiegało po myśli Lokiego. Jak się spodziewał, na widok „rannej” Sif wojownicy od razu zostawili go w spokoju. Stał na krawędzi barierki, czekając na odpowiedni moment... W głowie odliczał powoli sekundy do kolejnego ataku Potwora. Wszystko zależało od odpowiedniego zgrania w czasie.

11... – odliczał. Jeżeli się spóźni, cały jego plan spali na panewce, a Skidbladnir spadnie, grzebiąc w swoich zgliszczach całą załogę.

10...

Skoczył. Podmuch wiatru rozwiał jego czarne włosy... Domyślał się, że ma już całkowicie rozczochraną fryzurę. Potem to poprawi, jeśli przeżyje.

Wysokość. Prędkość. Odległość. Czas. Liczby przewinęły mu się przed oczami z szybkością karabinu maszynowego. Ma trzy sekundy, zanim znajdzie się na drugim końcu statku. Prędkość, jaką osiągnie, rozwinie się do 50m/s. A potem... nie wiele będzie brakować do ziemi. Stała, ruch niejednostajny, siły oporu, energia...

Konkluzja. Jego oczy rozbłysły zielenią...

Spowolnił czas

trzykrotnie.

9...

Minął miecz, wbity przez Sif między deski pokładu. Klinga niebezpiecznie chwiała się, a przez spowolnione tempo sprawiała takie wrażenie, jakby w każdej chwili mogła wypaść. Nie było jednak czasu na poprawki... W ostatniej chwili Loki obrócił się w powietrzu, ustawiając się przodem do miecza – z jego palców wystrzeliły zielone promienie, przepalając czarny materiał cienkich rękawiczek.

8...

Nie trafił. Był jednak coraz niżej, musiał więc działać szybciej. Ponownie wypuścił moc, strzelając na oślep – tym razem uderzył idealnie w ostrze. Miecz zabłysł nienaturalną, jaskrawą zielenią.

7...

Na jego twarzy pojawił się uśmiech. Z trudem przekręcił się, by spadać twarzą w dół. W zasięgu wzroku zobaczył drugą klingę, którą sam wcześniej wbił w pokład. Miał nadzieję, że obydwa miecze znajdują się w jednej linii, że nie pomylił się w obliczeniach. Wycelował...

6...

Trafił za pierwszym razem. Miecz zaczął emanować zielonym światłem... Loki wciąż jednak zbliżał się do drugiego krańca pokładu. Ponownie obrócił się.

5...

Teraz nadeszła najtrudniejsza część jego planu. Zamknął oczy, próbując się zrelaksować, wyciszyć wszystkie zmysły. W tym momencie nie mógł myśleć o tym, że jeden, drobny błąd może kosztować go życie. Musiał się skupić na zadaniu, a nie na tym, że spada...

4...

Wsłuchał się w rytmiczne bicie jego serca. Z najwyższym trudem wyrównał przyspieszony, płytki oddech... Wdech – wydech. Nic się nie dzieje. Spokojnie, Loki – mówił sobie w myślach. Spokój, do cholery!

3...

Powoli sięgnął do wyczerpujących się zasobów jego magii. Ku jego zaskoczeniu, zobaczył jednak jedynie drobne iskierki... Ogarnął go niepokój – to oznaczało, że nie miał wystarczającej ilości mocy! Pomylił się... Ale jak się mógł pomylić? Przecież wszystko miał dokładnie obliczone... Wtem przypomniał sobie o Sif – użył zbyt dużo magii, by ją uratować. Cholera!

2...

Nie pozostało mu nic innego, jak najgorsze, ostateczne rozwiązanie... Wyłączył uczucia, pozwalając, by nad jego zmysłami zapanowała chłodna obojętność, a ciało sparaliżowało przerażające zimno. Znów zamienił się w znienawidzoną przez niego bestię – Lodowego Olbrzyma z Jotunheimu. Otworzył oczy.

1...

—    Yhtenäisyyttä teho - powiedział, wyzwalając z siebie pokłady czarnej magii.

Oba miecze rozbłysły zielonym światłem, które zadrżało, niczym płomień świecy. Przez krótki moment nic się działo lecz wtem... z każdej z kling wystrzeliły ciemnozielone promienie, które z nadnaturalną prędkością pofrunęły ku sobie, by spotkać się na środku statku i wybuchnąć jaskrawym płomieniem. Fala wybuchu rozniosła się po całym Skidbladnirze, rozświetlając wszystko dokoła.

W tej samej sekundzie

potwór

ponownie uderzył w okręt...

Jego rozdzierający ryk przeszył niebo, gdy zetknął się z drewnem statku, gdy zaklęcie na niego podziałało... Oślepiło go. Przykleiło się do niego, jak pijawka, pochłaniając żywotność. Rozświetliło go od środka, jak gdyby był wypełniony milionem gwiazd...

Zasoby magii Lokiego wyczerpały się. Tym razem jego przemiana do naturalnej postaci trwała ułamek sekundy... A jego ciało znów zaczęło spadać z naturalną, zatrważającą prędkością. To byłoby na tyle, proszę państwa. Czyżby gigantyczny potwór był ostatnim widokiem, jaki Loki zobaczy?

Tak, jak się spodziewał, po zderzeniu ze statkiem monstrum odbiło się w złym kierunku, zbyt szokowane tak dużym wyładowaniem elektrycznym... Iluzjonista obserwował z przestrachem, jak olbrzymie, obłe, śliskie cielsko bestii wije się, lecąc ku przestrzeni i ciągnąc za sobą połączony z nim okręt... nieświadomie przywracając mu jego naturalną pozycję.

W pewnym momencie coś uderzyło mistrza magii... Całkowicie stracił panowanie nad swoim ciałem, gdy odbił się od czegoś śliskiego, a po chwili wylądował na czymś równie śliskim... i twardym. Złapał się obiema rękami, za co tylko mógł, byle tylko nie zlecieć.

Odrzucił włosy z twarzy... Zdał sobie sprawę z tego, że trzyma się wachlarza potwora, dosłownie leżąc na jego ciele. Rozejrzał się z przestrachem... Monstrum było gigantyczne – miało wąskie, długie, olbrzymie cielsko... nie widać było, gdzie się zaczyna, a gdzie kończy, a jednak... Loki podświadomie wyczuwał, że to nic innego, jak jakiegoś dziwnego rodzaju wąż.

Nie chcąc tracić czasu, wyciągnął swój sztylet i zamaszystym ruchem odciął kawałek półprzezroczystego wachlarza... Z rany trysnęła dziwnie znajoma żółta, oleista, pieniąca się maź. Iluzjonista wzdrygnął się na ten widok. Schował fragment skóry węża do kieszeni spodni, po czym puścił się, mając nadzieję, że wyląduje chociaż na statku i będzie można co zeskrobywać.

Spadał. Spadał. Jego płaszcz furkotał na wietrze. Spadał. I...

ŁUP!

Ku jego zaskoczeniu, ale też i radości, wylądował – już po raz drugi – na jednym z żagli... Obił sobie żebra. Na moment go zamroczyło. Szybko złapał się obiema rękami poziomej belki żagla, żeby nie zlecieć. Trzymał się jej kurczowo, próbując uspokoić rozpędzone serce. Wdech. Wydech.

Z góry widział wszystkich ocalałych wojowników, zebranych na pokładzie... Byli ranni, wyczerpani, zbuntowani. Fandral próbował nad nimi zapanować, starając się ich jakoś zaprowadzić pod pokład. Wszyscy jednak żądali wyjaśnień, potrzebowali pomocy i Loki mógł przysiąc, że pewnie też pragnęli jego schwytania i publicznego rozerwania na strzępy. Nagle jakoś dziwnie odechciało mu się schodzić na ziemię...

W końcu jednak wbił w materiał swój sztylet, by móc na nim elegancko „zjechać” na ziemię, ponownie dziurawiąc cały żagiel. Na szczęście nikt go nie zauważył... bardziej byli zajęci sobą, własnymi problemami. Nikt nie zauważył, że gdy tylko Loki postawił stopy na pokładzie, kolana się pod nim ugięły... Nikt nie zauważył, jak iluzjonista traci kontrolę nad swoim ciałem i wyczerpany pada na ziemię...

Szczęście w nieszczęściu.

Nie miał siły na wykonanie jakiegokolwiek ruchu. Jego myśli były przyćmione... Nigdy jeszcze nie zużył tak dużo magicznej mocy na raz, to była katorga dla jego umysłu. Westchnął ciężko, próbując wyciągnąć ręce i podeprzeć się na nich, by wstać... Obolałe, zmęczone mięśnie odmówiły jednak posłuszeństwa. W myślach szukał jakiejś osoby, która mogłaby mu pomóc... kogokolwiek...

—    Sif... – wyszeptał z trudem.

Przyłożył policzek do przyjemnie zimnego, śmierdzącego krwią, stalą i spalenizną, szorstkiego drewna pokładu. Wojowniczka ciągle chciała mu pomagać, chyba nawet jej na nim zależało, a on... Czym on się dla niej odwdzięczył? Zachowywał się wobec niej okropnie. Jak potwór. Bezduszny i pozbawiony serca. Jak mógł w ogóle oczekiwać, że Lady Sif znów spróbuje mu pomóc?

Zamknął oczy... Głupi Loki... – zganił samego siebie w myślach. Na miejscu Sif nawet by się nie zainteresował taką gnidą jak on. Tak... tylko on w ogóle się nikim nie interesował. Od śmierci matki – nikim.

Został więc sam. Nikt do niego nie podejdzie, by mu pomóc. Jego wyczerpane mięśnie domagały się odpoczynku, nie chciały wykonywać jego poleceń... Westchnął i poddał się zrezygnowany.

—    No, cóż... – powiedział do siebie. – To ja tu sobie poleżę...

—    Gdzie jest Sif?! – wydarł się Volstagg.

Pod pokładem panował straszny harmider. Statek zamienił się w miniaturowy szpital... Wszędzie, gdzie tylko było miejsce, leżeli ranni wojownicy. Wokół unosił się smród ich niemytych ciał, wymieszany z odorem krwi. Strach, ból i cierpienie były wręcz niemalże namacalne. Każdy, kto tylko mógł i nie miał poważniejszych obrażeń, miał za zadanie opatrywać wszystkich rannych i pilnować, by ci o ranach najgorszych nie odbierali sobie życia... Nie było leków, brakowało opatrunków, potrzebowano magii... Na całym Skidbladnirze istniała tylko jedna medyczka, która medyczką z zawodu nawet nie była. Jedyne, co posiadała, to minimalne doświadczenie – tylko tyle wystarczało, by przejęła tutaj dowodzenie nad „wolontariuszami”, by miała ręce pełne roboty... by była umazana w krwi rannych aż do łokci.

— Gdzie Sif?! – po raz kolejny zawołał Volstagg, przepychając się między biegającymi wokół wojownikami.

Każdy szedł w sobie tylko znanym kierunku, każdy starał się komuś pomóc... Nikt jednak nie wychodził NA pokład. Wszyscy czuli podświadomie, że tam nie ma nikogo do ratowania. Nikomu nie było w smak obcowanie teraz z trupami... wystarczająco dużo osób umierało tutaj – od odniesionych ran.

—    Tu jestem! – zawołała dziewczyna z odległego krańca pokładu.

Właśnie zajmowała się przemywaniem ran jakiemuś nieprzytomnemu wojownikowi, którego znała jedynie z widzenia. Na widok przerażonej miny Volstagga, natychmiast zostawiła wykonywaną przez siebie czynność i pognała w jego kierunku.

—    Okropnie wyglądasz – oznajmił, gdy w końcu do niego dotarła.

Gestem nakazał, by ruszyła za nim. Przeciskali się w tłoku ku bocznemu pomieszczeniu, oddzielonego od głównego naprędce wykonaną zasłoną z zapasowego materiału na żagle. Znajdowali się tam najbardziej poturbowani wojownicy...

Sif była niezmiernie wyczerpana. Nie wiedziała, jak długo już pracuje, ale rachubę w liczeniu, ile osób już odratowała, a ile zmarło dosłownie na jej rękach, dawno straciła... Rozczochrane włosy, zlepione od potu i krwi, związała w niedbały kucyk. Specjalnie też ściągnęła zbroję, by wygodniej jej było się poruszać...

Volstagg odciągnął zasłonę, przepuszczając Lady Sif przodem, po czym z powrotem ją zasłonił. Dziewczyna weszła w głąb pomieszczenia... Na widok tego, co zobaczyła, aż przystanęła. Ostatkami siły woli zmusiła się do pozostania w miejscu, by nie uciec i zwymiotować.

Na stole leżał wijący się w bólu, blady, ociekający potem wojownik. Nie miał koszuli, a jego tors pokrywało wiele ran. Hogun i jakiś nieznany Sif nowo-rekrutowany medyk  trzymali rannego, żeby się nie ruszał, a Fandral w skupieniu oczyszczał ropiejące szramy. Najgorzej jednak prezentowała się noga rannego... Cała łydka wyglądała na koszmarnie spuchniętą i obrzydliwie zaczerwienioną, z wyraźnie odcinającymi się na tle tego koloru niebieskimi, nabrzmiałymi żyłami, a tuż poniżej kolana była na wylot przebita kawałkiem drewna.

Sif zbliżyła się do przyjaciół i przywitała ich skinieniem głowy. Zaczęła oglądać nogę rannego, próbując wymyślić, jak mu pomóc...

—    Pracowity dzień, czyż nie? – zagadnął ją Fandral.

Popatrzył na nią i uśmiechnął się blado. Pod jego oczami malowały się szpecące go cienie.

—    Niestety... Jeszcze chwila, a przestanę funkcjonować.

—    Ludzie są ci wdzięczni, dobra Sif – odezwał się Hogun. – Bez ciebie połowa ocalałych zginęłaby od odniesionych ran. Każdy z nich jest ci winien naprawdę ogromną przysługę... To po prostu niesamowite.

—    Dziękuję – mruknęła.

Ściągnęła brwi, patrząc na ranę nieprzytomnego wojownika.

—    Dużo prościej by było, gdybyśmy dysponowali magią...

Volstagg i Fandral popatrzyli po sobie.

—    Mówisz o Lokim? – upewnił się Volstagg.

Dziewczyna spuściła głowę.

—    W ogóle... o magii.

—    Pf... – prychnął Fandral. – To by tego tchórza przerosło... Nie wiem, czego po nim oczekiwałaś. Nawet się tu nie zbliżył.

—    Taa... na co dzień Loki potrafi dużo gadać – powiedział Volstagg, z aprobatą dla słów Fandrala. – W ostateczności, gdy przychodzi co do czego, to on potrafi JEDYNIE dużo gadać.

Tego Sif nie skomentowała. Nie odważyła się... W duchu nie wiedziała, co ma o tym wszystkim myśleć. Loki gdzieś się zapodział. Bała się, że zginął, realizując swój plan... Moment. Czy ona właśnie pomyślała, że BOI SIĘ? O Lokiego? Przełknęła ślinę... Ta znajomość zaczynała przybierać coraz dziwniejszy, niebezpieczny obrót. Przynajmniej dla Sif.

—    Będę potrzebować waszej pomocy... – oznajmiła.

Fandral akurat skończył swoje zadanie. Wrzucił mokrą od krwi szmatę do wody i otrzepał ręce.

— Posłuchajcie... – zaczęła. – Kilka osób będzie musiało przytrzymać go, gdy będę wyciągać kołek z jego nogi. Niby jest nieprzytomny, ale tak silny ból może go jednak obudzić. Poza tym... spójrzcie. Cała krew zebrała się w tym miejscu – wskazała opuchniętą łydkę – i jak tak dalej pójdzie, on umrze.

—    Da się temu zapobiec? – zapytał Hogun.

Dziewczyna wyciągnęła zza paska Volstagga jego topór, po czym położyła go na stole, obok siebie.

—    Jedno z nas przeprowadzi amputację – powiedziała poważnym głosem.

Wszyscy zamilkli. Nikt nie zgłosił się na ochotnika, ale czasu było coraz mniej, więc Sif przystąpiła do całej akcji. Poprosiła Fandrala o jego pasek od spodni, po czym zawiązała go na nodze rannego, tuż nad kołkiem, i ścisnęła z całej siły.

Złapała jedną ręką za drewno, drugą chwyciła za kostkę wojownika. Wojownicza Trójka ustawiła się na pozycjach.

—    Raz... Dwa... – mówiła Sif, przygotowując się psychicznie. – Trzy!

Wszyscy złapali rannego jak najmocniej, a w tym samym momencie Sif z całej siły szarpnęła za kołek, wyrywając go z nogi mężczyzny. Z rany polała się krew, a równocześnie... nieprzytomny obudził się. Otworzył oczy, próbując się poderwać. Zaczął się szarpać, „medycy” trzymali go jednak sprawnie. Biedak patrzył, jak Sif szybkimi ruchami poprawia pasek na jego nodze, po czym łapie za toporek...

—    Kto to zrobi? – rzuciła pytanie, które zawisło między nimi bez odpowiedzi.

Nikt się do tego nie palił, czas jednak leciał...

—    Nie... – wyszeptał ranny.

Jego oczy rozszerzyły się w przerażeniu, gdy zrozumiał, co dziewczyna chce zrobić. Zaczął się szarpać jeszcze mocniej. Wojownicy z trudem go przytrzymywali. Sif westchnęła... nie miała czasu. Poleciła Volstaggowi, by przytrzymał nogę wierzgającego i rzucającego się na wszystkie strony pacjenta... Wił się jak piskorz, gdy Sif unosiła topór nad głowę, uważnie celując.

— Nie rób tego!!! – zaczął wrzeszczeć. – BŁAGAM! NIE RÓB TEGO! Zabij mnie... zabij mnie... – powtarzał w kółko.

Po jego twarzy spływały łzy. Wiercił się, wyrywał... Sif jednak spuściła zasłonę na wszystkie jego krzyki. Zignorowała je. Z trudem udało jej się zachować zimną krew.

—    Nie pozwolimy ci umrzeć... chcemy pomóc... – wyszeptała.

Wzięła zamach.

Ranny zaczął jeszcze głośniej się wydzierać. W kółko powtarzał te same słowa, aż w końcu...

Sif opuściła topór.

Ostrze wbiło się w napuchniętą skórę, przebiło tkanki, kość chrupnęła, gdy ją równo przecięła i z niemiłym hukiem wbiła się w blat stołu. Krew trysnęła z nowej rany, jak fontanna. Operowany wydarł się upiornym, mrożącym krew w żyłach wrzaskiem... Wrzeszczał, tracąc co chwilę przytomność.

Volstagg szybko interweniował. Oddzielił zbędną już kończynę, będącą teraz zwykłym kawałkiem mięsa, od reszty ciała i natychmiast zaczął opatrywać nową ranę...

Gdy wojownik w końcu naprawdę stracił przytomność, do pomocy Volstaggowi rzucili się również Fandral i Hogun. Sif, wciąż oniemiała, stała w jednym miejscu, ściskając kurczowo topór, nie wierząc temu, co właśnie zrobiła. Po jej policzkach spływały łzy. Oparła się o ścianę, zamknęła oczy... W uszach ciągle dzwonił jej przerażający krzyk wojownika... Wojownika, który już nigdy więcej nie będzie mógł walczyć. Okropne. Okropne... Okropne...

Nie wiedziała, ile tak stała, odtwarzając w kółko w pamięci to wydarzenie. W pewnym momencie podszedł do niej Fandral, delikatnie wyjął jej z dłoni topór i powiedział, że już po wszystkim. Udało się.

—    Sif... byłaś niesamowita. To, co zrobiłaś...

Pokręciła tylko głową. Spojrzała mu w oczy. Patrzył na nią z mieszaniną zachwytu, miłości i troski...

—    Chcę pobyć sama – wymamrotała, całkowicie wyczerpana.

—    Dobrze. Zasłużyłaś na to.

Zostawiła go samego i oddaliła się. Najpierw zmyła z siebie krew, korzystając ze zbiornika z zapasami wody, stojącego gdzieś w kącie... Było już późno. Wszyscy powinni udać się do spania... i faktycznie niektórzy tak też robili. Lady Sif jednak nie miała ochoty na sen. Czuła silną potrzebę odetchnięcia świeżym powietrzem... Nawet nie zauważyła, gdy nogi same zaprowadziły ją na powierzchnię statku.

Gdy Loki otworzył oczy, było już ciemno. Najwidoczniej zdrzemnął się w którymś momencie... Nie wiedział, kiedy to nastąpiło, ale tym razem nie był zbytnio zaskoczony. Spróbował się poruszyć i z niezadowoleniem odkrył, że cały zdrętwiał od leżenia na twardym pokładzie w jednej, niewygodnej pozycji. Odczekał dłuższą chwilę, aż wreszcie bardzo powoli wstał...

Dopiero teraz, gdy stanął na nogach, poczuł prawdziwy ból. Mięśnie z jakimś dziwnym oporem wykonywały jego polecenia, gdy ten próbował rozchodzić się i przywrócić sobie czucie w kończynach...

Zaczął spacerować po statku, oglądając wszystkie zniszczenia. Po dłuższej chwili, gdy skończył przeprowadzać rekonesans, a w jego głowie utworzyła się długa lista wszystkiego, co powinno zostać poddane naprawie, nawet przyzwyczaił się do bólu... Chcąc czymś zająć myśli i jak najdalej odwlec w czasie cały proces leczenia się i sprawdzania, jakich doznał obrażeń, poprzeciągał wszystkich martwych w jedno miejsce Skidbladniru... jak najdalej oddalone od rufy i wejścia pod pokład. Z niesmakiem patrzył na skutki swojej wyprawy: większość wojowników zginęła od złamanych kręgosłupów, przekręconych karków, niektórzy byli przebici na wylot odłamkami drewna... innym jeszcze brakowało niektórych części ciała.

Gdy w końcu wykonał wszystkie swoje obowiązki, ból w spiętych wcześniej mięśniach minął już całkowicie. Loki powrócił na rufę, po drodze upewniając się, że ster jest zablokowany. W kącie statku stał niewielki stolik, przyspawany do pokładu... Krzesła ocalały tylko dzięki temu, że mebel znajdował się blisko balustrady, do której przywiązana była gruba sieć, połączona z masztem. Dwa krzesła zatrzymały się na tym splocie lin, kiedy statek się przechylał, a jedno utknęło zaklinowane pod stołem. Brakowało mu połowy oparcia – stamtąd sterczały poszarpane drewniane odłamki, niczym zęby rekina. Właśnie na nim zasiadł Loki, wyczerpany całym minionym dniem. Wreszcie mógł zająć się sobą... wolał nawet nie myśleć, jak fatalnie prezentuje się jego stan fizyczny.

Otworzył szafkę, umiejscowioną wewnątrz stołu. Znalazł tam całą kolekcję zakurzonych, niepotrzebnych nikomu w dzisiejszych czasach szpargałów. Poprzedniej nocy statek oświetlały magiczne świetlne kule Lokiego – dzisiaj jednak jego moc była na całkowitym wyczerpaniu, więc nie mógł sobie pozwolić nawet na takie rarytasy, które w rzeczywistości kosztowały naprawdę niewiele magii. Skidbladnir spowijała więc ciemność... Iluzjonista wyciągnął ze środka szafki starą, pordzewiałą lampę naftową.

Postawił ją na blacie. Najwidoczniej miał dzisiaj dużo szczęścia, bo zbiornik był niemal w całości wypełniony naftą, a szkło nie miało żadnych uszkodzeń. Jak to dobrze, że żywioł ognia był wpisany w jego krwi. Pokręcił mechanizmem, wytężył odrobinę woli i już po chwili na knocie zapalił się żółty płomień, który idealnie oświetlił najbliższe otoczenie Lokiego...

Położył drżące dłonie na blacie. Przez myśl mu przemknęło, że wyglądają dosyć zabawnie... Trzęsące się, jak u tych nędznych, przerażonych wszystkim Midgardianów. Gdy wcześniej używał magii, podziurawił sobie rękawiczki, a z czasem ich cienki materiał odleciał – teraz urywały się gdzieś w połowie każdego palca, poszarpane i postrzępione, jak u midgardzkich motocyklistów.

Obrócił dłonie wnętrzem do góry i... aż wstrzymał oddech z wrażenia, a jego brwi same uniosły się ku górze, w zaskoczeniu. Na opuszkach palców miał jedynie mocno zdartą skórę, w niektórych miejscach widać było nawet ślady zaschniętej krwi, ale tym się Loki niezbyt przejmował... Domyślał się wcześniej, że będzie mieć nieźle poharatane ręce, ale nie przypuszczał, że AŻ tak.

Do wnętrza każdej z dłoni przykleiły się podziurawione rękawiczki – z pomiędzy wielu rozcięć dosyć rzadko prześwitywały różowe ślady po zdartej skórze, a dużo częściej czerwono-białe plamy, gdzie skórę miał przetartą aż do mięsa, a w ranach z każdym ruchem jątrzyła się krew, pomieszana z jakimiś dziwnymi białymi płynami. Wyglądał tak, jakby umoczył dłonie w soku pomidorowym, wsadził je do kleju, po czym ponownie do soku pomidorowego. Teraz nie dziwił się już, dlaczego czuł taki potworny ból za każdym razem, gdy podejmował się wysiłku, związanego z użyciem rąk. Przesunął palcem po jednej z poranionych dłoni, przyciskając go do skóry i natychmiast wstrząsnęły nim spazmy bólu.

—    Cholera jasna! – wycedził, krzywiąc się.

Ogarnęła go wściekłość. Nie dość, że ocalił statek, to jeszcze nikt mu się nie odwdzięczył, a w dodatku zmarnował całą swoją magiczną moc na bzdury, przez co teraz nie mógł się uzdrowić! Gorzej być po prostu nie mogło... Nie mogło!

Z najwyższym trudem odliczył od dziesięciu w tył, żeby się opanować... Powoli rozluźnił mięśnie zaciśniętej szczęki i odetchnął głęboko. Od razu lepiej.

Z zimną krwią oszacował, co powinien zrobić. Nie może przecież tak tych ran zostawić... jeszcze wda mu się zakażenie i będzie musiał mieć amputowane ręce, a tego to już by nie przeżył – dosłownie i w przenośni. W szafce wewnątrz stołu znalazł jakąś starą misę – wyciągnął ją i pobieżnie oczyścił z kurzu, po czym ustawił na blacie. Przy pasku, ukrytym pod czarną tuniką, miał przytroczone kilka ważnych przedmiotów, bez których nie mógł obejść się na co dzień... Przyjrzał im się uważnie, szukając pożądanej rzeczy – były tam jego magiczny sztylet, kilka fiolek z jakimiś ziołami, które widział pierwszy raz na oczy (chociaż na pewno sam je tam kiedyś powkładał), cienka, krótka linka, która miała być prototypem nowoczesnej garoty, jakieś szpargały i kilka butelek. To ostatnie najbardziej przykuło jego uwagę – wszystkie powyciągał i ustawił na blacie, obok misy.

Przetarł etykietki – oczywiście, same alkohole: kwasir, najlepsze trunki z Alfheimu, ale... tak, buteleczka, w której powinna znajdować się czysta woda, była oczywiście pusta. Złapał ją, jeszcze bardziej rozwścieczony i ścisnął z całej siły, zastanawiając się, czy nie rzucić nią o burtę. Jego rozmyślania jednak trwały za długo, bo w pewnym momencie usłyszał cichy trzask, a chwilę potem fiolka dosłownie pękła... Odłamki szkła wbiły się w jego dłoń, kalecząc ją jeszcze bardziej. Z nowych ran popłynęła ciurkiem krew...

—    CHOLERA!!! – zawył.

Nie wiedział, czy wrzeszczał z bólu, czy z bezsilności. W pewnym momencie po prostu zaczął się drzeć niemiłosiernie... Trwało to tylko krótką chwilę, po której opadł na oparcie krzesła – zapomniał jednak, że ów oparcie jest całkowicie rozwalone i natychmiast poczuł, jak poszarpane drewniane krawędzie wbijają mu się w plecy. Zmrużył oczy, jakby się miał zaraz rozpłakać.

—    Niech to diabli... – wycedził przez zaciśnięte zęby i z powrotem się wyprostował.

Westchnął głęboko. Nie miał już na nic siły...

— Kto tu jest? – usłyszał nagle czyjś zachrypnięty głos za sobą. – I czemu się tak złościsz? – Śmiech.

Loki zazgrzytał zębami. Jeszcze ciekawskich brakowało do tego wszystkiego...

—    Podaj mi przynajmniej jeden powód, dla którego miałbym się nie złościć – wycedził.

Nie chciało mu się odwracać. Położył łokcie na blacie i oparł czoło na nadgarstkach, garbiąc się przy tym okrutnie.

—    Złość piękności szkodzi. Nie wiesz o tym?

Słyszał, jak jego rozmówca zbliża się ku niemu.

—    Nie w umiarkowanych ilościach... – westchnął w odpowiedzi.

Gość roześmiał się. Było w tym dźwięku coś dziwnie znajomego...

—    Po co się w ogóle złościć?

—    Ten, kto się nie złości, nie zna prawdziwego smaku życia.

Przybysz był coraz bliżej.

—    A ten, kto się złości, nie zna dobrego smaku życia – zripostował.

Loki był coraz bardziej zmęczony tą bezsensowną rozmową. Zamknął oczy, wyczerpany...

—    Wszystkie istoty rozumne ciągle się złoszczą. Inne, których mózgi nie są tak rozwinięte, nie znają tego typu uczuć... – mówił zmęczonym, spokojnym głosem. – Czy to nie dziwne, że my, zdolni do okazywania i czynienia dobra, nie nazywamy siebie zwierzętami, mimo że to właśnie my, a nie zwierzęta, żyjemy złością? To nas napędza. W naszym mniemaniu, nadaje życiu głębszy sens... Powinniśmy czuć wstyd po usłyszeniu takich słów. A co czujemy...?

—    Złość... – wyszeptał przybysz, tuż obok Lokiego.

Dopiero teraz iluzjonista otworzył oczy, słysząc ten głos, który z bliska brzmiał inaczej... znajomo. Odwrócił się powoli i zamarł. W jego wnętrzu zakotłowało się od zaskoczenia, radości i niedowierzania... Na jego usta wpełzł uśmiech.

—    Sif... – z wrażenia aż wstał.

—    Iluzjonisto! – wyszeptała dziewczyna.

Jej serce szybciej zabiło na jego widok. Z trudem powstrzymała rozpierającą ją od środka chęć rzucenia mu się na szyję. Całe jej wcześniejsze zmęczenie nagle w jednej sekundzie minęło.

—    Wyglądasz okropnie! – zawołał ze śmiechem Loki.

W rzeczywistości w ogóle mu nie było do śmiechu. Wojowniczka nagle stała się pozbawiona całego uroku, na który tak bardzo łakomili się ci wszyscy Asowie... Jej spięte włosy były przetłuszczone, na zmęczonej twarzy miała dużo zadrapań, a głęboka rana na jej czole lekko ropiała, szpecąc ją. Nie miała na sobie zbroi – jej tunika i spodnie były całe zroszone krwią... pewnie nie tylko jej własną.

—    Ty też miewałeś lepsze dni... – rzuciła w odpowiedzi.

Zlustrowała go pobieżnie wzrokiem. Nie prezentował sobą takiego obrazu nędzy i rozpaczy, jak ranni pod pokładem, ale nie wyglądał też najlepiej. Jego włosy były w artystycznym nieładzie – całkowicie rozczochrane, śmiesznie mu się kręciły. Na bladej twarzy wyraźnie widać było ciemne cienie pod zaczerwienionymi, spuchniętymi oczami. W dodatku sprawiał takie wrażenie, jakby go bolały wszystkie mięśnie... Z nieznanego Sif powodu garbił się i ukradkiem próbował schować dłonie wewnątrz rękawów.

—    Myślałam, że nie żyjesz – wyznała mu, po dłuższej chwili milczenia.

— Żyję. – Patrzył na nią poważnie. – A ty... jesteś cała i zdrowa? Gdzie się podziewałaś?

Skrzywiła się.

— Po tym, jak zniknąłeś? Statek powrócił do swojej normalnej pozycji, jak widać, i od razu znalazło się mnóstwo rannych, wymagających opieki... Także resztę dnia spędziłam na opatrywaniu ofiar. – Jej głos zadrżał, gdy przypomniała sobie, jak amputowała jednemu z wojowników nogę.

Loki uśmiechnął się szelmowsko.

— Pracowita Sif... Ja bez wstydu przyznaję, że nie robiłem nic, bo w pewnym momencie urwał mi się film. Potem widząc, że jestem sam, zorganizowałem kameralną imprezę z martwymi... – Wykrzywił twarz w komicznym grymasie. – Taak... to była impreza stulecia. Poprzenosiłem wszystkich w jedno miejsce, a potem wspólnie zaczęliśmy rozpatrywać sens życia. Przy okazji jakoś wyszła lista wszystkich rzeczy na statku, wymagających naprawy...

Mówił to tak komicznym tonem głosu, że wojowniczka nie mogła się nie roześmiać. Uśmiech na twarzy Lokiego powiększył się.

— No, dobrze... – Sif zlustrowała wzrokiem stół, zastawiony różnymi dziwnymi rzeczami. – A co tu przed chwilą robiłeś?

Zatkało go. Miał nadzieję, że uniknie tego pytania... Zacisnął zęby, próbując wymyślić jakieś kłamstwo, ale ze zdziwieniem stwierdził, że jego głowę ogarnęła porażająca pustka. Każda wymówka, o jakiej pomyślał, brzmiała debilnie.

—    Powiedz prawdę... – poprosiła.

Westchnął, wznosząc oczy ku niebu. Po dłuższych namowach Sif w końcu jednak poddał się i, zamiast odpowiedzieć, wyciągnął do światła swoje poranione dłonie tak, żeby dziewczyna mogła je zobaczyć... Ujęła je delikatnie i ostrożnie obejrzała. Jej brwi ściągnęły się w zamyśleniu.

—    Bawiłeś się maszynką do mielenia mięsa? – zażartowała, po chwili jednak poważniejąc. – Czemu się nie uzdrowisz?

—    Moja moc jest na wyczerpaniu – odparł zgodnie z prawdą.

Sif pokiwała głową ze zrozumieniem, ale też i podziwem dla niego. Przecież całą magię zużył, by ratować Skidbladnir i poddanych...

— W takim razie trzeba ci to opatrzyć.

Loki natychmiast cofnął dłonie. Nie... nie znowu... Sif już za wiele dla niego zrobiła. Nawet po tym, jak zaczął zachowywać się wobec niej naprawdę okropnie i niewybaczalnie, ona wciąż nie przestawała mu pomagać...

—    Nie musisz – powiedział szybko.

Pomyślał przez moment, że mógłby znowu rzucić w jej kierunku jakimś wyzwiskiem albo warknąć coś w stylu, że sam sobie poradzi i odprawić ją, używając koszmarnych inwektyw, ale w ostatniej chwili ugryzł się w język. Po pierwsze, z jego rangą nie przystoi tak się wypowiadać. Nie zawsze. Czasem, owszem, ale z umiarem oczywiście. Po drugie... nie miałby serca, by potraktować ją jeszcze gorzej, niż zazwyczaj, akurat gdy oferuje mu swoją pomoc... którą w gruncie rzeczy mógłby wykorzystać. Wredna część jego wnętrza zaśmiała się tryumfalnie.

— Nie ma problemu, Iluzjonisto. – Sif uśmiechnęła się ciepło. – Zostań tutaj, a ja przyniosę wodę i jakieś opatrunki.

Powiódł wzrokiem za jej oddalającą się postacią. Skąd u niej brało się tyle dobroci? Dla niego? Wcześniej była inna... wcześniej nawet by na niego nie spojrzała, wiecznie otoczona wianuszkiem zapatrzonych w nią wojowników. Czyżby miała już wszystko, a jego traktowała jako kolejną „zdobycz”? Nie... raczej nie. W jej zachowaniu było coś, co niepokoiło Lokiego. Może to, że on sam, bez asysty Thora, jest zbyt pewny siebie – a skoro jego kochanego braciszka nie ma w Asgardzie już od dłuższego czasu, iluzjonista po prostu rozbestwił się... Poczuł się zbyt wolny i w końcu zamienił w tę parszywą gnidę, jaką jest teraz – i to mocno kontrastuje z zachowaniem Sif.

Wcześniej Loki nigdy nie znajdował wspólnego języka z przyjaciółmi Thora (a gromowładny miał ich wielu), tym bardziej z Wojowniczą Trójką i Sif. Dopiero niedawno, gdy władca piorunów zniknął, Loki zaczął się przeobrażać i w końcu poczuł się pewnie w dworskim towarzystwie. Bez Thora życie było łatwiejsze, odkrył to już dawno... ale dopiero po wojnie w Midgardzie zrozumiał, że nie musi się bać swojego „brata”. Zrozumiał, że jest on zwyczajnym tchórzliwym oszustem, który jedynie szpanuje swoją „mocą”.

Pf... Mocarny Thor. Na wspomnienie tego przydomku w Lokim aż zagotowało się od wściekłości i obrzydzenia. Chcąc na czymś wyładować frustrację, z całej siły kopnął stojące przed nim krzesło, to pozbawione oparcia... A, co! Zasłużyło sobie! Z sadystyczną satysfakcją w oczach patrzył, jak mebel rozbija się o burtę...

— Gdybym cię nie znała, pomyślałabym, że to krzesło czymś ci zawiniło w przeszłości – usłyszał obok siebie głos Sif. – A tak to pewnie znowu coś nie poszło po twojej myśli...

Popatrzył na nią gniewnie.

—    Nie znasz mnie – przerwał jej wywód z kpiącym uśmiechem na twarzy.

Pokręcił głową, jakby odpychając od siebie jakieś myśli, po czym utkwił wzrok w przestrzeni.

—    Może chodziło o te obydwie rzeczy? – powiedział bardziej do siebie.

Wojowniczka wzruszyła ramionami, okazując w ten sposób swoją bezradność. Być może faktycznie nie znała Lokiego? To było całkiem prawdopodobne, wiedząc, że przez większość swojego życia iluzjonista albo ciągle kłamał albo w ogóle nie przebywał w jej towarzystwie... Postawiła na stole bandaże i butlę z wodą, którą od razu przelała do misy. Obok rzuciła jakąś szmatkę. Wzięła sobie jedno z leżących na ziemi krzeseł i usiadła po skosie do Lokiego, który również przysunął sobie drugie krzesło.

Rozsiadł się wygodnie, kładąc ręce na blacie i patrząc, jak Sif przegląda jego fiolki z ziołami i butelki wypełnione alkoholami. Zaczęła otwierać poszczególne buteleczki i wąchać je. Po dłuższej chwili wybrała dwie fiolki i wymieszała zioła w wodzie, tworząc orzeźwiająco pachnącą niebieskawą substancję – preparat dezynfekujący.

— Jak rozpaliłeś lampę naftową? – zagadnęła go, równocześnie oczyszczając metalowy, podłużny, cienki przyrząd, w funkcjonowaniu przypominający midgardzką pęsetę.

Odruchowo spojrzał w kierunku tlącego się płomienia.

— Sam nie wiem, jak właściwie się zapaliła... Mam w sobie wrodzoną moc ognia, tylko że jeszcze do końca nad nią nie panuję.

Ujęła jedną z jego dłoni, w którą dodatkowo były powbijane odłamki szkła. Zaczęła delikatnie wyciągać je ze skóry. Z każdym szarpnięciem jego mięśnie drżały jeszcze bardziej. Spojrzała na niego z zaskoczeniem.

—    Ile faktów JESZCZE ukrywałeś? Po tylu latach dowiadujemy się, że nie dość, że jesteś iluzjonistą, to jeszcze całkowitym mistrzem magii, a w dodatku władcą ognia. Coś pominęłam?

Loki patrzył z niesmakiem na twarzy, jak dziewczyna wyrywa ostatnie szklane odłamki z jego dłoni. W ranach powoli zbierała się świeża krew.

— Chyba to, że jestem jeszcze Widzącym – odparł niemrawo, nie odrywając wzroku od swojej ręki. – Ale tylko teoretycznie.

Sif pokręciła głową z niedowierzaniem. Odłożyła pęsetę na bok, gdy skończyła. Teraz spróbowała ostrożnie ściągnąć resztki czarnej rękawiczki z jego dłoni, ale napotkała opór... Pociągnęła odrobinę mocniej i usłyszała, jak z ust Lokiego wydobywa się syk bólu. Obydwoje spojrzeli po sobie... Ona, ściągając brwi, nie rozumiejąc, o co chodzi. W jego oczach malowało się natomiast przerażenie.

—    Tylko spokojnie... – powiedziała bardziej do siebie. – Może z drugą nie jest tak źle?

Niestety, druga dłoń przedstawiała się tak samo. Loki westchnął głęboko.

— No, cóż... trzeba się tego paskudztwa jakoś pozbyć... po prostu oderwij, to i tak nie może wyglądać gorzej. – Chociaż starał się to zbagatelizować, w jego głosie pobrzmiała lekka nuta niepokoju.

Sif przełknęła ślinę, kiwając głową z aprobatą. Z powrotem złapała za pęsetę... Ścisnęła pierwszy fragment materiału, znajdujący się centralnie na środku dłoni Lokiego. Odetchnęła, odliczając w myślach do trzech i...

Szarpnęła.

Ciałem iluzjonisty wstrząsnął spazm bólu.

— A jednak może być gorzej... – jęknął, przez zaciśnięte z bólu zęby.

 W jego oczach stanęły łzy... Dłoń zaczęła mu drżeć jeszcze bardziej, najwidoczniej tego nie kontrolował. Miał nadzieję, że się nie rozklei... Zauważył pełne troski i niepokoju spojrzenie Sif, śledzące go z namaszczeniem. Nie! – przysiągł sobie – nie będzie robić z siebie ofiary losu. Musi być twardy.

—    Dalej – warknął.

Dziewczyna zacisnęła usta i powróciła do swojej pracy. Nie należała ona do przyjemnych... Zdawać by się mogło, że trwa to wiecznie, a krew coraz bardziej wypływa i wypływa, i wypływa... Po dłuższej chwili, gdy jedna dłoń była już oczyszczona ze skrawków materiału, Sif zaczęło się robić niedobrze. Ręka Lokiego wyglądała bowiem obrzydliwie, jak rozbełtany kawałek zmielonego mięsa. Dziewczyna szybko zabrała się za drugą i z tą poszło już szybciej. Chociaż i Sif, jak i Loki, odnosili wrażenie, że ciągnie się to w nieskończoność, w końcu wszystko dobiegło końca...

Dziewczyna odetchnęła głęboko. Złapała szybko za szmatkę i zanurzyła ją w przygotowanej wcześniej cieczy.

—    To już ostatni etap... – powiedziała do Lokiego.

Strasznie zrobiło jej się go żal. Siedział na krześle zgarbiony, cały się trząsł z bólu, a jego drżące ręce bezwiednie spoczywały na blacie stołu. I choć ze spuszczonej głowy opadały mu na twarz gęste, czarne kręcone włosy, mokre od potu, oddzielające go niczym kurtyna od reszty świata, dziewczyna mogła przysiąc, że w rzeczywistości Loki próbuje ukryć spływające po twarzy łzy.

Zapragnęła go przytulić. Zaraz jednak skarciła się za takie myśli... Delikatnie złapała go za jedną dłoń i wyprostowała mu zgięte palce. Jej dotyk był czuły i kojący, gdy zaczęła przemywać mu rany. Magiczna mikstura, jaką była nasączona szmatka, działała uzdrawiająco, bo już po chwili ból znacznie zmalał... Siedzieli tak w ciszy, gdy go ostrożnie opatrywała, zawijając mu na ręce szare bandaże tak, by mógł potem swobodnie ruszać palcami. Po chwili te same czynności powtórzyła z drugą dłonią. Przez cały ten czas Loki siedział w bezruchu, oddychając ciężko...

 Gdy poczuł, że dziewczyna skończyła go opatrywać, poruszył niepewnie palcami. Ból zdecydowanie zmalał, teraz Loki mógł wreszcie normalnie funkcjonować. Wyprostował się, odgarniając jedną ręką włosy z twarzy i próbując bezskutecznie przygładzić je, by nie sterczały na wszystkie strony. Przechylił głowę, śmiejąc się i maskując w ten sposób cierpienie, po czym delikatnie otarł mokre od łez policzki wierzchami dłoni.

— Cóż... To było... – na moment urwał, a jego usta wykrzywiły się w szerokim, fałszywym uśmiechu. Odchrząknął. – Wybacz, że musisz mnie oglądać w takim stanie... to nieprzystojne z mojej strony – wydusił z siebie wreszcie, wciąż się śmiejąc.

Sif spojrzała na niego ze zdziwieniem.

— Dowcipne – sarknęła. – Nie martw się, istnieją osoby, które wyglądają gorzej od ciebie... – Wzruszyła ramionami, a na jej usta wpełzł złośliwy uśmieszek.

—    Racja. Jakżebym mógł zapomnieć o Baldrze... – zripostował, krzywiąc się teatralnie.

Wojowniczka pokręciła tylko głową. Opadła ciężko na oparcie krzesła... Przez krótką chwilę siedzieli w milczeniu, przyglądając się sobie nawzajem. Przeszywające spojrzenie Lokiego napawało obserwowanego niepokojem, wywoływało uczucie niezręczności... Speszona Sif spuściła wzrok.

—    No, dobrze... co teraz zamierzasz?

Złapał za leżącą w pobliżu rolkę bandażu i zaczął powoli odrywać od niego grubszy kawałek, uważając przy każdym ruchu, by nie podrażnić ran na dłoniach.

— Hm – mruknął. – Teraz miałem w planach użalanie się nad swoim życiem i biadolenie nad tym tutaj – pomachał ręką obwiązaną opatrunkami, po czym popatrzył na Sif z rozbawieniem. – Będę czekać w napięciu, aż odzyskam moc, by się uzdrowić.

Dziewczyna wzniosła oczy ku niebu. Próbowała ukryć zainteresowanie, z jakim obserwowała poczynania Lokiego... Gdy ten już całkowicie oderwał upatrzony sobie kawałek bandaża, zwilżył go w przygotowanym wcześniej przez Sif preparacie dezynfekującym, bacząc na to, by nie zamoczyć swoich opatrunków.

—    Wiesz, że nie o to pytałam...

Ostrożnie wycisnął wodę z kompresu, po czym przysunął się do Sif, wraz z całym swoim krzesłem. Wojowniczka poruszyła się niepewnie... chyba jeszcze nigdy nie była aż tak blisko niego – nie, gdy oboje byli w stuprocentowym stanie trzeźwości.

— W takim razie – zaczął, uśmiechając się na pozór uroczo – teraz zamierzałem przemyć ci ranę...

Zauważył jej nierozumne spojrzenie, a uśmiech na jego twarzy natychmiast zgasł.

—    Masz tutaj rozciętą skórę... – wyjaśnił, wyciągając rękę w jej stronę i dotykając lekko jej czoła. Równocześnie odgarnął z jej twarzy parę kosmyków włosów.

Jej oczy gwałtownie rozszerzyły się. Loki, zakłopotany, szybko cofnął dłoń, myśląc, że zareagowała tak z przestrachu przed jego dotykiem... W rzeczywistości w Sif uderzył nawał uczuć – radość, zaskoczenie i podekscytowanie, gdy palce Lokiego niezmiernie delikatnie przesunęły się po jej skórze, niemalże pieszczotliwie, wywołując na jej ciele przyjemne dreszcze; zaraz jednak potem wszystkie te uczucia zastąpiły smutek i rozczarowanie, że iluzjonista tak szybko się wycofał.

—    Wiesz, nienajlepiej to wygląda, więc... jeśli pozwolisz, oczywiście... – zaczął się plątać, nie wiedząc, jak to ubrać w słowa.

—    Och, w porządku. To byłoby miłe z twojej strony. Dziękuję.

Na jego twarzy ponownie zagościł uśmiech, pełen ulgi. Poczuł, jak słowa Sif wypełniają go przyjemnym ciepłem. Ucieszył się w duchu, że wreszcie może coś dla niej zrobić i zrzucić z siebie brzemię długu, choć odrobinę. Przysunął się jeszcze bliżej, tak że dziewczyna mogła poczuć jego zimnych oddech na skórze... Natychmiast spoważniał, gdy przyłożył kompres do rozcięcia na jej czole i z uwagą zaczął oczyszczać ranę. Usilnie się starał, by nie odbyć z Sif żadnego kontaktu cielesnego, obawiał się bowiem, że dziewczyna może z obrzydzeniem albo strachem zareagować na jego dotyk.

—    Musimy porozmawiać... – oznajmiła.

—    Cały czas rozmawiamy... – mruknął, niezwykle skupiony.

Wojowniczka przełknęła ślinę.

— Wiesz, o co mi chodzi. Nie możemy tego odwlekać... – zniżyła głos, w obawie, że ktoś ich usłyszy. – Co to był za potwór?

Loki, przewracając lekko zakrwawiony opatrunek na drugą stronę, wyciągnął coś z kieszeni spodni i rzucił to na stół. Sif z zaciekawieniem wzięła przedmiot do rąk, z zaskoczeniem odkrywając, że to kawałek skóry...

—    To tego potwora? Jak ty...?

—    Mniejsza o to – uciął, nie przerywając wykonywanej czynności. – Nie wiem dokładnie, co to jest za stworzenie. Trzeba by ten fragment zbadać – mogę jedynie posądzać, że ów potwór jest gatunkiem węża. Na dziewięćdziesiąt procent Gad należy do Yggry... – Na moment przerwał przemywać jej rany, by pokazać parę szczegółów na kawałku skóry. – Gdy to odciąłem, z tych poszarpanych tkanek wypłynęła żółtawa substancja, łudząco przypominająca jad yggdrasilski.

Sif ściągnęła brwi, a Loki powrócił do ostatnich etapów oczyszczania jej rozcięcia.

—    Ale... chyba pokonałeś tego węża?

—    Nie – odparł krótko.

Odsunął się od niej, odkładając zakrwawiony bandaż na bok. Teraz jej czoło wyglądało o wiele lepiej. Odetchnął ciężko, opadając na oparcie krzesła...

—    Tylko go osłabiłem. – Zawiedziony samym sobą odwrócił głowę, spoglądając w dal... jego czarne włosy rozwiał wiatr. Łudził się, że kiedyś dorówna swojemu idealnemu bratu. Pieprzony „mocarny Thor”.

Sif niepewnie dotknęła swojego czoła, z zadowoleniem odkrywając, że rana już nie krwawi, a Loki ładnie ją oczyścił. Splotła ręce na piersi, rozcierając zmarznięte ramiona. W nią też uderzył chłodny podmuch.

—    Chcesz powiedzieć, że nasza misja jeszcze się nie skończyła? – Wolała się upewnić.

Zacisnął usta, przez dłuższą chwilę wpatrując się w nicość. W końcu jednak popatrzył na nią smutno, a kąciki jego ust uniosły się w bladym uśmiechu. Pokręcił głową przecząco.

— Najgorsze dopiero przed nami...

------------------------------------------------------

Witajcie!
Cóż za niespodzianka, prawda? Sif żyje! Nie na długo. Kto by się spodziewał... ;) Dzisiaj rozdział nieco dłuższy i chyba też nieco nudniejszy od pozostałych. Ale, jak to się mówi, shit happens. Jak sądzicie, czego nasi bohaterowie mogą się spodziewać w Jotunheimie? 
PozdrawiamAlleka