PROLOG

„Ten, który wal­czy z pot­wo­rami po­winien zad­bać, by sam nie stał się pot­wo­rem. Gdy długo spogląda­my w ot­chłań, ot­chłań spogląda również w nas.”

~ Fryderyk Nietzsche

Wieszczka mówiła, że dawniej, w dobie praczasów, wszystko wyglądało inaczej... Nie było ciemnego, niebezpiecznego morza Gandvik, zmiennego niczym natura kobiety – ani ciepłego piasku przy nim... ani też chłodnych fal, obijających się o jego brzeg. Nie było żadnych traw, ni łąk zielonych – tylko otchłań, z rozproszoną w nią magią, którą z czasem niektóre istoty pochłonęły, stając się mistrzami wróżb, panami przeznaczenia... Tylko Ginnungagap.

Z czasem magiczne moce zbiły się, starły ze sobą... I tak oto na północ od otchłani powstał lodowaty Niflheim, z kipiącym w nim źródłem Hvergelmir, z którego wypływały liczne rzeki – Elivagi. Było to miejsce ciemne i pozbawione życia... niczym kraina zmarłych. Niedługo potem, na południu od Ginnungagap, powstała kraina ognia i światła – Muspelheim. Mroczne moce, będące śladem niedawnej rozproszonej magii Niflheimu, sprawiły, że w Muspelu pojawiła się pierwsza rozumna istota – byt nieokreślony, zdradliwy diabeł, demon okrutny... Nie miał ciała i wiadomo jedynie, że posiadał on śmiercionośny, ognisty miecz. Królował w tej suchej krainie, był panem samego siebie – nazywał się Surtr, Czarny.

Gdy Elivagi z lodowatego Niflheimu i ogień Muspelu złączyły się ze sobą, w otchłani narodziło się życie – praolbrzym Ymir. Stał się stwórcą wielkiego, najstarszego na świecie rodu Hrimthursów. W tym samym czasie z lodów północy wyłonił się też pierwszy bóg, Buri... a niedługo potem jego potomek – Burr. Tak też płodziły się olbrzymy, jak pszczoły w ulu, aż któregoś dnia narodzili się trzej bracia, synowie Bestli i Burra – Wotan, Wili i We. Zabili Ymira, a wrzuciwszy go do Ginnungagap, stworzyli świat z jego ciała...

Od tamtego czasu życie się rozwinęło. We wszechświecie powstało Dziewięć Krain: Helheim i Niflheim, zamieszkiwane przez zmarłych; ognisty Muspelheim; Jotunheim, władany przez Lodowych Olbrzymów; Svartalfheim, będący władztwem karłów, Ciemnych Elfów, wyjątkowych rzemieślników; Midgard, świat ludzi; Alfheim, siedziba elfów – Dokkalfarów i Ljosalfarów; Wanaheim, zamieszkiwany przez Wanów oraz Asgard, gdzie żyli Asowie. Wszystkie były połączone Drzewem Świata, świętym jesionem – Yggdrasilem – a władał nimi władca wspaniały i sprawiedliwy... Tyr.

Od dłuższego czasu nic nie zakłócało spokoju w Asgardzie. Tyr był królem szanowanym, nie miał żadnych wrogów. Dawno temu złożył przysięgę, że nigdy nie skrzywdzi żadnego żywego stworzenia... W wielu walkach „wyręczał” go zatem magiczny miecz, Tyrfing – zdradliwe ostrze, które zabijało według woli jego posiadacza, lecz nie jego rękoma...

Drzwi sali tronowej otworzyły się, a do środka wkroczył Wotan. Zatrzymał się przed Lidskjalvem i pokłonił się siedzącemu na nim Tyrowi... Po chwili obydwaj wstali, podeszli do siebie i uścisnęli się po przyjacielsku. Władca odsunął się od kompana z uśmiechem na twarzy, kładąc dłonie na jego ramionach.

—    Wotanie... – przywitał się.

Na twarzy młodszego wojownika również malował się uśmiech.

   — Wzywałeś mnie, Tiwazie. Oto jestem... – odsunął się parę kroków. – Czyżby coś gnębiło nasz wspaniały kraj? – zapytał z niepokojem.

Tiwaz od razu zmarkotniał.

— Asgard, nie... Lecz Helheim... – Przeszedł się kawałek, spoglądając przed siebie pustym wzrokiem.

Dopiero teraz Wotan zauważył Tyrfing, oparty o tron... Najlepszy miecz w całym Asgardzie! To go zmusiło do zachowania głębszej powagi, choć w głębi serca rozpierała go energia – na samą myśl o kolejnej walce.

— W Nastrondzie w Helheim – kontynuował Tyr – pojawiła się straszliwa bestia, która zakłóca spokój zmarłym...

W młodym wojowniku aż się zagotowało.

— I mamy tę bestię pokonać? – zapytał, a jego dłonie samoistnie zacisnęły się w pięści.

Kąciki ust Tyra lekko się uniosły, w ekscytacji przed nadchodzącą bitwą... Nie powiedział jednak ani słowa. Wotan uznał to za potwierdzenie.

— Jakim prawem?! – wybuchł. – KIM są te martwe istoty?! To NIC! Kompletne ZERO! W żaden sposób nie dorównują einherjarom z Walhalli, jakim prawem mamy więc narażać naszą nieśmiertelność, dla ich obrony?!

Tawiz spiorunował go wzrokiem.

—    Zamilcz – wycedził.

     Wiedział, że jego przyjaciel jest odrobinkę agresywny, ale żeby odmawiał pomocy istotom będącym w potrzebie, ze względu na ich niższy stopień społeczny? To się władcy nie mieściło w głowie...

— W Dziewięciu Światach, póki ja panuję, wszyscy będą sobie równi – zganił go. – Czy tego chcesz, czy nie, zaraz wyruszamy.

Wotan zacisnął zęby w złości.

—    Gdybym ja był władcą... – zaczął.

—    Ale nim nie jesteś – uciął Tiwaz.

     Przez dłuższą chwilę patrzył surowym wzrokiem w płomienne oczy Wotana... W końcu jednak pokręcił głową, z ubolewaniem nad głupotą przyjaciela, po czym złapał za Tyrfing i wymaszerował z sali, zatrzaskując za sobą drzwi...

      Bestia spała, skryta w mroku jaskini. Wojownicy niepewnie wpatrywali się w jej olbrzymi pysk, którego kawałek wystawał z wnętrza groty. Z każdym oddechem z jej nozdrzy wypływał szary obłoczek, a wszystkie pokrywające ją łuski drżały, wydając z siebie ponure, przerażające dzwonienie, niczym zbroja płytowa.

Tiwaz skinął ręką na Wotana, dając mu znak, że powinni ubić potwora we śnie. Ruszył przed siebie, unosząc Tyrfing. Jego kompan poszedł za nim, starając się panować nad strachem... Szedł powoli i ostrożnie za Tyrem, w stronę wejścia do jaskini... prawie stykał się ciałem ze skórą bestii. Po jego czole spłynęła kropelka potu, gdy zdał sobie sprawę z tego, że wystarczy jedna chwila nieuwagi, by monstrum się obudziło...

Nagle zauważył, że został daleko w tyle za przyjacielem, a sam Tiwaz zniknął w mroku jaskini. Przeraził się... Spróbował przyspieszyć, by go dogonić, gdy wtem... usłyszał chrupnięcie pod stopami, które rozniosło się echem po całej jaskini... Spojrzał w dół i spanikował... Szybko zaczął się cofać, gdy zobaczył, że wszędzie wokół leżały kości... Ludzkie kości.

Odetchnął z ulgą, gdy poczuł za plecami dotyk przyjemnie zimnej ściany... z dala od trupów. Zaraz obok niego, jak spod ziemi, wyrósł Tyr...

—   Zgubiłeś się? – wyszeptał z kpiną. Zlustrował wzrokiem kompana. – Co ty wyprawiasz?! – nagle syknął.

Dopiero teraz Wotan poczuł, że „ściana”, do której tak wiernie przylgnął, rusza się. Usłyszał za sobą cichy pomruk. Jego oczy rozszerzyły się w przerażaniu... Działał w przypływie impulsu, gdy złapał Tiwaza za ramię i pociągnął za sobą, uciekając w stronę wyjścia z jaskini... Gdy po drodze minął pysk potwora i zobaczył jego powoli otwierające się czerwone ślepię, przyspieszył...

Wreszcie wypadli z groty i natychmiast schowali się za pobliskim głazem. Obydwoje oddychali płytko, szybko. Próbowali zapanować nad emocjami, ale nawet będąc bogami wojny, było ich tylko dwóch, a nie wiedzieli, czego się mają spodziewać po swoim przeciwniku...

Ryk...

Rozległ się nagle i wstrząsnął ziemią, przeszywając ją na wskroś. Był niczym grom, niezdolna do powstrzymania burza. Nawet, gdy ucichł, obydwaj dzielni wojownicy długo jeszcze słyszeli ten przerażający odgłos w swoich uszach... Odruchowo przywarli do ziemi.

ŁUP – drżenie... ŁUP – drżenie...

Zbliżał się... Powoli wynurzał się z mroku jaskini... Gdy wreszcie wydobył z wnętrza całe swoje ciężkie cielsko, jedno machnięcie jego ogonem sprawiło, że cała mgła osadzona wokół groty, rozproszyła się i wojownicy zobaczyli swojego przeciwnika w jego pełnej okazałości...

—    To smok... – wyszeptał Wotan, a jego głos załamał się.

    Bestia była olbrzymia. Całe jej ciemno-zielone, długie ciało było pokryte grubymi łuskami. Z boków wyrastały szerokie, poszarpane skrzydła, zakończone czterema szponiastymi palcami, dzięki którym gad mógł się poruszać. Przypominał on trochę jakiegoś jaszczura, z tą jedną różnicą, że miał tylko jedną parę kończyn – powoli przesuwał nimi po ziemi, ciągnąc za sobą pozawijane ciało, zwężające się ku ogonowi. Na grzbiecie miał skromnej wielkości falujący wachlarz... Głowa jego była podłużna, a z jej boków również wyrastały wachlarze. Przerażające, czerwone ślepia patrzyły w stronę wojowników, skrytych za głazem. Paszcza powoli się uchyliła, ukazując szereg śmiercionośnie wyglądających ostrych kłów, wąskich i ściśle do siebie przylegających... Między szczękami pieniła się jakaś dziwna, obrzydliwa, czerwona maź.

      — Tak... – wycharczał, jakby gardło miał poprzebijane włóczniami. – Jestem smokiem... – Zaczął się powoli zbliżać w stronę wojowników. – Jestem panem Nastrondu, księciem Helheimu, a moje imię brzmi Nidhogg... Zapamiętajcie je. Zapamiętajcie imię swojej śmierci...

      Wotan przełknął ślinę. Wiedział, że w honorze wojownika jest, by nie uciekać i walczyć ramię w ramię ze swoimi kompanami, aż do śmierci... On jednak nie chciał umierać. Spojrzał na Tyra, który szykował się do walki i wtedy przyszło mu coś do głowy...

—    Improwizujmy – wyszeptał do niego.

     Tiwaz spojrzał na przyjaciela ze zdziwieniem... Nic nie zdążył jednak powiedzieć, bo Wotan wyrwał mu jego Tyrfing, po czym, wykorzystując jego zaskoczenie, wypchnął go zza skały.

    Tyr upadł na kolana, oniemiały zachowaniem Wotana... Podniósł się powoli, by napotkać złowróżbne spojrzenie czerwonych oczu Nidhogga... Kątem oka dostrzegł, jak jego kompan przemyka się od tyłu. Więc to tak? Został wystawiony na przynętę, przez swojego najlepszego przyjaciela? Zdradzony?

—    Co powiesz, Mały Wojowniku? – zaśmiał się Nidhogg.

    Tyr wypiął dumnie pierś, dostrzegając błysk w oczach smoka... Zaraz pewnie wyzwoli swoją magię... Zaraz zginie...

—    Nie lękam się – powiedział bóg wojny.

     Wszystko zdarzyło się w jednej sekundzie. Rozbłysła flara światła, gdy Nidhogg wyzwolił swoją moc, a w tym samym momencie ostrze Tyrfingu zagłębiło się w ciele smoka... Dmuchnęło powietrze, a ziemia zadrżała, gdy bestia padła martwa, grzebiąc ze sobą Tiwaza.

     Na jej grzbiecie stał Wotan. Zadowolony ze swojego wyczynu, wyciągnął Tyrfing z karku Nidhogga... Na jego oczach ostrze miecza zamieniło się w proch – to oznaczało, że Tyr, jedyny prawowity właściciel Tyrfingu, nie żyje...

       Pozostało tylko jedno pytanie: kto tak naprawdę zabił smoka?

      Wszyscy patrzyli z obrzydzeniem i podziwem na leżącą na środku sali głowę Nidhogga, przytarganą tu przez boga wojny.

      — Mój przyjaciel Tyr od dawna wiedział o istnieniu Nidhogga w Nastrondzie – przemawiał Wotan. – Nic jednak ku temu nie zrobił...

       Ważni urzędnicy państwowi, zgromadzeni na naradzie, słuchali go z uwagą.

      — Zrozumiał, że jest za słaby na sprawowanie władzy i uciekł. Postanowiłem wtedy wziąć sprawy we własne ręce: wyruszyłem do Helheimu, przedostałem się do Nastrondu i własnymi rękoma ubiłem bestię. Sam. Bez niczyjej pomocy – mówił.

      Zgromadzeni spojrzeli znacząco po sobie. Najważniejszy z nich wstał i zbliżył się do Wotana.

—    Gratulujemy, wojowniku i dziękujemy za obronę kraju.

—    Walka za ojczyznę to moja powinność! – zawołał, przykładając pięść do serca.

Urzędnik pokiwał głową.

    —   W Dziewięciu Światach panuje teraz bezkrólewie... Pozwól zatem, że wynagrodzimy cię za twoją olbrzymią zasługę dla Wszechświata...

     Wotan spojrzał na niego ze zdziwieniem w oczach... W głębi duszy jednak cieszył się złośliwie, nie mając żadnych wyrzutów sumienia. Jego plan sprawdził się... Tyr nie żyje, a to oznacza, że Wotan obejmie władzę! Upadł na kolana.

—    To dla mnie zaszczyt... – wyszeptał.

   —   Nie... – zaoponował urzędnik. – To zaszczyt dla nas, że mamy takiego oddanego i dzielnego wojownika! – chwalił go. – Jak brzmi imię obrońcy Wszechświata? – zapytał, z uśmiechem na twarzy.

    Wotan dłuższą chwilę wpatrywał się pustym wzrokiem przed siebie, analizując, co powinien powiedzieć... A jeżeli jego spisek kiedykolwiek się wyda? Myślał intensywnie, aż wreszcie podniósł się z klęczek.

—    Cóż... – zaczął niepewnie, grając na czasie.

—    Śmiało, jak brzmi twe imię? – dociekał urzędnik.

    Wreszcie Wotan podjął decyzję... Spojrzał w oczy swojemu rozmówcy, a na jego twarzy pojawił się blady uśmiech.

—    Odyn – skłamał. – Me imię brzmi Odyn.

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------

      Witam wszystkich czytelników!
    Dziękuję każdemu, kto miał ochotę zapoznać się z prologiem tego opowiadania. Liczę na to, że pozostaniecie ze mną w dalszych rozdziałach. Tekst jest wklejany z worda, więc może się zdarzyć parę błędów, jak brak akapitów, twardych spacji, czy nieprzesuniętych spójników. To jest na razie wstęp, jest jednak niezmiernie istotny dla rozwoju akcji - główny bohater pojawi się już od pierwszego rozdziału, o ile ta notka przypadnie komuś do gustu.    Proszę o komentarze - nie tylko pozytywne, ale i negatywne (będą mile widziane).        Czekam na opinie,    Alleka