Rozdział 21.2

WSZYSTKIE ODCIENIE ZIELENI

Obydwoje, zarówno on jak i Sif, rozejrzeli się szybko wokół siebie. Loki rozpoznał otaczającą go przestrzeń w jednej sekundzie. Dopiero teraz ogarnęła go prawdziwa panika.

— Gdzie jesteśmy? – spytała wojowniczka.

Moc wybrała z pamięci Lokiego to miejsce, które ostatnimi czasy najczęściej odwiedzało jego głowę…

— W Jarnwidjur, Żelaznym Lesie… – odpowiedział cicho, jakby bojąc się, że zbudzi okoliczne potwory.

Jego koszmar senny spełnił się. Oto ponownie znalazł się w tej przeklętej puszczy. Tym razem prawie bez broni, ranny, z na wpół martwą dziewczyną w ramionach. Gorzej być po prostu nie mogło!

Sif słyszała o Jarnwidjur wszelakie legendy i wiedziała, że nikt normalny nie wchodził do tego lasu. Kiedy jednak zauważyła autentyczne przerażenie i dezorientację, wymalowane na twarzy Lokiego – który, powiedzmy sobie szczerze, do normalnych raczej się nie zaliczał – zrozumiała, że opowieści na temat tego miejsca nie były przesadzone.

Loki obracał się dookoła siebie, próbując przypomnieć sobie cokolwiek z jego wcześniejszej wędrówki. Gdzie się kierować? W którą stronę powinien iść? Wszystkie drzewa wyglądały tak samo, każdy element krajobrazu pokrywał się ze sobą, a to błoto na ziemi oblekało jego buty, spodnie, sięgało mu do szyi, zaczynało go dusić…

—    Iluzjonisto.

Głos Sif wyrwał go z rozmyślań. Popatrzył na nią, starając się zamaskować strach.

—    Musimy się stąd wydostać – powiedziała. – Możesz znowu użyć… teleportacji?

—    Stąd nie da się wydostać. Nie da się, rozumiesz? Ten las nikogo nie wypuszcza. Teleportacja nie zadziała. Zginiemy tutaj. To już koniec. Na czarny wiatr, jaki ja byłem głupi. Dlaczego nic nigdy nie może pójść idealnie po mojej…

—    Iluzjonisto – przerwała mu gwałtownie.

Jedną ręką puściła jego kark i ponownie przyłożyła dłoń do jego policzka, zmuszając go, by skupił swoją uwagę na niej. Loki poczuł się jeszcze bardziej nieswojo, niż poprzednio – tym razem jednak przez to, że ten dotyk wyjątkowo przypadł mu do gustu.

—    Nikt tutaj nie zginie, rozumiesz? – powiedziała. – Wyprowadzisz nas stąd. Wierzę w ciebie.

—    Ale ja w siebie nie wierzę. Musisz mieć jakiś cel i dokonać tego celu, żeby las pozwolił ci wyjść…

—    Iluzjonisto. Skup się. Masz prawo się bać. Ale nie możemy stać w tym jednym miejscu bezczynnie przez całą wieczność! – Urwała na moment, myśląc nad czymś. – Zrobimy tak: niech moim celem będzie doprowadzenie ciebie do granicy lasu, a twoim doprowadzenie mnie.

—    Tego lasu nie da się oszukać.

—    Czy ty musisz być takim pesymistą? Nic nie zaszkodzi spróbować. Idź.

Skinął głową, nic nie odpowiedziawszy.

Ruszył przed siebie w kierunku, który wydał mu się najwłaściwszy. Ponownie przechodził przez ten sam koszmar co wiele lat temu. Choć za wszelką cenę próbował skupić myśli na swoim nowym celu, las skutecznie przypominał mu o swojej paskudnej obecności – mącił mu zmysły, odurzał go, wysysał powietrze z jego płuc…

Był piękny. Był parszywy. Cisza roztaczająca się wszędzie wokół nadawała takie wrażenie, jakby się stąpało wewnątrz próżni. Przez liście przeświecało słońce, ale nie było ono w żaden sposób naturalne – jego jasność raziła tak bardzo, że aż przyprawiała o cienie przed oczami i wypełniała umysł obezwładniającym mrokiem. Zdawało się, że powietrze stoi w miejscu – tak bardzo było tu duszno. I mimo braku wiatru liście w koronach drzew poruszały się, gałęzie drżały niespokojnie, błoto na podłożu lekko falowało; jakby w ekscytacji, jakby zapraszając do siebie, jakby składając niemą obietnicę całkowitego zniszczenia zdrowego rozsądku.

—    Masz krew we włosach – odezwała się w pewnym momencie Sif wyraźnie słabszym głosem. Jej twarz była chorobliwie blada i zdawała się blednąć z minuty na minutę coraz bardziej.

—    Wiem o tym. Szarpnęli mnie… i chyba odeszły ze skórą.

Pogłaskała go czule po karku.

— W takim razie trzeba ci to będzie opatrzyć. – Wtuliła głowę w jego pierś, układając się w jego ramionach nieco wygodniej.

Sif nie była ciężka. Loki mógłby ją nieść w ten sposób jeszcze dużo, dużo czasu… Rzecz w tym, że coraz bardziej słabła.

Czas się kończył.

W pewnym momencie błoto przed oczami Lokiego zaczęło przybierać najdziwniejsze, najbardziej fantazyjne kształty. Drzewa zaczęły się poruszać, przesuwać, tworzyć nowe ścieżki. Atmosfera wyciskała mu tlen z płuc, odbierając jasność myślenia. Szedł już długo i zastanawiał się, ile jeszcze będzie mógł przejść w takim stanie.

— Mówisz, że mam prawo się bać. Ale czy wiesz, dlaczego? – odezwał się, próbując skupić myśli na rozmowie. – To nie jest mój pierwszy raz w tym miejscu…

I zaczął opowiadać o tym, jak przybył tutaj w poszukiwaniu Żelaznych Jaskiń. Potem opowiadał o swoim śnie. Powiązał ze sobą obydwie historie. W momencie, w którym mówił Sif o swoich obawach, już nawet nie był pewien, czy ona w ogóle jest jeszcze przytomna… Wiedział tylko jedno: musiał ją za wszelką cenę uratować.

Nastał wieczór, gdy Loki wyszedł poza linię drzew na szeroką, oświetloną przez księżyc polanę i…

w jego umysł uderzyła fala orzeźwiającego, czystego tlenu.

Było to dla niego niczym szok termiczny. Prawie powaliło go na kolana. Zaatakowało go jak kubeł zimnej, lodowatej wody.

Przywróciło mu czystość myśli.

Z lubością zaciągnął się powietrzem. Napawał się uczuciem pobudzanych do życia wszystkich komórek w jego ciele. Wrócił ból. Natychmiast, w jednej sekundzie, poczuł każdą pojedynczą ranę w swoim ciele, każdą bliznę, każde wspomnienie ze zdwojoną siłą.

Zgiął się wpół, przytłoczony tym wszystkim… i tym samym przypomniał sobie, że w ramionach trzyma Sif.

Nie tracąc ani chwili dłużej, teleportował się.

Siedział na stole operacyjnym, mimo nalegań uzdrowicieli, żeby się położył – twierdził, że jeszcze nie jest na tyle niedołężny, żeby się kłaść i że „leżeć będzie w innym wcieleniu”. Cierpliwie czekał, aż uzdrowiciele skończą go opatrywać. Obok niego stał dowódca strażników głównej bramy w Gladsheimie, Elvar. Z drugiej strony o ścianę opierał się Heimdall.

— Panie – odezwał się zniecierpliwiony dowódca – ciekawi nas sposób, w jaki dostałeś się pod bramy Gladsheimu… Proszę, Wasza Miłość, nie zarzucaj moim strażnikom niekompetencji, ale twierdzą oni, że w jednej sekundzie droga przed bramą była pusta, a już w kolejnej wy, Panie, zmaterializowaliście się tam.

— Doprawdy? – Wyprostował rękę, dając uzdrowicielom łatwiejszy dostęp do jego zranionego nadgarstka.

Na twarzy Heimdalla pojawił się cień uśmiechu.

— Klnę się, na czarny wiatr! – wykrzyknął Elvar. – Moi ludzie nie zmyśliliby tego, ich uwadze nic nigdy nie mija, a u każdego wzrok jest jak u kota…

— Wiem. Sam ich przecież wybierałem. – Z powrotem zgiął rękę i rozmasował zabandażowany, zabliźniony już nadgarstek.

— Wybacz mi więc, Panie, tę śmiałość, ale odważę się spytać: czy mają rację? A jeśli tak, to jak tego, Królu na Wysokościach, dokonałeś?

Loki uniósł brwi w rozbawieniu.

—    Tajemnica zawodowa – odparował.

Poruszył się niepewnie, gdy poczuł, że uzdrowiciele zakończyli swoją pracę.

—    Rozejdźcie się – rozkazał. – Chciałbym pomówić z Heimdallem na osobności…

Każdy ze zgromadzonych – w tym wielce niezadowolony Elvar – po kolei pokłonił się Lokiemu, po czym opuścił salę. Iluzjonista zaczął zakładać na siebie czyste ubrania.

—    Widziałeś to, Heimdall?

Strażnik w odpowiedzi skinął głową.

— To mi się podoba. – Loki uśmiechnął się do siebie. – Ta kurtuazja, ta służalczość… Prawie tak, jakbym był ich bogiem.

—    Boją się ciebie, ale też cię szanują.

—    O, tak. Ale nie o tym chciałem z tobą rozmawiać… Powiedz mi, co moi poddani usłyszeli od ciebie, gdy nagle tajemniczo zniknąłem?

—    To, co mieli usłyszeć: poszedłeś rozprawić się z Yggrą.

—    I…?

—    I ucieszyli się, że to zakończy wojnę – dokończył ściszonym głosem. – Mimo twojego zakazu, Obserwowałem cię. Widziałem twoją walkę z Yggrą, nic więcej. Widziałem, że się nie powiodła… – urwał na moment. – Co nam teraz po tym wszystkim grozi?

—    Powszechna panika, jak sądzę. – Zgrabnie zeskoczył ze stołu i przeciągnął się, odrobinę zmęczony. – Na razie zachowajmy to w tajemnicy, co ty na to?

—    To oczywiste.

Przez dłuższą chwilę Loki mierzył go uważnym, przenikliwym spojrzeniem.

—    Możesz w to uwierzyć, że jeszcze parę setek lat temu próbowałem cię zabić?

—    Doskonale to pamiętam… – Heimdall uśmiechnął się lekko. – Prawie ci się udało.

—    Całe szczęście, że tylko „prawie”. Po dłuższym namyśle mogę spokojnie stwierdzić, że nie jesteś…

…odgłos otwieranych drzwi przerwał mu gwałtownie.

Obydwoje spojrzeli w kierunku wejścia. Do środka weszła dwójka uzdrowicieli, którzy wcześniej zajmowali się Sif. Pokłonili się Lokiemu.

Iluzjonista od razu dostrzegł, że coś jest nie tak.

— Heimdallu. – Jego głos natychmiast spoważniał. – Możesz wyjść. Kiedy indziej dokończymy tę rozmowę.

Złote oczy strażnika rozbłysły bystro. Posłusznie oderwał się od ściany i schylił głowę przed Lokim w czymś na kształt pół-pokłonu, po czym opuścił salę. Iluzjonista odprowadził wzrokiem Heimdalla, aż zatrzasnęły się za nim drzwi. Spojrzał na przybyłych uzdrowicieli. Wcześniej nakazał, by go niezwłocznie poinformowali o stanie Sif, jak tylko skończą ją operować.

—    Co z nią? – spytał bez zbędnych ogródek.

Obydwoje popatrzyli niepewnie po sobie.

Loki zauważył to. Zmrużył oczy gniewnie. Już wiedział, jaką usłyszy odpowiedź.

—    Mówcie szczerze – ostrzegł. – Rozpoznam, jeśli ktokolwiek skłamie.

W końcu odezwał się mężczyzna:

—    Rzecz w tym, że nie jest z nią dobrze…

—    Jej stan pozostawia wiele do życzenia… – dodała kobieta.

Obydwoje zdawali się wymigać od odpowiedzi.

— MÓWCIE! – wydarł się Loki. – Macie mi natychmiast powiedzieć z najmniejszymi szczegółami, co dolega Lady Sif!!! – Zaczerpnął głęboko powietrza. – TO ROZKAZ!!!

Uzdrowiciele aż skulili się w sobie.

— Ona… ona umiera, Panie – powiedziała kobieta drżącym głosem. – Wyleczyliśmy wszystkie powierzchowne obrażenia, ale w jej krwi znajdowała się trucizna. Ta substancja z każdą sekundą ją zabija… Próbowaliśmy ją wyleczyć, ale nie udało się. I już nic więcej nie możemy zrobić.

Loki wpatrywał się w nią oniemiały.

—    Kłamiesz! – wysyczał, choć doskonale wiedział, że kobieta mówi prawdę.

—    Oczyściliśmy jej krew, ale było już za późno… Kiedy Lady Sif do nas trafiła, trucizna już dostała się do serca. Każdy narząd w jej ciele zaczyna powoli gnić, obumiera…

Loki słuchał tego wszystkiego z niedowierzaniem. Tyle się trudził, żeby ją odnaleźć w Yggdrasilu. Tyle ją niósł na swoich własnych rękach. Tak bardzo się dla niej starał… Nie mógł pozwolić, żeby ona teraz zginęła!

— Musi istnieć jakiś sposób… – wyszeptał, mówiąc bardziej do siebie.

A przysięga? Przecież złożył Przysięgę Stali! Jeżeli Sif umrze, on umrze również! Nie… to nie może się tak skończyć. On musi coś zrobić! Musi!

W jednej sekundzie doznał olśnienia.

—    Zaprowadźcie mnie do niej. – Jego głos nie znosił sprzeciwu.

Drzwi zamknęły się za uzdrowicielami i Loki pozostał w pomieszczeniu sam. Odetchnął głęboko – rzadko się zdarzało by nagle, w jednej sekundzie, stracił całą swoją pewność siebie, ale w tamtym momencie właśnie tak się stało. W chwili, w której zobaczył Sif na specjalnym podwyższanym łóżku, leżącą nieruchomo, bezbronnie.

Zbliżył się do niej powoli, niczym dziki kot polujący na swoją ofiarę. Krok. Za. Krokiem.

Stanął nad jej ciałem. Zlustrował ją wzrokiem…

Była blada, jak jeszcze nigdy dotąd. Ubrana w czyste spodnie i tunikę leżała spokojnie, pogrążona we śnie, który już wkrótce miał się stać snem wiecznym. Jej pierś unosiła się w rytm miarowego oddechu, wypuszczanego bezgłośnie przez sine usta. Na jej czole perliły się kropelki potu.

Uniósł rękę o szeroko rozstawionych palcach i przejechał nią nad jej ciałem. Zielone światło wypływało z jego skóry i uderzało swoimi promieniami w Sif. Równocześnie w głowie Lokiego pojawiał się obraz całej sytuacji…

Żywotność Sif udało mu się ocenić na około osiemnaście procent z tendencją malejącą w zastraszającym tempie.

Ogarnęło go przerażenie. Jeżeli jeszcze przed chwilą miał jakiekolwiek wątpliwości, teraz zostały one bezpowrotnie rozwiane – Sif naprawdę umierała. I może – ale tylko może – Loki byłby jeszcze w stanie w jakiś sposób przeboleć jej stratę (choć na pewno nie przyszłoby mu to łatwo), gdyby nie to, że związał się z nią Przysięgą Stali.

Musiał coś zrobić. Tylko co? Skoro uzdrowiciele zawiedli i nie dało się wyleczyć Sif normalnymi, powszechnymi metodami, jedyne, co teraz pozostawało, to magia umysłu. Konkretniej, najbardziej niebezpieczna dziedzina tej magii. Działająca w obie strony – nie tylko na atakowanego, ale też na atakującego. Skuteczna w stopniu zależnym od władzy umysłowej czarownika – im magik posiada większe umiejętności, tym lepsze jest zaklęcie w działaniu. Stworzona tylko po to, by móc ratować innym życia… kosztem własnego.

Uzdrawianie.

Loki zamknął oczy. Rozluźnił się. Odetchnął głęboko.

Wyciągnął przed siebie obie ręce i… wypuścił z siebie pokłady mocy. Niemal niezauważalne, zielonkawe iskierki wzbiły się w powietrze i – jak płatki kwiatów – z wolna, leniwie, opadały w kierunku ciała Sif. Loki czuł się tak, jakby ktoś odcinał mu części ciała, jakby ktoś wyciągał z jego wnętrza jakieś narządy, jakby był pozbawiany czegoś niezbędnego w jego organizmie.

Najpierw poczuł pustkę. Nieznośną, złośliwą pustkę – niczym głód albo pragnienie. Wrażenie, że musi natychmiast coś zrobić, by ją zapełnić. Nie uległ jej jednak. Nie, dopóki Sif nie odzyska pełni władz umysłowych.

Usłyszał, jak się poruszyła. Otworzył oczy i dostrzegł, że dziewczyna budzi się ze snu.

Zaczerpnęła głęboko powietrza. Jej oddech natychmiast przyspieszył. Szybko rozejrzała się wokół siebie, aż w końcu napotkała wzrok Lokiego. Ściągnęła brwi w konsternacji. Spróbowała wstać.

Iluzjonista szybko rzucił na nią proste zaklęcie unieruchamiające.

—    Ani drgnij – powiedział ochrypniętym głosem.

Nie wyglądała na zadowoloną. Próbowała poruszyć się, wyrwać z niewidzialnych więzów, ale nie potrafiła. W końcu zrezygnowana zastygła w bezruchu.

— Iluzjonisto… co ty robisz? Co tu się dzieje? – Podświadomie czuła, że zna odpowiedź. Wolała jednak na razie nie dopuszczać jej do świadomości…

Skupiła wzrok na jego twarzy. Pod jego oczami, w które tak lubiła się wpatrywać, pojawiły się brzydkie cienie. Jego skóra przybrała nienaturalny, niezdrowy kolor. Na jego czole wystąpiły kropelki potu. Już to wcześniej widziała…

—    Próbuję ocalić ci życie. Powiedz mi, ile pamiętasz…?

—    WSZYSTKO! – wybuchła, nagle zirytowana. – Iluzjonisto, masz natychmiast przestać… – Jej głos załamał się.

Westchnął. Jakoś tak ciężko.

—    Co mam przestać?

—    Przestań próbować ocalić mi życie! – poczuła, że w oczach stają jej łzy. Tym razem jednak wątpiła, czy uda jej się je powstrzymać. – Myślisz, że nic nie wiem o Uzdrawianiu?

—    Domyślna jesteś… – Uśmiechnął się zawadiacko.

Pokręciła tylko głową.

— Nie wiem, co się tu działo, gdy spałam. Nie znam diagnozy, jaka została mi wystawiona. Rozumiem tylko jedno: jeżeli zaraz nie przestaniesz, zabijesz się. – Wlepiła w niego wzrok, oczekując jakiejś reakcji. Ta nie nadeszła. – Masz natychmiast z tym skończyć. Przerwij to zaklęcie! Zakończ je!

Loki skrzywił się gwałtownie.

—    Nie walcz ze mną… to boli.

Uspokoiła się natychmiast. Grymas cierpienia nie zszedł jednak z twarzy Lokiego. Iluzjonista od razu zrozumiał, że oto zaczęła się druga faza Uzdrawiania: ból. Przenikał wszystkie jego tkanki. Przeszywał go na wskroś. Próbował odepchnąć go od Sif. Starał się zmusić go, by wycofał zaklęcie.

Loki jednak nie poddawał się. Dzielnie wszystko znosił, wpatrzony w zaczerwienioną, zrozpaczoną twarz wojowniczki. Po jej policzkach spływały łzy.

—    Nie płacz – wyszeptał, bo tylko na tyle jego głos mógł się teraz zdobyć.

—    W takim razie nie poświęcaj się. Nie rób tego… – Przekręciła głowę, by spojrzeć mu prosto w oczy. – Już chyba wystarczy, prawda? Już czuję się zdrowa.

Przez dłuższą chwilę milczał, na jego twarzy tańczył smutny uśmiech, a w cierpiących oczach odbijało się całe morze ciepłych, nieznanych mu uczuć… W tym momencie Sif zapragnęła zatrzymać tę chwilę – sprawić, by przeżywała ją wiecznie, już do końca swojego życia. W momencie, w którym wreszcie zobaczyła Lokiego bez jego parszywej maski, jaką wiecznie nosił na twarzy… W momencie, w którym poczuła, jak pęka jej serce.

Teraz już wiedziała. Wiedziała, że oni wszyscy się mylą – ludzie, którzy widzą w Lokim jedynie pozbawioną empatii bezduszną bestię. W tamtym momencie zdała sobie sprawę z tego, że Loki jest najbardziej delikatną i pełną przyjemnych uczuć istotą, jaką znała. Niewielu jednak dosięgało tego zaszczytu, by poznać jego wnętrze… skrywane pod całunem fałszu i sprzeczności.

Loki pochwycił jej spojrzenie. Sif patrzyła na niego tak, jakby nie dostrzegała w nim potwora, jakby nie zauważała nic poza wszystkimi odcieniami zieleni w jego oczach. Iluzjonista poczuł, jak coś topi się w jego sercu. W tamtym momencie pomyślał, że mógłby oddać wszystko, by ktoś – ktokolwiek – patrzył na niego w taki sposób każdego dnia, już na zawsze…

—    Mówiłaś, że wiesz, czym jest Uzdrawianie… – Odezwał się w końcu. – Jeżeli przerwę teraz zaklęcie, choroba powróci i wszystko weźmie szlag.

—    Nie obchodzi mnie to.

—    Ale mnie trochę obcho… – Urwał gwałtownie, nagle zginając się w pół, zdjęty bólem. Zacisnął zęby, nie wydając z siebie choćby najmniejszego dźwięku. Nie przerwał zaklęcia. – …obchodzi. – Dokończył, śmiejąc się pod nosem.

W jednej sekundzie przed jego oczami pojawiły się mroczki. Od razu rozpoznał trzecią i ostatnią fazę Uzdrawiania: zmęczenie. Nagła potrzeba snu ogarnęła go w przeciągu chwili. Zachwiał się.

— Loki? – usłyszał przejęty głos Sif.

Zacisnął ręce w pięści, tym samym przerywając przepływ mocy

i runął przed siebie.

Kolana ugięły się pod nim. Padł na łóżko wojowniczki, złapał się go obiema rękami, próbując odzyskać równowagę, ale zaraz znów ogarnął go bezwład. Ześlizgnął się po jego powierzchni, jak piórko, i osunął się na ziemię.

— Loki! – wykrzyknęła przerażona Sif. – Straż! Straże, pomocy!

Poczuła, jak działająca na nią magia ulatnia się. Uwolniona szybko zeskoczyła z łóżka i dopadła do leżącego na ziemi iluzjonisty. Uklękła przy nim, przewróciła go na plecy… Oddychał ciężko, z trudem. Mrugał szybko, jakby nie chcąc dopuścić do siebie snu. Zieleń w jego oczach zbladła, a wspomnienie o niedawno używanej magii zachowało się w przekrwionych białkach.

Ułożyła sobie jego głowę na kolanach, pogłaskała go po jego czarnych włosach.

— Czy ty zwariowałeś? – szeptała. – Dlaczego to, do cholery, zrobiłeś? Dlaczego? Jaki miałeś w tym cel? Już wyrównałeś swój dług, nie musiałeś się dodatkowo poświęcać… – Po jej policzkach spływały łzy, których nawet nie próbowała hamować.

On uśmiechnął się tylko. Tak lekko. Tak, jak tylko on umiał.

— Czy ty właśnie zwróciłaś się do mnie po imieniu? – spytał osłabionym głosem, jakby nic innego nie liczyło się na świecie.

Pokręciła głową z niedowierzaniem. Do jej uszu dobiegł odgłos kroków na korytarzu… Chciała teraz powiedzieć Lokiemu tak dużo rzeczy. Chciała go zapewnić, że wszystko będzie dobrze i że wcale nie umrze. Chciała mu wyznać wszystko to, o czym bała się mówić na głos, a o czym on prawdopodobnie już się nie dowie. Chciała podziękować mu za to wszystko, co on dla niej zrobił. Chciała przekazać mu, jak wiele dla niej znaczył.

Nie wiedziała jednak, w jaki sposób miałaby tego dokonać. Żadne słowa nie wydawały jej się wystarczająco odpowiednie. Żadna z tych opcji nie sprawiała wrażenia idealnej.

— Och, Loki – wyszeptała w końcu. – W życiu nie spotkałam większego kretyna od ciebie.

Zaśmiał się bezgłośnie, z zaledwie cieniem wesołości.

— A ja w życiu bym nie pomyślał, że… że moje imię może tak ładnie brzmieć w czyichś ustach.

Wojowniczka pokręciła głową, nie mając pojęcia, jak zareagować na te słowa.

W tym momencie drzwi otwarły się i do środka wkroczyli strażnicy z paroma uzdrowicielami.

— Wracam do Jarnwidjur… – zdołała usłyszeć Sif z ust Lokiego, nim zabrano go od niej i ułożono na noszach.

Zastygła w bezruchu, wciąż czując pod palcami dotyk jego aksamitnych włosów. Odprowadziła wzrokiem uzdrowicieli. Mokrymi od łez oczyma patrzyła, jak Loki – jej bohater – zostaje wyniesiony z pomieszczenia niczym marionetka. Bezbronny. Bezwładny. Ogarnięty niemocą. Z wizją nadchodzącego koszmaru. Osamotniony.

Wojowniczka jeszcze długo klęczała tam na podłodze. Już nie płakała – łzy samoistnie spływały po jej policzkach, bezcelowo. Od dawna nie czuła się tak źle, jak teraz.

Od dawna nie była taka bezsilna…

Divided we fall.

Przepraszam wszystkich za opóźnienie!
Z powodu natłoku zajęć rozdział dodaję dopiero teraz.
Mam nadzieję, że choć trochę przypadnie wam do gustu. :)
W ramach zadośćuczynienia wstawiam krótki filmik: [klik]
Pozdrawiam i do zobaczenia za dwa tygodnie!